Κυριακή 10 Μαρτίου 2013
ΕΡΧΩΝΤΑΙ
Οι ηγέτες του κόσμου προετοιμάζονται για την ανακάλυψη εξωγήινης ζωής σε 10 χρόνια! ...Eσεις;;
Επίσημα έγγραφα. Νταβός:
Στο Νταβός της Ελβετίας, ένα εξέχον χιονοδρομικό κέντρο,και μια επιχειρηματική ελίτ του κόσμου συναντήθηκαν με οικονομικούς και πολίτικους ηγέτες για να συζητήσουν τι πρέπει να περιμένουμε για τα επόμενα 10 χρόνια.
Αυτό το έτος, στο ετήσιο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ συνάντηση που διαρκεί από 23 έως 27 Ιανουάριου με τους ηγέτες του επιχειρηματικού κόσμου να ενώνονται με εξέχοντες πολιτικούς και τραπεζίτες.
Για το 2013, δόθηκε μια 80-σελίδη ανάλυση των 50 κινδύνων για τα επόμενα 10 χρόνια που διανεμήθηκε στους συμμετέχοντες. Η Global Risks 2013 έκθεση είναι μια μακρά λίστα για προγνωστικά για το τι οι ηγέτες του κόσμου θα πρέπει να προγραμματίσουν για να αποφευχθούν τα συστημικα σοκ και καταστροφικά γεγονότα. Ανάμεσα στον κατάλογο είναι πέντε παράγοντες Χ σύμφωνα με την έκθεση. Ένας από τους παράγοντες X είναι η ανακάλυψη εξωγήινης ζωής.
Η Global Risks 2013 έκθεση ξεκινά με την περιγραφή της σημασίας της ‘εθνικής ανθεκτικότητας” ως απάντηση στους αναμενόμενους παγκόσμιους κινδύνους για τα επόμενα 10 χρόνια:
Παγκόσμιοι κίνδυνοι θα συναντηθούν με παγκόσμιες απαντήσεις σε έναν ιδανικό κόσμο, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι οι χώρες και οι κοινότητές τους βρίσκονται στην πρώτη γραμμή όταν πρόκειται για το συστημικό σοκ και καταστροφικά γεγονότα. Σε έναν ολοένα και πιο αλληλοεξαρτώμενο κόσμο, η αποτυχία ενός έθνους να αντιμετωπίσει κινδύνους σε παγκόσμιο επίπεδο μπορεί να έχει πολλαπλασιαστικές επιπτώσεις σε άλλους. Η Ανθεκτικότητα στους παγκόσμιους κινδύνους – που ενσωματώνει την ικανότητα να αντέχει, να προσαρμοστεί και να ανακάμψει από κραδασμούς είναι, ως εκ τούτου, όλο και πιο κρίσιμο. Η ειδική αυτή έκθεση είναι οργανωμένη γύρω από δύο αξιώματα:
Οι παγκόσμιοι κίνδυνοι που εκφράζονται σε εθνικό επίπεδο.
Καμία χώρα μόνη της δεν μπορεί να αποτρέψει την εμφάνιση τους.
Επίσημα έγγραφα. Νταβός:
Στο Νταβός της Ελβετίας, ένα εξέχον χιονοδρομικό κέντρο,και μια επιχειρηματική ελίτ του κόσμου συναντήθηκαν με οικονομικούς και πολίτικους ηγέτες για να συζητήσουν τι πρέπει να περιμένουμε για τα επόμενα 10 χρόνια.
Αυτό το έτος, στο ετήσιο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ συνάντηση που διαρκεί από 23 έως 27 Ιανουάριου με τους ηγέτες του επιχειρηματικού κόσμου να ενώνονται με εξέχοντες πολιτικούς και τραπεζίτες.
Για το 2013, δόθηκε μια 80-σελίδη ανάλυση των 50 κινδύνων για τα επόμενα 10 χρόνια που διανεμήθηκε στους συμμετέχοντες. Η Global Risks 2013 έκθεση είναι μια μακρά λίστα για προγνωστικά για το τι οι ηγέτες του κόσμου θα πρέπει να προγραμματίσουν για να αποφευχθούν τα συστημικα σοκ και καταστροφικά γεγονότα. Ανάμεσα στον κατάλογο είναι πέντε παράγοντες Χ σύμφωνα με την έκθεση. Ένας από τους παράγοντες X είναι η ανακάλυψη εξωγήινης ζωής.
