Οταν η Ευρώπη υποκλίθηκε στην Ελλάδα
Ηταν 4 Ιουλίου του 2004... όταν όλη η Ευρώπη υποκλίθηκε στην Ελλάδα - Νοσταλγία για τις ονειρικές στιγμές..
Hταν 4 Ιουλίου του 2004, εννιά χρόνια πριν και κάτι απροσδιόριστο – αυτό ακριβώς που είναι η ευτυχία – πλανιόταν πάνω από την Ελλάδα.
Για τους Ελληνες η κατάκτηση του Euro 2004 από την Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου ήταν πολύ περισσότερο από μια κούπα. Και φαντάζει πια ως μια μακρινή ονειρική εποχή.
Η νοσταλγία εκείνης της χρονιάς, εκείνων των στιγμών στην Πορτογαλία είναι πολύ δυνατή.
Και είναι ειρωνικό πια και για την Ελλάδα που το 2004 ...κυριαρχούσε με την διοργάνωση εξαιρετικών, πλην εξόχως δαπανηρών, Ολυμπιακών Αγώνων, με τους θριάμβους σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ, αλλά και με την Πορτογαλία, που φιλοξένησε εκείνο το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου και που περιστρέφεται κι αυτή στη δίνη της κρίσης.
Ας θυμηθούμε λοιπόν τη μεγαλύτερη επιτυχία του ελληνικού ποδοσφαίρου, από τη φάση των προκριματικών για την πρόκριση στο Euro, μέχρι και τον τελικό του Ντα Λουζ στις 4 Ιουλίου του 2004…
Η πορεία προς την πρόκριση…
Το έργο της εθνικής για την πρόκριση στο Euro ήταν δύσκολο, καθώς είχε να αντιμετωπίσει ομάδες όπως η Ουκρανία, η Ισπανία, η Αρμενία και η Βόρεια Ιρλανδία. Κανείς δεν πίστευε πως το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα θα έπαιρνε την πρόκριση, όταν ξεκίνησε με δύο ήττες στα δύο πρώτα ματς του ομίλου της…
Ο Ρεχάγκελ και οι ψυχάρες του όμως πίστεψαν στο όνειρο και στη συνέχεια πήραν πολύ σημαντικές νίκες, με αποκορύφωμα βέβαια το διπλό μες στην Ισπανία, χάρη στο γκολ του Γιαννακόπουλου. Το τέρμα του Τσιάρτα με πέναλτι στο τελευταίο ματς των ομίλων κόντρα στην Ιρλανδία στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, ήταν το έναυσμα για τα πανηγύρια της πρόκρισης σε ένα ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, για πρώτη φορά μετά το 1980. Το ταξίδι είχε ήδη αρχίσει…
Οι 23 του Ρεχάγκελ…
Πριν όμως το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα πάρει το αεροπλάνο για την Πορτογαλία, ο Ρεχάγκελ έπρεπε να επιλέξεις τους 23 ποδοσφαιριστές, που θα έπαιρνε μαζί του στο Euro. Αυτοί ήταν: Νικοπολίδης, Χαλκιάς, Κατεργιαννάκης, Σεϊταρίδης, Φύσσας, Καψής, Δέλλας, Νταμπίζας, Βενετίδης, Γκούμας, Κατσουράνης, Μπασινάς, Καφές, Ζαγοράκης, Γιαννακόπουλος, Καραγκούνης, Τσιάρτας, Γεωργιάδης, Λάκης, Βρύζας, Χαριστέας, Παπαδόπουλος, Νικολαΐδης.
