Πόσο κοντά είναι το τέλος ;
Γιατί μας ζητάνε όλοι να εξοικονομήσουμε ενέργεια;
Οι περισσότεροι άνθρωποι νομίζουν ότι το πετρέλαιο είναι κάτι που μας ζεσταίνει και νιώθουν ότι αν το γυρίσουμε στην ηλιακή ενέργεια και στο φυσικό αέριο, θα συνεχιστεί η ζωή μας όπως πριν.
Ενας από αυτούς τους ανθρώπους ήμουν κι εγώ.
Και μετά έμαθα, ότι πάρα πολλά από τα προϊόντα που υπάρχουν σπίτι μας, έχουν άμεση σχέση με το πετρέλαιο, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο.
Τα φρούτα που τρώμε, ψεκάστηκαν με φυτοφάρμακα από παράγωγα του πετρελαίου και ήρθαν στο σούπερ μάρκετ μέσα σε φορτηγά ψυγεία που καίνε πετρέλαιο και τα ίδια τα φρούτα είναι πακεταρισμένα σε κατά πάσα πιθανότητα πλαστικό, παράγωγο του πετρελαίου.Η οδοντόπαστα, τα παυσίπονα, όλα στην ζωή μας έχουν πετρέλαιο είτε στην παραγωγή τους, είτε στην μεταφορά τους, είτε στην συσκευασία τους.
Όλη μας η κοινωνία και πολιτισμός οικοδομήθηκε και χτίστηκε πάνω στην εύρεση του πετρελαίου, γιατί ήταν φτηνό και όπως φαινόταν, ατελείωτο.
Όμως τελικά δεν ήταν ατελείωτο, έχουμε ήδη καταναλώσει το μισό.
Που το ξέρουμε;
Το πετρέλαιο δεν υπάρχει παντού, σχεδόν όλο αντλείται από το Γκουαρ, ένας μαύρος υπόγειος ωκεανός, δέκα φορές πιο μεγάλος από την Βόρεια Θάλασσα.
Και τον αδειάσαμε κατά το ήμισυ σε μόλις 60 χρόνια. Καίμε 4 τετραγωνικά χιλιόμετρα τον χρόνο. Για να μιλήσω με νούμερα, ο μέσος άνθρωπος καίει 12 λίτρα την ημέρα, σε καύσιμα, σε καταναλωτικά αγαθά, και στην τροφή του.Όμως το να τελειώσει το πετρέλαιο – αν και δύσκολο για τον μέσο άνθρωπο και τις ανέσεις στις οποίες έχει συνηθίσει - ίσως να ήταν μια ευλογία.Ακολουθήστε με λίγο στην ιστοριούλα που θα σας πω, όσο πιο απλά γίνεται.Το πετρέλαιο δημιουργήθηκε πριν χιλιάδες εκατομμύρια χρόνια, όταν η γη έφτασε μεγάλες θερμοκρασίες και δεν είχε καθόλου πάγο στους πόλους για να ανακινηθεί το νερό και να κρατήσει οξυγόνο. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα τα ζεστά νερά των ωκεανών να «πεθάνουν», να γεμίσουν τοξικά από θειικό οξύ.
Χωρίς πάγο, δεν υπήρχε τρόπος να κρυώσει ο πλανήτης που απορροφούσε τις ακτίνες του ηλίου αντί να κάνει αντανάκλαση.
Χωρίς πάγο, η θάλασσα δεν μπορούσε να κρατήσει το οξυγόνο και η γη δεν μπορούσε να αιχμαλωτίσει το διοξείδιο του άνθρακα που υπήρχε στην ατμόσφαιρα.
Το διοξείδιο αιχμαλωτίζεται από το πλαγκτόν, το οποίο κάποια στιγμή πέφτει νεκρό στον πάτο της θάλασσας, γίνονται στρώσεις ιζήματος, και μέσα σε εκατομμύρια χρόνια αυτές οι στρώσεις γίνονται μαύρος σχιστόλιθος που αυτός με την σειρά του σε κατάλληλες θερμοκρασίες πιέσεις και βάθος γίνεται πετρέλαιο.
Και η γη με το διοξείδιο του άνθρακα αιχμαλωτισμένο, κρυώνει.