Η Global Risks 2013 έκθεση ξεκινά με την περιγραφή της σημασίας της ‘εθνικής ανθεκτικότητας” ως απάντηση στους αναμενόμενους παγκόσμιους κινδύνους για τα επόμενα 10 χρόνια:
Παγκόσμιοι κίνδυνοι θα συναντηθούν με παγκόσμιες απαντήσεις σε έναν ιδανικό κόσμο, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι οι χώρες και οι κοινότητές τους βρίσκονται στην πρώτη γραμμή όταν πρόκειται για το συστημικό σοκ και καταστροφικά γεγονότα. Σε έναν ολοένα και πιο αλληλοεξαρτώμενο κόσμο, η αποτυχία ενός έθνους να αντιμετωπίσει κινδύνους σε παγκόσμιο επίπεδο μπορεί να έχει πολλαπλασιαστικές επιπτώσεις σε άλλους. Η Ανθεκτικότητα στους παγκόσμιους κινδύνους – που ενσωματώνει την ικανότητα να αντέχει, να προσαρμοστεί και να ανακάμψει από κραδασμούς είναι, ως εκ τούτου, όλο και πιο κρίσιμο. Η ειδική αυτή έκθεση είναι οργανωμένη γύρω από δύο αξιώματα:
Οι παγκόσμιοι κίνδυνοι που εκφράζονται σε εθνικό επίπεδο.
Καμία χώρα μόνη της δεν μπορεί να αποτρέψει την εμφάνιση τους.
ΠΡΩΤΗ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ
Ελληνική η πρώτη χρεωκοπία στον κόσμο !!!
Μπορεί να βιώνουμε έντονα σήμερα τον εφιάλτη της κρίσης, αλλά η ιστορία διδάσκει ότι η πρώτη επίσημη χρεωκοπία που καταγράφηκε, παγκοσμίως, συνέβη και πάλι στην Ελλάδα το 454 π.Χ.
Τον 4ο αιώνα π.Χ. στον Ναό του Απόλλωνα στη Δήλο βρίσκονταν οι θησαυροί της συνομοσπονδίας των ελληνικών πόλεων-κρατών κάτω από την ηγεσία της Αθήνας.
Εκεί φυλασσόταν το τεράστιο ποσό των εισφορών των συμμάχων και εκεί γίνονταν οι συναντήσεις των αντιπροσώπων.
Οι πόλεις-κράτη συνέβαλαν στο ταμείο με τη μορφή οικονομικών πόρων, στρατευμάτων και πλοίων, ενώ τα μέλη είχαν ισότιμη ψήφο στο συμβούλιο που είχε δημιουργηθεί.
Το ποσό της οικονομικής συμβολής καθοριζόταν από την Αθήνα, η οποία κατάφερε κάποια στιγμή να μεταφερθεί το θησαυροφυλάκιο της Συμμαχίας από τη Δήλο στην Αθήνα, καθώς πολύ σύντομα η Δηλιακή Συμμαχία εξελίχθηκε σε Αθηναϊκή Ηγεμονία.
Ο Αριστείδης καθόρισε πρώτος το ποσό της εισφοράς για κάθε πόλη με τόσο δίκαιο τρόπο που οι σύμμαχοι τον ονόμασαν «τον δικαιότερο από όλους τους ανθρώπους».
Το 454 π.Χ., λοιπόν, και ενώ η περίφημη αθηναϊκή συμμαχία έχει ανασυσταθεί, 13 πόλεις-κράτη προχώρησαν σε δανεισμό από τον Ναό της Δήλου. Οι δέκα πόλεις-κράτη, όμως, δεν μπορούσαν να αποπληρώσουν τα χρέη τους, προχωρώντας έτσι στην πρώτη... στάση πληρωμών της παγκόσμιας ιστορίας.
Δύο από τις δέκα πόλεις-κράτη, μάλιστα, δεν μπόρεσαν τελικά να αποπληρώσουν τα χρέη τους, ενώ οι υπόλοιπες οκτώ ζήτησαν αυτό που αποκαλείται... επαναδιαπραγμάτευση χρέους.