Νίκη στην πρεμιέρα κόντρα στην οικοδέσποινα…
Η κλήρωση έφερε την εθνική μας ομάδα στον ίδιο όμιλο με την Ισπανία, τη Ρωσία αλλά και τη διοργανώτρια Πορτογαλία, την οποία έμελλε να αντιμετωπίσουμε στο πρώτο αλλά και το τελευταίο μας ματς στη διοργάνωση…
Στις 12 Ιουνίου του 2004 λοιπόν, στο εναρκτήριο παιχνίδι του Euro στο Ντραγκάο, η εθνικής μας πήρε τη νίκη κόντρα στην οικοδέσποινα Πορτογαλία, χάρη στην «οβίδα» του Καραγκούνη μόλις στο 7ο λεπτό της αναμέτρησης αλλά και το πέναλτι που κέρδισε ο Σεϊταρίδης και εκτέλεσε εύστοχα ο Μπασινάς, στο δεύτερο ημίχρονο. Οι παίχτες του Λουίς Φελίπε Σκολάρι, κατάφεραν απλά να μειώσουν στις καθυστερήσεις με γκολ του Κριστιάνο Ρονάλντο. Η πρώτη νίκη στη διοργάνωση ήταν γεγονός, αλλά κανείς δεν περίμενε τι θα ακολουθούσε…
«Χρυσή» ισοπαλία με τους σπουδαίους Ισπανούς…
Για τη δεύτερη αγωνιστική του ομίλου της, η ομάδα του Ρεχάγκελ βρήκε απέναντί της τη σπουδαία εθνική ομάδα της Ισπανίας, την οποία είχε κερδίσει βέβαια πριν λίγους μήνες, μέσα στην έδρας της για τα προκριματικά…
Το γκολ του Μοριέντες στο ξεκίνημα του ματς αλλά και η ασφυκτική πίεση που μας ασκούσαν οι «φούριας ρόχας», άρχισαν να προσγειώνουν ανώμαλα τους διεθνείς, μετά τη νίκη στην πρεμιέρα. Είχε έρθει όμως η ώρα του εκπληκτικού σε εκείνο το τουρνουά, Άγγελου Χαριστέα, ο οποίος πέτυχε το πρώτο του γκολ στη διοργάνωση, το οποίο και έδωσε την ισοπαλία στην εθνική μας κόντρα στην Ισπανία. Η πρόκριση πλέον ήταν πολύ κοντά…
Η ήττα από τους Ρώσους και τα…κομπιουτεράκια!
Στο τελευταίο παιχνίδι των ομίλων, αντίπαλος μας ήταν η Ρωσία, στο Φάρο της Νότιας Πορτογαλίας. Το ξεκίνημα του ματς έμοιαζε με εφιάλτη, καθώς οι Ρώσοι που είχαν ήδη αποκλειστεί, πήραν ένα γρήγορο προβάδισμα με 2-0, πριν καλά καλά προλάβουμε να μπούμε στο ματς.
Όσο περνούσε η ώρα όμως, οι διεθνείς μας ηρέμησαν, όπως τους ζητούσε ο Ρεχάγκελ και το γκολ του Βρύζα, που μείωσε σε 2-1 ήταν αρκετό, ώστε να πάρουμε την πρόκριση για τα προημιτελικά, ακόμα κι αν χρειάστηκε να βγουν τα κομπιουτεράκια, για τους απαραίτητους υπολογισμούς…
Με το σφύριγμα της λήξης είχε έρθει η ώρα για τα πανηγύρια! Η εθνική μας ήταν ανάμεσα στις 8 καλύτερες ομάδες της Ευρώπης. Απίστευτο κι όμως αληθινό! Και που να φανταζόμασταν τότε τι θα ακολουθούσε. Εξάλλου το «σήκωσε το» που πολλοί λέγαμε από μέσα μας, έμοιαζε πιο πολύ με ανέκδοτο, ειδικά με αντίπαλο τη Γαλλία, του Ζιντάν στον προημιτελικό…
Στο «καναβάτσο» και οι Γάλλοι…
«Ό,τι κι αν κάνουμε από εδώ και πέρα είναι κέρδος για εμάς, πετύχαμε ένα μεγάλο στόχο και πλέον θα απολαύσουμε τον προημιτελικό με τη Γαλλία», έλεγαν οι διεθνείς μας πριν το ματς με τον Ζιντάν, τον Ανρί και τη «λαμπερή» παρέα του…
Κι όμως τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Ο Ρεχάγκελ είχε στήσει με εξαιρετικό τρόπο την εθνική, ο Νικοπολίδης, ο Καψής, ο Δέλλας και ο Κατσουράνης ήταν σε φοβερή μέρα και οι υπερόπτες Γάλλοι, τα βρήκαν «σκούρα» κόντρα στους Έλληνες…
Όσο το μηδέν παρέμενε, όλα ήταν πιθανά, ώστε να συντελεστεί ένα ακόμη ελληνικό θαύμα! Κι έτσι έγινε, όταν ο Ζαγοράκης πέρασε από δεξιά, με…βραζιλιάνικο στυλ τη μπάλα πάνω από τον δύσμοιρο Λιζαραζού και έβγαλε τη σέντρα για το κεφάλι του Χαριστέα, που «κάρφωσε» και τον Φαμπιάν Μπαρτέζ…
Η εθνική μας ήταν στον ημιτελικό, το ταξίδι του «πειρατικού» είχε δρόμο ακόμα…
Φύγαμε για τελικό!!!
