Οι άνθρωποι πάντα πιστεύαμε στα «σημάδια», στους οιωνούς. Από τους αρχαίους Έλληνες, τους Ρωμαίους και τη Βίβλο, ως και το μεσαιωνικό κόσμο ή και τον σημερινό «ορθολογιστικό», με τα μερομήνια, ας πούμε, ή και άλλα «σημεία» και ενίοτε τέρατα, έχουμε μάθει να παρατηρούμε όσα συμβαίνουν σήμερα για να προβλέψουμε τα όσα θα συμβούν αύριο.

Το γεγονός ότι η παρατήρηση και η γνώση δεν συμβαδίζουν απαραίτητα με πράξη, είναι μια άλλη ιστορία.

Στα σημάδια πολύ συχνά προσδίδαμε και προσδίδουμε μεταφυσική σημασία: Είναι εν μέρει η ανικανότητά μας να τα εξηγήσουμε με μια ολοκληρωμένη επιστημονική θεωρία· είναι όμως και η ανάγκη μας να πιστεύουμε στην ύπαρξη μιας ανώτερης δύναμης που με τον τρόπο της μας προειδοποιεί για τις επικείμενες καταστροφές, επειδή μπορεί από τη μια να μας τις στέλνει, από την άλλη όμως κατά βάθος μάς αγαπάει.

Σε πολλά σημεία της Κεντρικής Ευρώπης, στις κοίτες των πολλών και μεγάλων και ζωτικής σημασίας ποταμών που τη διατρέχουν, υπάρχουν κάποια τέτοια σημάδια, μόνο που δεν είναι καθόλου μεταφυσικά και δεν τα έχει στείλει καμία ανώτερη δύναμη. Είναι ένα αρχαίο -για τα δεδομένα της Ευρώπης τουλάχιστον- σύστημα προειδοποίησης των λαών στις επόμενες γενιές για την επερχόμενη βασική καταστροφή: Την πείνα.