Η στάση πληρωμών στην Αρχαία Ελλάδα δεν ήταν, λοιπόν, άγνωστο φαινόμενο, διότι -όπως λέγεται- οι αρχαίοι Έλληνες ως έμποροι αναγνώριζαν αυτό που αποκαλείται σήμερα συνυπευθυνότητα χρέους – δηλαδή ότι ο δανειστής πρέπει να αναλαμβάνει μερίδιο του ρίσκου αν κάτι πάει στραβά.
Το θέμα είναι, πάντως, ότι πολλά από τα δάνεια χορηγήθηκαν τότε με τη σίγουρη πρόβλεψη ότι ο οφειλέτης θα αποδειχτεί τελικά ανίκανος να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του.
Μετά τη πτώχευση ο Περικλής μετέφερε το ταμείο της Συμμαχίας στην Ακρόπολη της Αθήνας. Με αυτό τον τρόπο οι αποφάσεις λαμβάνονταν μόνο από την Αθήνα και ο φόρος οριζόταν από την Εκκλησία του Δήμου.
goodstory.gr
Μπορεί να βιώνουμε έντονα σήμερα τον εφιάλτη της κρίσης, αλλά η ιστορία διδάσκει ότι η πρώτη επίσημη χρεωκοπία που καταγράφηκε, παγκοσμίως, συνέβη και πάλι στην Ελλάδα το 454 π.Χ.
Τον 4ο αιώνα π.Χ. στον Ναό του Απόλλωνα στη Δήλο βρίσκονταν οι θησαυροί της συνομοσπονδίας των ελληνικών πόλεων-κρατών κάτω από την ηγεσία της Αθήνας.
Εκεί φυλασσόταν το τεράστιο ποσό των εισφορών των συμμάχων και εκεί γίνονταν οι συναντήσεις των αντιπροσώπων.
Οι πόλεις-κράτη συνέβαλαν στο ταμείο με τη μορφή οικονομικών πόρων, στρατευμάτων και πλοίων, ενώ τα μέλη είχαν ισότιμη ψήφο στο συμβούλιο που είχε δημιουργηθεί.
Το ποσό της οικονομικής συμβολής καθοριζόταν από την Αθήνα, η οποία κατάφερε κάποια στιγμή να μεταφερθεί το θησαυροφυλάκιο της Συμμαχίας από τη Δήλο στην Αθήνα, καθώς πολύ σύντομα η Δηλιακή Συμμαχία εξελίχθηκε σε Αθηναϊκή Ηγεμονία.
Ο Αριστείδης καθόρισε πρώτος το ποσό της εισφοράς για κάθε πόλη με τόσο δίκαιο τρόπο που οι σύμμαχοι τον ονόμασαν «τον δικαιότερο από όλους τους ανθρώπους».
Το 454 π.Χ., λοιπόν, και ενώ η περίφημη αθηναϊκή συμμαχία έχει ανασυσταθεί, 13 πόλεις-κράτη προχώρησαν σε δανεισμό από τον Ναό της Δήλου. Οι δέκα πόλεις-κράτη, όμως, δεν μπορούσαν να αποπληρώσουν τα χρέη τους, προχωρώντας έτσι στην πρώτη... στάση πληρωμών της παγκόσμιας ιστορίας.
Δύο από τις δέκα πόλεις-κράτη, μάλιστα, δεν μπόρεσαν τελικά να αποπληρώσουν τα χρέη τους, ενώ οι υπόλοιπες οκτώ ζήτησαν αυτό που αποκαλείται... επαναδιαπραγμάτευση χρέους.
Η στάση πληρωμών στην Αρχαία Ελλάδα δεν ήταν, λοιπόν, άγνωστο φαινόμενο, διότι -όπως λέγεται- οι αρχαίοι Έλληνες ως έμποροι αναγνώριζαν αυτό που αποκαλείται σήμερα συνυπευθυνότητα χρέους – δηλαδή ότι ο δανειστής πρέπει να αναλαμβάνει μερίδιο του ρίσκου αν κάτι πάει στραβά.
Το θέμα είναι, πάντως, ότι πολλά από τα δάνεια χορηγήθηκαν τότε με τη σίγουρη πρόβλεψη ότι ο οφειλέτης θα αποδειχτεί τελικά ανίκανος να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του.