Με τον Ρεχάγκελ και την παρέα του να έχουν φτάσει στον ημιτελικό, τίποτα πια δεν έμοιαζε απίθανο. Ακόμα και η κατάκτηση του τροπαίου, που πλέον υπήρχε στην άκρη του μυαλού και των διεθνών και όλων των Ελλήνων…
Το εμπόδιο για την πρόκριση στον τελικό ήταν η μεγάλη Τσεχία, με παίχτες όπως ο Νέντβεντ, ο Μπάρος, ο Κόλερ, ο Τσεχ και προπονητή τον σπουδαίο Κάρελ Μπρούκνερ…
Οι Τσέχοι ήταν καλύτεροι, έχαναν τη μια ευκαιρία πίσω από την άλλη, αλλά οι διεθνείς μας κρατούσαν καλά. Όταν δε αποχώρησε τραυματίας από τον αγωνιστικό χώρο ο Νέντβεντ, η εθνική μας άρχισε να πιστεύει ακόμα περισσότερο στο όνειρο…
Παρά τις ευκαιρίες των Τσέχων κυρίως, το 0-0 έμεινε μέχρι το τέλος των 90 λεπτών κι έτσι οι δύο ομάδες θα έλυναν τις διαφορές τους στην παράταση…
Δευτερόλεπτα πριν τη λήξη του πρώτου ημιχρόνου της παράτασης, ο Βασίλης Τσιάρτας πήγε στο κόρνερ, το εκτέλεσε με το μαγικό του αριστερό πόδι και ο «Κολοσσός» της Ελλάδας, ο Τραϊανός Δέλλας, με κεφαλιά άνοιξε το σκορ για την εθνική μας…Ήμασταν στο τελικό!
«Φεύγοντας για το κόρνερ κοίταξα το ρολόι, ήταν 14 και 46 και είπα ας μπει τώρα», είπε αργότερα ο Δέλλας, για το γκολ με το οποίο μας έστειλε στον τελικό…
Στον έβδομο ουρανό όλοι αδέρφια!
Η μέρα του μεγάλου τελικού είχε φτάσει. Το ημερολόγιο έγραψε 4 Ιουλίου 2004. Αυτή η ημερομηνία έμελλε να μείνει για πάντα στην ιστορία, ως μια άλλη εθνική επέτειος…
Η εθνική μας είχε απέναντί στον τελικό του Ντα Λουζ, την οικοδέσποινα Πορτογαλία, την οποία είχε κερδίσει με 2-1 στο πρώτο παιχνίδι της διοργάνωσης. Οι Ίβηρες ήθελαν όσο τίποτα άλλο να πανηγυρίσουν την κατάκτηση του Euro μέσα στο σπίτι τους. Ο Ρεχάγκελ και τα παλικάρια του όμως, είχαν εντελώς αντίθετη άποψη…
Με τη γνωστή της αμυντική τακτική, η εθνική ομάδα ήταν αρκετά καλή και κρατούσε τους Πορτογάλους μακριά από την εστία του Νικοπολίδη, έχοντας «σβήσει» παράλληλα, τον ηγέτη τους, τον μεγάλο Λουίς Φίγκο…
Και γύρω στο 65ο λεπτό, ο Άγγελος Μπασινάς πήγε στο κόρνερ, έστειλε τη μπάλα στην «καρδιά» της μεγάλης περιοχής της Πορτογαλίας και ένας άλλος Άγγελος, ο Χαριστέας, με κεφαλιά και πάλι, νίκησε τον Ρικάρντο και έκανε το 1-0!
