Αναδημοσίευση απο
mao.grΠριν ένα μήνα, δημοσιεύτηκε στο
New Statesman, ένα άρθρο για τον Τσάβες, γραμμένο από τον Ρίτσαρντ Γκοτ, ένα
ιστορικό και δημοσιογράφο, βαθύ γνώστη της Λατινικής Αμερικής, ο οποίος είχε
γνωρίσει προσωπικά αυτόν τον ηγέτη και έχει γράψει ένα βιβλίο γι’ αυτόν. (Hugo
Chavez and the Bolivarian Revolution, Verso, 2005). Ο Ρίτσαρντ Γκοτ δεν είναι
τυχαίος δημοσιογράφος. Στο τέλος του κειμένου, σας παρουσιάζουμε μερικά
ενδιαφέροντα βιογραφικά στοιχεία του.
Ένα πέπλο θλίψης και επικείμενης
τραγωδίας έχει τυλίξει τις πόλεις και τα χωριά της
Βενεζουέλας καθώς ο Ούγο Τσάβες βαδίζει προς το θάνατο.
Αυτή η εξαιρετικά σημαντική προσωπικότητα, που επί χρόνια αντιμετωπιζόταν από τη
Δύση σαν παλιάτσος ή σαν σοσιαλιστικό πυροτέχνημα, ξαφνικά άρχισε να
αντιμετωπίζεται με σεβασμό.
Αυτό που δεν έχουμε ακόμα καταλάβει είναι ότι ο
Τσάβες ήταν ο πιο σημαντικός ηγέτης που εμφανίστηκε στη Λατινική Αμερική μετά
την κατάκτηση της εξουσίας από τον Φιντέλ Κάστρο τον Ιανουάριο του 1959.Τέτοιοι
επιφανείς και χαρισματικοί άνθρωποι δεν εμφανίζονται συχνά στην ιστορία και το
αποτύπωμά τους διαρκεί δεκαετίες.
Γράφω και μιλώ για τον Τσάβεζ, τον οποίο
θαυμάζω, από τότε που πρωτοεμφανίστηκε ως επαναστάτης πολιτικός στα μέσα της
δεκαετίας του ΄90. Ο άνθρωπος αυτός ήταν φορέας δύο ισχυρών λατινοαμερικανικών
παραδόσεων της δεκαετίας του ’60: της μνήμης των αριστερών αντάρτικων κινημάτων
εκείνης της περιόδου, που εμπνέονταν από τον Τσε Γκεβάρα και την Κουβανική
Επανάσταση (και φυσικά, τον Κάστρο) και την εμπειρία της διακυβέρνησης από
αριστερούς αξιωματικούς του στρατού, κυρίως του στρατηγού Χουάν Βελάσκο Αλβαράδο
στο Περού και του στρατηγού Ομάρ Τορίχος στον Παναμά. Επίσης εξέφραζε το ρεύμα
του αριστερού εθνικισμού στα αριστερά λατινοαμερικανικά κόμματα, το οποίο συχνά
ήταν καταπιεσμένο στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, αλλά ποτέ δεν βρέθηκε μακριά
από την επιφάνεια.
Στα τέλη του 1999, όταν ο Τσάβεζ βρισκόταν ήδη ένα χρόνο
στην εξουσία, πήγα στο Καράκας για να του πάρω συνέντευξη και να γράψω ένα
βιβλίο γι’ αυτόν. Ήδη ήταν φανερό ότι επρόκειτο για την πιο ενδιαφέρουσα
προσωπικότητα που είχε αναδυθεί στη Λατινική Αμερική μετά την πτώση της
κυβέρνησης του Σαλβαδόρ Αλιέντε στη Χιλή, σχεδόν 30 χρόνια πριν. Συναντήθηκε ένα
πρωινό στη βεράντα του σπιτιού του στη Λα Κασόνα. Στην τηλεόραση, όπου αρκετές
φορές τον είχα δει, φάνταζε τεράστιος, αλλά τώρα έμοιαζε ένα νούμερο μικρότερος.
Είχε ένα μεταδοτικό χαμόγελο, καθώς και την ικανότητα να μιλά ακατάπαυστα, έτσι
που ήταν δύσκολο να σταυρώσει ο συνομιλητής του κουβέντα.