Μετά τη πτώχευση ο Περικλής μετέφερε το ταμείο της Συμμαχίας στην Ακρόπολη της Αθήνας. Με αυτό τον τρόπο οι αποφάσεις λαμβάνονταν μόνο από την Αθήνα και ο φόρος οριζόταν από την Εκκλησία του Δήμου.
goodstory.gr
ΤΟΥΣ ΠΛΗΡΩΝΑΜΕ ΚΙ΄ΑΠΟ ΠΑΝΩ
Τι μας χρωστούν οι Γερμανοί! Όλη η αλήθεια.
Η Γερμανία όταν χάνει έναν πόλεμο υπόσχεται ότι δεν θα τον επαναλάβει κι όμως αλλάζει συνεχώς τακτική. Επανέρχεται με άλλους τρόπους και άλλα μέσα για να κατακτήσει τα πρώην θύματά της.
Η ανεξόφλητη οφειλή ή αλλιώς το ξεχασμένο «δάνειο» που ακόμα παραμένει μετά από 70 χρόνια ατακτοποίητη.
Αυτά αποτελούν τα λεγόμενα σήμερα ως συνηθίζεται Κατοχικά δάνεια.
Θα επιχειρήσουμε μια αναλυτική παρουσίαση του όλου θέματος ιστορικά.
Αρχικά πως προέκυψαν τα δάνεια
Όταν η Γερμανία αλλά και η Ιταλία κατέλαβαν την Ελλάδα την άνοιξη του 1941, οι διεθνείς Συμβάσεις της Χάγης ήδη από το 1907 είχαν προβλέψει ότι το κατεχόμενο κράτος θα πρέπει να καταβάλει έξοδα για την διαβίωση και την συντήρηση των κατοχικών στρατευμάτων.
Αρχικά, οι δύο κατακτητές επέβαλαν αυθαίρετη μέθοδο πληρωμής αυτών των εξόδων, με την κυκλοφορία των μάρκων κατοχής και αντίστοιχα των μεσογειακών δραχμών που μάλιστα τυπώνονταν κατά βούληση. Οι αρμόδιοι του Ελληνικού κράτους αντέδρασαν στην χωρίς όριο κυκλοφορία αυτών των νομισμάτων, τα οποία η Τράπεζα ήταν υποχρεωμένη να ανταλλάσσει με δραχμές, έτσι τελικά μετά από λίγους μήνες αποσύρθηκαν τα μάρκα κατοχής ώστε όλες οι συναλλαγές των κατακτητών να γίνονται μέσω Τράπεζας Ελλάδος.
Όμως αργότερα διαπιστώθηκε ότι οι συνεχείς αφαιμάξεις από το Δημόσιο Ταμείο είχαν αδικαιολόγητο μέγεθος. Συνέπεια αυτού του γεγονότος ήταν να καλύπτονται τα έξοδα κατοχής με την εκτύπωση νέου ελληνικού χαρτονομίσματος και να αυξάνεται ο πληθωρισμός, γεγονός που έφερε ως κύρια συνέπεια την έλλειψη των τροφίμων. Έτσι το δίμηνο Νοεμβρίου –Δεκεμβρίου του έτους 1941, η Αθήνα και οι άλλες μεγάλες πόλεις γνώρισαν πρωτοφανή πείνα, με χιλιάδες τραγικά θύματα, όταν άνθρωποι έπεφταν νεκροί στους δρόμους και έμεναν άταφοι ακόμα και μέρες.
Το θέαμα αυτό φαίνεται να συγκίνησε κάποιους στο εξωτερικό ακόμα και στο ίδιο το Βερολίνο ή τη Ρώμη. Για το λόγο αυτό, πραγματοποιήθηκαν κάποιες διαπραγματεύσεις, εν αγνοία των Ελληνικών αρχών. Από τις διαπραγματεύσεις αυτές προέκυψε η συμφωνία του Μαρτίου του 1942 στη Ρώμη.
Τί προέβλεπε αυτή; Βάσει αυτής της συμφωνίας, η οποία κοινοποιήθηκε λίγες ημέρες αργότερα στην κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου, προσδιορίστηκε ανώτατο όριο εξόδων κατοχής με όριο τις 1,5 δις δρχ. συνολικά για τους δύο κατακτητές. Αυτό αναγνώριζαν και οι ίδιοι εκούσια.