Η απόλυτη τρέλα! Η απόλυτη ηδονή! Το όνειρο, το θαύμα ήταν πλέον πολύ κοντά. Έμεναν μόλις 25 λεπτά…Ο χρόνος πέρασε γρήγορα, οι διεθνείς μας κράτησαν το 1-0 και όταν ο διαιτητής σφύριξε τη λήξη η εθνική μας ήταν ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΡΙΑ ΕΥΡΩΠΗΣ! Στον έβδομο ουρανό όλοι αδέρφια!
Το «πειρατικό» είχε φτάσει στον προορισμό του! Οι χιλιάδες Έλληνες που βρίσκονταν στις κερκίδες του Ντα Λουζ φώναζαν «σήκωσε το, το γαμ@@@νο, δε μπορώ δε μπορώ να περιμένω!
Η μεγάλη ώρα είχε φτάσει.
Ο Θοδωρής Ζαγοράκης από τα χέρια του «θρύλου» Εουσέμπιο και με τον Κριστιάνο Ρονάλντο να κλαίει απαρηγόρητος, σήκωσε την κούπα στον ουρανό της Λισαβόνας!
Ο επίλογος στο παραμύθι της εθνικής μας ομάδας είχε γραφτεί και ήταν ο πιο γλυκός που θα μπορούσε να φανταστεί, ακόμα και ο πιο αισιόδοξος Έλληνες φίλαθλος…
Και μπορεί στα χρόνια που ακολούθησαν το ΕΠΟΣ του 2004, να μην εκμεταλλευτήκαμε όπως θα έπρεπε αυτήν την τεράστια επιτυχία, για την πρόοδο του ελληνικού ποδοσφαίρου, αλλά αυτό το καλοκαίρι δε θα το ξεχάσουμε ποτέ! Είναι στιγμές που θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στη μνήμη μας και θα μας κάνουν να νιώθουμε εθνική υπερηφάνεια! Ευτυχείτε!!
Ηταν 4 Ιουλίου του 2004... όταν όλη η Ευρώπη υποκλίθηκε στην Ελλάδα - Νοσταλγία για τις ονειρικές στιγμές..
Hταν 4 Ιουλίου του 2004, εννιά χρόνια πριν και κάτι απροσδιόριστο – αυτό ακριβώς που είναι η ευτυχία – πλανιόταν πάνω από την Ελλάδα.
Για τους Ελληνες η κατάκτηση του Euro 2004 από την Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου ήταν πολύ περισσότερο από μια κούπα. Και φαντάζει πια ως μια μακρινή ονειρική εποχή.
Η νοσταλγία εκείνης της χρονιάς, εκείνων των στιγμών στην Πορτογαλία είναι πολύ δυνατή.
Και είναι ειρωνικό πια και για την Ελλάδα που το 2004 ...κυριαρχούσε με την διοργάνωση εξαιρετικών, πλην εξόχως δαπανηρών, Ολυμπιακών Αγώνων, με τους θριάμβους σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ, αλλά και με την Πορτογαλία, που φιλοξένησε εκείνο το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου και που περιστρέφεται κι αυτή στη δίνη της κρίσης.