Το διοξείδιο του άνθρακα ρυθμίζει την θερμοκρασία. Και εμείς το ξαναβάζουμε στην ατμόσφαιρα σε τρελούς ρυθμούς.
Πότε όμως ξεπερνάμε το σημείο χωρίς γυρισμού;
Μελέτες που έγιναν σε φύλλα γκίγκο (ένα φυτό που υπάρχει από τότε), έδειξαν, ότι έχουμε περιθώριο να βγάλουμε ακόμα στην ατμόσφαιρα 400 δισεκατομμύρια τόνους διοξείδιο του άνθρακα.
Η μελέτη σύγκρινε σημερινά φύλλα με απολιθωμένα, το πόσους πόρους διάθεταν, γιατί όπως είναι λογικό, όσο λιγότερους πόρους στο φύλλο, τόσο περισσότερο το διοξείδιο του άνθρακα στην ατμόσφαιρα.
400 δισεκατομμύρια τόνοι ακούγονται πολλά, όμως δεν είναι.
Είμαστε κοντά εφτά δισεκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη.
Το πετρέλαιο που απομένει μαζί με το φυσικό αέριο και το κάρβουνο, μπορούν να «πετάξουν» στην ατμόσφαιρα 1200 δισεκατομμύρια τόνους Co2 πριν το επερχόμενο τέλος τους.
Στην Κίνα, συγκεκριμένα στη Σαγκάη, απαγορεύτηκαν τα ποδήλατα στην πόλη.
Υπολογίστε πόσα αυτοκίνητα, πόσους ρύπους, πόσο μικρό είναι το νούμερο 400 δις. τόνους, είναι, συγκριτικά.
Ζοφερό; Τρομακτικό;
Είναι.
Είναι, γιατί σαν λαίμαργη ακρίδα, εξαπλωθήκαμε και οικοδομήσαμε όλο μας τον πολιτισμό σε μια φυσική ύλη χωρίς να ξέρουμε σχεδόν τίποτα γι αυτήν και την κάψαμε μέσα σε 100 χρόνια, χωρίς να υπολογίσουμε τις συνέπειες, και το κάνουμε ακόμα και τώρα που τις ξέρουμε.
Καταναλώνουμε καλαμάκια με τον καφέ μας, πλαστικές σακούλες στο σούπερ μάρκετ, καίμε ενέργεια, πλένουμε τα μπαλκόνια μας, βάζουμε το κλιματιστικό με τις ώρες, ακόμα και τώρα που είναι τόσο κοντά το τέλος του κόσμου όπως τον ξέρουμε, αν όχι για μας, αλλά για τα παιδιά μας που δεν θα προλάβουν να ζήσουν τον κόσμο όπως τον γνώρισαν, ή δεν θα προλάβουν να ζήσουν.
Λιώνουν οι πάγοι, στην Γροιλανδία διεκόπη το φυσικό ρεύμα του νερού για δέκα μέρες, αλλά κλείνουμε τα μάτια, λέμε ένα «εγώ θα σώσω τον κόσμο;» παραγγέλνουμε ένα καφέ, οδηγούμε το αμάξι μας 2 τετράγωνα πιο κάτω και ζούμε με τον πιο ανεγκέφαλο, χαζό τρόπο.
Γιατί;
Γιατί να μας αναγκάσει η ζωή να ζήσουμε χωρίς κλιματιστικό, φαγητό, ρουχισμό, και ασφάλεια;Γιατί βαριόμαστε να πάρουμε ένα διχτάκι στο σούπερ μάρκετ;
Γιατί δεν συνειδητοποιούμε ότι όσο καταναλώνουμε πλαστικές σακούλες, θα υπάρχουν τα εργοστάσια που τις παράγουν; Όσο συνηθίζουμε να μετακινούμαστε με το αυτοκίνητο για ψύλλου πήδημα, καταναλώνουμε αυτό που μας τελειώνει και εκτός από την σπατάλη που κάνουμε, ρυπαίνουμε.
Είμαστε όλοι υπεύθυνοι σε μικρό ή μεγάλο βαθμό. Και είναι καιρός να αναλάβουμε τις ευθύνες μας, όσο μικρές και να πιστεύουμε ότι είναι.
