Δύο οικογενειάρχες περιγράφουν τη νέα ζωή σε Μόναχο και Στουτγκάρδη
Στην παιδική χαρά του Giesing, ενός προαστίου του Μονάχου, συνόδευσε πριν από λίγες ημέρες τον 4χρονο γιο του ο Ανδρέας, ένας από τους 123.000 Ελληνες που έχουν μεταναστεύσει στη Γερμανία.
«Πριν από 35 χρόνια, αυτό το μέρος ήταν ο παράδεισός μου», διηγείται συγκινημένος ο 38χρονος πατέρας, που το νήμα της ζωής τον οδήγησε εκ νέου στη Γερμανία. «Οσοι έμαθαν την απόφασή μας έμειναν άφωνοι». Δημόσιος υπάλληλος ο ίδιος με σύζυγο εργαζόμενη στον ιδιωτικό τομέα και τρία μικρά παιδιά – το μεγαλύτερο μόλις τεσσάρων χρόνων, είχαν μεν πληγεί από την κρίση, «αλλά ακόμα αντέχαμε οικονομικά».
Ο λόγος που ώθησε το νεαρό ζευγάρι στην απόφαση της μετανάστευσης ήταν τα ίδια τους τα παιδιά. «Θα ήταν εγωιστικό να παραμείνουμε στην Ελλάδα έτσι όπως διαμορφώνεται πλέον η ζωή», δηλώνει με έμφαση ο Ανδρέας· «δεν διανοίγεται καμία προοπτική για τις επόμενες γενιές». Οπως υπολογίζει ο ίδιος, «σε λίγα χρόνια θα χρειαζόμασταν περί τα 1.000 ευρώ για φροντιστήρια των παιδιών».
Γνώστης της γλώσσας και εξοικειωμένος με τη βαυαρική πόλη, ο Ανδρέας αιτείται άδειας άνευ αποδοχών από την υπηρεσία του και ξεκινά μέσω Διαδικτύου την αναζήτηση εργασίας στη Γερμανία. «Είχα προηγουμένως επισκεφθεί το Μόναχο, δηλώθηκα εκεί δίνοντας τη διεύθυνση κάποιων οικογενειακών φίλων και εν συνεχεία εγγράφηκα στον αντίστοιχο γερμανικό ΟΑΕΔ», περιγράφει. «Μου χορήγησαν ηλεκτρονικούς κωδικούς και παρακολουθούσα από την Ελλάδα τις αιτήσεις για δουλειά που αναρτούσαν οι εργοδότες».
Στην παιδική χαρά του Giesing, ενός προαστίου του Μονάχου, συνόδευσε πριν από λίγες ημέρες τον 4χρονο γιο του ο Ανδρέας, ένας από τους 123.000 Ελληνες που έχουν μεταναστεύσει στη Γερμανία.
«Πριν από 35 χρόνια, αυτό το μέρος ήταν ο παράδεισός μου», διηγείται συγκινημένος ο 38χρονος πατέρας, που το νήμα της ζωής τον οδήγησε εκ νέου στη Γερμανία. «Οσοι έμαθαν την απόφασή μας έμειναν άφωνοι». Δημόσιος υπάλληλος ο ίδιος με σύζυγο εργαζόμενη στον ιδιωτικό τομέα και τρία μικρά παιδιά – το μεγαλύτερο μόλις τεσσάρων χρόνων, είχαν μεν πληγεί από την κρίση, «αλλά ακόμα αντέχαμε οικονομικά».
Ο λόγος που ώθησε το νεαρό ζευγάρι στην απόφαση της μετανάστευσης ήταν τα ίδια τους τα παιδιά. «Θα ήταν εγωιστικό να παραμείνουμε στην Ελλάδα έτσι όπως διαμορφώνεται πλέον η ζωή», δηλώνει με έμφαση ο Ανδρέας· «δεν διανοίγεται καμία προοπτική για τις επόμενες γενιές». Οπως υπολογίζει ο ίδιος, «σε λίγα χρόνια θα χρειαζόμασταν περί τα 1.000 ευρώ για φροντιστήρια των παιδιών».
Γνώστης της γλώσσας και εξοικειωμένος με τη βαυαρική πόλη, ο Ανδρέας αιτείται άδειας άνευ αποδοχών από την υπηρεσία του και ξεκινά μέσω Διαδικτύου την αναζήτηση εργασίας στη Γερμανία. «Είχα προηγουμένως επισκεφθεί το Μόναχο, δηλώθηκα εκεί δίνοντας τη διεύθυνση κάποιων οικογενειακών φίλων και εν συνεχεία εγγράφηκα στον αντίστοιχο γερμανικό ΟΑΕΔ», περιγράφει. «Μου χορήγησαν ηλεκτρονικούς κωδικούς και παρακολουθούσα από την Ελλάδα τις αιτήσεις για δουλειά που αναρτούσαν οι εργοδότες».