Ας θυμηθούμε λοιπόν τη μεγαλύτερη επιτυχία του ελληνικού ποδοσφαίρου, από τη φάση των προκριματικών για την πρόκριση στο Euro, μέχρι και τον τελικό του Ντα Λουζ στις 4 Ιουλίου του 2004…
Η πορεία προς την πρόκριση…
Το έργο της εθνικής για την πρόκριση στο Euro ήταν δύσκολο, καθώς είχε να αντιμετωπίσει ομάδες όπως η Ουκρανία, η Ισπανία, η Αρμενία και η Βόρεια Ιρλανδία. Κανείς δεν πίστευε πως το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα θα έπαιρνε την πρόκριση, όταν ξεκίνησε με δύο ήττες στα δύο πρώτα ματς του ομίλου της…
Ο Ρεχάγκελ και οι ψυχάρες του όμως πίστεψαν στο όνειρο και στη συνέχεια πήραν πολύ σημαντικές νίκες, με αποκορύφωμα βέβαια το διπλό μες στην Ισπανία, χάρη στο γκολ του Γιαννακόπουλου. Το τέρμα του Τσιάρτα με πέναλτι στο τελευταίο ματς των ομίλων κόντρα στην Ιρλανδία στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, ήταν το έναυσμα για τα πανηγύρια της πρόκρισης σε ένα ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, για πρώτη φορά μετά το 1980. Το ταξίδι είχε ήδη αρχίσει…
Οι 23 του Ρεχάγκελ…
Πριν όμως το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα πάρει το αεροπλάνο για την Πορτογαλία, ο Ρεχάγκελ έπρεπε να επιλέξεις τους 23 ποδοσφαιριστές, που θα έπαιρνε μαζί του στο Euro. Αυτοί ήταν: Νικοπολίδης, Χαλκιάς, Κατεργιαννάκης, Σεϊταρίδης, Φύσσας, Καψής, Δέλλας, Νταμπίζας, Βενετίδης, Γκούμας, Κατσουράνης, Μπασινάς, Καφές, Ζαγοράκης, Γιαννακόπουλος, Καραγκούνης, Τσιάρτας, Γεωργιάδης, Λάκης, Βρύζας, Χαριστέας, Παπαδόπουλος, Νικολαΐδης.
Νίκη στην πρεμιέρα κόντρα στην οικοδέσποινα…
Η κλήρωση έφερε την εθνική μας ομάδα στον ίδιο όμιλο με την Ισπανία, τη Ρωσία αλλά και τη διοργανώτρια Πορτογαλία, την οποία έμελλε να αντιμετωπίσουμε στο πρώτο αλλά και το τελευταίο μας ματς στη διοργάνωση…
Στις 12 Ιουνίου του 2004 λοιπόν, στο εναρκτήριο παιχνίδι του Euro στο Ντραγκάο, η εθνικής μας πήρε τη νίκη κόντρα στην οικοδέσποινα Πορτογαλία, χάρη στην «οβίδα» του Καραγκούνη μόλις στο 7ο λεπτό της αναμέτρησης αλλά και το πέναλτι που κέρδισε ο Σεϊταρίδης και εκτέλεσε εύστοχα ο Μπασινάς, στο δεύτερο ημίχρονο. Οι παίχτες του Λουίς Φελίπε Σκολάρι, κατάφεραν απλά να μειώσουν στις καθυστερήσεις με γκολ του Κριστιάνο Ρονάλντο. Η πρώτη νίκη στη διοργάνωση ήταν γεγονός, αλλά κανείς δεν περίμενε τι θα ακολουθούσε…
«Χρυσή» ισοπαλία με τους σπουδαίους Ισπανούς…
Για τη δεύτερη αγωνιστική του ομίλου της, η ομάδα του Ρεχάγκελ βρήκε απέναντί της τη σπουδαία εθνική ομάδα της Ισπανίας, την οποία είχε κερδίσει βέβαια πριν λίγους μήνες, μέσα στην έδρας της για τα προκριματικά…
Το γκολ του Μοριέντες στο ξεκίνημα του ματς αλλά και η ασφυκτική πίεση που μας ασκούσαν οι «φούριας ρόχας», άρχισαν να προσγειώνουν ανώμαλα τους διεθνείς, μετά τη νίκη στην πρεμιέρα. Είχε έρθει όμως η ώρα του εκπληκτικού σε εκείνο το τουρνουά, Άγγελου Χαριστέα, ο οποίος πέτυχε το πρώτο του γκολ στη διοργάνωση, το οποίο και έδωσε την ισοπαλία στην εθνική μας κόντρα στην Ισπανία. Η πρόκριση πλέον ήταν πολύ κοντά…
Η ήττα από τους Ρώσους και τα…κομπιουτεράκια!