Αν κερδίσουμε χρόνο ίσως βρεθούν εναλλακτικές λύσεις. Αν κάνουμε οικονομία, αν προσέξουμε πόσο διοξείδιο βάζουμε στην ατμόσφαιρα, έμμεσα ή άμεσα, ίσως μπορέσουμε να γεράσουμε σε κάποια παραλία χαζεύοντας τα εγγόνια μας να πλατσουρίζουν με το κύμα.
Γιατί αυτό έχει σημασία… και όχι το καλαμάκι στον καφέ, ούτε το να είναι stand by η τηλεόραση
Ενας από αυτούς τους ανθρώπους ήμουν κι εγώ.
Και μετά έμαθα, ότι πάρα πολλά από τα προϊόντα που υπάρχουν σπίτι μας, έχουν άμεση σχέση με το πετρέλαιο, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο.
Τα φρούτα που τρώμε, ψεκάστηκαν με φυτοφάρμακα από παράγωγα του πετρελαίου και ήρθαν στο σούπερ μάρκετ μέσα σε φορτηγά ψυγεία που καίνε πετρέλαιο και τα ίδια τα φρούτα είναι πακεταρισμένα σε κατά πάσα πιθανότητα πλαστικό, παράγωγο του πετρελαίου.Η οδοντόπαστα, τα παυσίπονα, όλα στην ζωή μας έχουν πετρέλαιο είτε στην παραγωγή τους, είτε στην μεταφορά τους, είτε στην συσκευασία τους.
Όλη μας η κοινωνία και πολιτισμός οικοδομήθηκε και χτίστηκε πάνω στην εύρεση του πετρελαίου, γιατί ήταν φτηνό και όπως φαινόταν, ατελείωτο.
Όμως τελικά δεν ήταν ατελείωτο, έχουμε ήδη καταναλώσει το μισό.
Που το ξέρουμε;
Το πετρέλαιο δεν υπάρχει παντού, σχεδόν όλο αντλείται από το Γκουαρ, ένας μαύρος υπόγειος ωκεανός, δέκα φορές πιο μεγάλος από την Βόρεια Θάλασσα.
Και τον αδειάσαμε κατά το ήμισυ σε μόλις 60 χρόνια. Καίμε 4 τετραγωνικά χιλιόμετρα τον χρόνο. Για να μιλήσω με νούμερα, ο μέσος άνθρωπος καίει 12 λίτρα την ημέρα, σε καύσιμα, σε καταναλωτικά αγαθά, και στην τροφή του.Όμως το να τελειώσει το πετρέλαιο – αν και δύσκολο για τον μέσο άνθρωπο και τις ανέσεις στις οποίες έχει συνηθίσει - ίσως να ήταν μια ευλογία.Ακολουθήστε με λίγο στην ιστοριούλα που θα σας πω, όσο πιο απλά γίνεται.Το πετρέλαιο δημιουργήθηκε πριν χιλιάδες εκατομμύρια χρόνια, όταν η γη έφτασε μεγάλες θερμοκρασίες και δεν είχε καθόλου πάγο στους πόλους για να ανακινηθεί το νερό και να κρατήσει οξυγόνο. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα τα ζεστά νερά των ωκεανών να «πεθάνουν», να γεμίσουν τοξικά από θειικό οξύ.
Χωρίς πάγο, η θάλασσα δεν μπορούσε να κρατήσει το οξυγόνο και η γη δεν μπορούσε να αιχμαλωτίσει το διοξείδιο του άνθρακα που υπήρχε στην ατμόσφαιρα.
Το διοξείδιο αιχμαλωτίζεται από το πλαγκτόν, το οποίο κάποια στιγμή πέφτει νεκρό στον πάτο της θάλασσας, γίνονται στρώσεις ιζήματος, και μέσα σε εκατομμύρια χρόνια αυτές οι στρώσεις γίνονται μαύρος σχιστόλιθος που αυτός με την σειρά του σε κατάλληλες θερμοκρασίες πιέσεις και βάθος γίνεται πετρέλαιο.
Και η γη με το διοξείδιο του άνθρακα αιχμαλωτισμένο, κρυώνει.