Στην πράξη, όμως, μετά την συμφωνία οι δύο κατακτητές ζητούσαν και έπαιρναν από την Τράπεζα πολύ μεγαλύτερα ποσά πέραν του ορίου που οι ίδιοι είχαν θέσει ως ανώτατο όριο (δηλαδή τις 1,5 δις δρχ.).
Η Γερμανία όταν χάνει έναν πόλεμο υπόσχεται ότι δεν θα τον επαναλάβει κι όμως αλλάζει συνεχώς τακτική. Επανέρχεται με άλλους τρόπους και άλλα μέσα για να κατακτήσει τα πρώην θύματά της.
Η ανεξόφλητη οφειλή ή αλλιώς το ξεχασμένο «δάνειο» που ακόμα παραμένει μετά από 70 χρόνια ατακτοποίητη.
Αυτά αποτελούν τα λεγόμενα σήμερα ως συνηθίζεται Κατοχικά δάνεια.
Θα επιχειρήσουμε μια αναλυτική παρουσίαση του όλου θέματος ιστορικά.
Αρχικά πως προέκυψαν τα δάνεια
Όταν η Γερμανία αλλά και η Ιταλία κατέλαβαν την Ελλάδα την άνοιξη του 1941, οι διεθνείς Συμβάσεις της Χάγης ήδη από το 1907 είχαν προβλέψει ότι το κατεχόμενο κράτος θα πρέπει να καταβάλει έξοδα για την διαβίωση και την συντήρηση των κατοχικών στρατευμάτων.
Αρχικά, οι δύο κατακτητές επέβαλαν αυθαίρετη μέθοδο πληρωμής αυτών των εξόδων, με την κυκλοφορία των μάρκων κατοχής και αντίστοιχα των μεσογειακών δραχμών που μάλιστα τυπώνονταν κατά βούληση. Οι αρμόδιοι του Ελληνικού κράτους αντέδρασαν στην χωρίς όριο κυκλοφορία αυτών των νομισμάτων, τα οποία η Τράπεζα ήταν υποχρεωμένη να ανταλλάσσει με δραχμές, έτσι τελικά μετά από λίγους μήνες αποσύρθηκαν τα μάρκα κατοχής ώστε όλες οι συναλλαγές των κατακτητών να γίνονται μέσω Τράπεζας Ελλάδος.
Όμως αργότερα διαπιστώθηκε ότι οι συνεχείς αφαιμάξεις από το Δημόσιο Ταμείο είχαν αδικαιολόγητο μέγεθος. Συνέπεια αυτού του γεγονότος ήταν να καλύπτονται τα έξοδα κατοχής με την εκτύπωση νέου ελληνικού χαρτονομίσματος και να αυξάνεται ο πληθωρισμός, γεγονός που έφερε ως κύρια συνέπεια την έλλειψη των τροφίμων. Έτσι το δίμηνο Νοεμβρίου –Δεκεμβρίου του έτους 1941, η Αθήνα και οι άλλες μεγάλες πόλεις γνώρισαν πρωτοφανή πείνα, με χιλιάδες τραγικά θύματα, όταν άνθρωποι έπεφταν νεκροί στους δρόμους και έμεναν άταφοι ακόμα και μέρες.
Το θέαμα αυτό φαίνεται να συγκίνησε κάποιους στο εξωτερικό ακόμα και στο ίδιο το Βερολίνο ή τη Ρώμη. Για το λόγο αυτό, πραγματοποιήθηκαν κάποιες διαπραγματεύσεις, εν αγνοία των Ελληνικών αρχών. Από τις διαπραγματεύσεις αυτές προέκυψε η συμφωνία του Μαρτίου του 1942 στη Ρώμη.
Τί προέβλεπε αυτή; Βάσει αυτής της συμφωνίας, η οποία κοινοποιήθηκε λίγες ημέρες αργότερα στην κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου, προσδιορίστηκε ανώτατο όριο εξόδων κατοχής με όριο τις 1,5 δις δρχ. συνολικά για τους δύο κατακτητές. Αυτό αναγνώριζαν και οι ίδιοι εκούσια.
Στην πράξη, όμως, μετά την συμφωνία οι δύο κατακτητές ζητούσαν και έπαιρναν από την Τράπεζα πολύ μεγαλύτερα ποσά πέραν του ορίου που οι ίδιοι είχαν θέσει ως ανώτατο όριο (δηλαδή τις 1,5 δις δρχ.).
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)