Στο τελευταίο παιχνίδι των ομίλων, αντίπαλος μας ήταν η Ρωσία, στο Φάρο της Νότιας Πορτογαλίας. Το ξεκίνημα του ματς έμοιαζε με εφιάλτη, καθώς οι Ρώσοι που είχαν ήδη αποκλειστεί, πήραν ένα γρήγορο προβάδισμα με 2-0, πριν καλά καλά προλάβουμε να μπούμε στο ματς.
Όσο περνούσε η ώρα όμως, οι διεθνείς μας ηρέμησαν, όπως τους ζητούσε ο Ρεχάγκελ και το γκολ του Βρύζα, που μείωσε σε 2-1 ήταν αρκετό, ώστε να πάρουμε την πρόκριση για τα προημιτελικά, ακόμα κι αν χρειάστηκε να βγουν τα κομπιουτεράκια, για τους απαραίτητους υπολογισμούς…
Με το σφύριγμα της λήξης είχε έρθει η ώρα για τα πανηγύρια! Η εθνική μας ήταν ανάμεσα στις 8 καλύτερες ομάδες της Ευρώπης. Απίστευτο κι όμως αληθινό! Και που να φανταζόμασταν τότε τι θα ακολουθούσε. Εξάλλου το «σήκωσε το» που πολλοί λέγαμε από μέσα μας, έμοιαζε πιο πολύ με ανέκδοτο, ειδικά με αντίπαλο τη Γαλλία, του Ζιντάν στον προημιτελικό…
Στο «καναβάτσο» και οι Γάλλοι…
«Ό,τι κι αν κάνουμε από εδώ και πέρα είναι κέρδος για εμάς, πετύχαμε ένα μεγάλο στόχο και πλέον θα απολαύσουμε τον προημιτελικό με τη Γαλλία», έλεγαν οι διεθνείς μας πριν το ματς με τον Ζιντάν, τον Ανρί και τη «λαμπερή» παρέα του…
Κι όμως τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Ο Ρεχάγκελ είχε στήσει με εξαιρετικό τρόπο την εθνική, ο Νικοπολίδης, ο Καψής, ο Δέλλας και ο Κατσουράνης ήταν σε φοβερή μέρα και οι υπερόπτες Γάλλοι, τα βρήκαν «σκούρα» κόντρα στους Έλληνες…
Όσο το μηδέν παρέμενε, όλα ήταν πιθανά, ώστε να συντελεστεί ένα ακόμη ελληνικό θαύμα! Κι έτσι έγινε, όταν ο Ζαγοράκης πέρασε από δεξιά, με…βραζιλιάνικο στυλ τη μπάλα πάνω από τον δύσμοιρο Λιζαραζού και έβγαλε τη σέντρα για το κεφάλι του Χαριστέα, που «κάρφωσε» και τον Φαμπιάν Μπαρτέζ…
Η εθνική μας ήταν στον ημιτελικό, το ταξίδι του «πειρατικού» είχε δρόμο ακόμα…
Φύγαμε για τελικό!!!
Με τον Ρεχάγκελ και την παρέα του να έχουν φτάσει στον ημιτελικό, τίποτα πια δεν έμοιαζε απίθανο. Ακόμα και η κατάκτηση του τροπαίου, που πλέον υπήρχε στην άκρη του μυαλού και των διεθνών και όλων των Ελλήνων…
Το εμπόδιο για την πρόκριση στον τελικό ήταν η μεγάλη Τσεχία, με παίχτες όπως ο Νέντβεντ, ο Μπάρος, ο Κόλερ, ο Τσεχ και προπονητή τον σπουδαίο Κάρελ Μπρούκνερ…
Οι Τσέχοι ήταν καλύτεροι, έχαναν τη μια ευκαιρία πίσω από την άλλη, αλλά οι διεθνείς μας κρατούσαν καλά. Όταν δε αποχώρησε τραυματίας από τον αγωνιστικό χώρο ο Νέντβεντ, η εθνική μας άρχισε να πιστεύει ακόμα περισσότερο στο όνειρο…
Παρά τις ευκαιρίες των Τσέχων κυρίως, το 0-0 έμεινε μέχρι το τέλος των 90 λεπτών κι έτσι οι δύο ομάδες θα έλυναν τις διαφορές τους στην παράταση…
Δευτερόλεπτα πριν τη λήξη του πρώτου ημιχρόνου της παράτασης, ο Βασίλης Τσιάρτας πήγε στο κόρνερ, το εκτέλεσε με το μαγικό του αριστερό πόδι και ο «Κολοσσός» της Ελλάδας, ο Τραϊανός Δέλλας, με κεφαλιά άνοιξε το σκορ για την εθνική μας…Ήμασταν στο τελικό!