Πότε όμως ξεπερνάμε το σημείο χωρίς γυρισμού;
Μελέτες που έγιναν σε φύλλα γκίγκο (ένα φυτό που υπάρχει από τότε), έδειξαν, ότι έχουμε περιθώριο να βγάλουμε ακόμα στην ατμόσφαιρα 400 δισεκατομμύρια τόνους διοξείδιο του άνθρακα.
Η μελέτη σύγκρινε σημερινά φύλλα με απολιθωμένα, το πόσους πόρους διάθεταν, γιατί όπως είναι λογικό, όσο λιγότερους πόρους στο φύλλο, τόσο περισσότερο το διοξείδιο του άνθρακα στην ατμόσφαιρα.
400 δισεκατομμύρια τόνοι ακούγονται πολλά, όμως δεν είναι.
Είμαστε κοντά εφτά δισεκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη.
Το πετρέλαιο που απομένει μαζί με το φυσικό αέριο και το κάρβουνο, μπορούν να «πετάξουν» στην ατμόσφαιρα 1200 δισεκατομμύρια τόνους Co2 πριν το επερχόμενο τέλος τους.
Υπολογίστε πόσα αυτοκίνητα, πόσους ρύπους, πόσο μικρό είναι το νούμερο 400 δις. τόνους, είναι, συγκριτικά.
Ζοφερό; Τρομακτικό;
Είναι.
Είναι, γιατί σαν λαίμαργη ακρίδα, εξαπλωθήκαμε και οικοδομήσαμε όλο μας τον πολιτισμό σε μια φυσική ύλη χωρίς να ξέρουμε σχεδόν τίποτα γι αυτήν και την κάψαμε μέσα σε 100 χρόνια, χωρίς να υπολογίσουμε τις συνέπειες, και το κάνουμε ακόμα και τώρα που τις ξέρουμε.
Καταναλώνουμε καλαμάκια με τον καφέ μας, πλαστικές σακούλες στο σούπερ μάρκετ, καίμε ενέργεια, πλένουμε τα μπαλκόνια μας, βάζουμε το κλιματιστικό με τις ώρες, ακόμα και τώρα που είναι τόσο κοντά το τέλος του κόσμου όπως τον ξέρουμε, αν όχι για μας, αλλά για τα παιδιά μας που δεν θα προλάβουν να ζήσουν τον κόσμο όπως τον γνώρισαν, ή δεν θα προλάβουν να ζήσουν.
Λιώνουν οι πάγοι, στην Γροιλανδία διεκόπη το φυσικό ρεύμα του νερού για δέκα μέρες, αλλά κλείνουμε τα μάτια, λέμε ένα «εγώ θα σώσω τον κόσμο;» παραγγέλνουμε ένα καφέ, οδηγούμε το αμάξι μας 2 τετράγωνα πιο κάτω και ζούμε με τον πιο ανεγκέφαλο, χαζό τρόπο.
Γιατί;
Γιατί να μας αναγκάσει η ζωή να ζήσουμε χωρίς κλιματιστικό, φαγητό, ρουχισμό, και ασφάλεια;Γιατί βαριόμαστε να πάρουμε ένα διχτάκι στο σούπερ μάρκετ;
Γιατί δεν συνειδητοποιούμε ότι όσο καταναλώνουμε πλαστικές σακούλες, θα υπάρχουν τα εργοστάσια που τις παράγουν; Όσο συνηθίζουμε να μετακινούμαστε με το αυτοκίνητο για ψύλλου πήδημα, καταναλώνουμε αυτό που μας τελειώνει και εκτός από την σπατάλη που κάνουμε, ρυπαίνουμε.
Είμαστε όλοι υπεύθυνοι σε μικρό ή μεγάλο βαθμό. Και είναι καιρός να αναλάβουμε τις ευθύνες μας, όσο μικρές και να πιστεύουμε ότι είναι.
Αν κερδίσουμε χρόνο ίσως βρεθούν εναλλακτικές λύσεις. Αν κάνουμε οικονομία, αν προσέξουμε πόσο διοξείδιο βάζουμε στην ατμόσφαιρα, έμμεσα ή άμεσα, ίσως μπορέσουμε να γεράσουμε σε κάποια παραλία χαζεύοντας τα εγγόνια μας να πλατσουρίζουν με το κύμα.
Γιατί αυτό έχει σημασία… και όχι το καλαμάκι στον καφέ, ούτε το να είναι stand by η τηλεόραση