«Φεύγοντας για το κόρνερ κοίταξα το ρολόι, ήταν 14 και 46 και είπα ας μπει τώρα», είπε αργότερα ο Δέλλας, για το γκολ με το οποίο μας έστειλε στον τελικό…
Στον έβδομο ουρανό όλοι αδέρφια!
Η μέρα του μεγάλου τελικού είχε φτάσει. Το ημερολόγιο έγραψε 4 Ιουλίου 2004. Αυτή η ημερομηνία έμελλε να μείνει για πάντα στην ιστορία, ως μια άλλη εθνική επέτειος…
Η εθνική μας είχε απέναντί στον τελικό του Ντα Λουζ, την οικοδέσποινα Πορτογαλία, την οποία είχε κερδίσει με 2-1 στο πρώτο παιχνίδι της διοργάνωσης. Οι Ίβηρες ήθελαν όσο τίποτα άλλο να πανηγυρίσουν την κατάκτηση του Euro μέσα στο σπίτι τους. Ο Ρεχάγκελ και τα παλικάρια του όμως, είχαν εντελώς αντίθετη άποψη…
Με τη γνωστή της αμυντική τακτική, η εθνική ομάδα ήταν αρκετά καλή και κρατούσε τους Πορτογάλους μακριά από την εστία του Νικοπολίδη, έχοντας «σβήσει» παράλληλα, τον ηγέτη τους, τον μεγάλο Λουίς Φίγκο…
Και γύρω στο 65ο λεπτό, ο Άγγελος Μπασινάς πήγε στο κόρνερ, έστειλε τη μπάλα στην «καρδιά» της μεγάλης περιοχής της Πορτογαλίας και ένας άλλος Άγγελος, ο Χαριστέας, με κεφαλιά και πάλι, νίκησε τον Ρικάρντο και έκανε το 1-0!
Η απόλυτη τρέλα! Η απόλυτη ηδονή! Το όνειρο, το θαύμα ήταν πλέον πολύ κοντά. Έμεναν μόλις 25 λεπτά…Ο χρόνος πέρασε γρήγορα, οι διεθνείς μας κράτησαν το 1-0 και όταν ο διαιτητής σφύριξε τη λήξη η εθνική μας ήταν ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΡΙΑ ΕΥΡΩΠΗΣ! Στον έβδομο ουρανό όλοι αδέρφια!
Το «πειρατικό» είχε φτάσει στον προορισμό του! Οι χιλιάδες Έλληνες που βρίσκονταν στις κερκίδες του Ντα Λουζ φώναζαν «σήκωσε το, το γαμ@@@νο, δε μπορώ δε μπορώ να περιμένω!
Η μεγάλη ώρα είχε φτάσει.
Ο Θοδωρής Ζαγοράκης από τα χέρια του «θρύλου» Εουσέμπιο και με τον Κριστιάνο Ρονάλντο να κλαίει απαρηγόρητος, σήκωσε την κούπα στον ουρανό της Λισαβόνας!
Ο επίλογος στο παραμύθι της εθνικής μας ομάδας είχε γραφτεί και ήταν ο πιο γλυκός που θα μπορούσε να φανταστεί, ακόμα και ο πιο αισιόδοξος Έλληνες φίλαθλος…
Και μπορεί στα χρόνια που ακολούθησαν το ΕΠΟΣ του 2004, να μην εκμεταλλευτήκαμε όπως θα έπρεπε αυτήν την τεράστια επιτυχία, για την πρόοδο του ελληνικού ποδοσφαίρου, αλλά αυτό το καλοκαίρι δε θα το ξεχάσουμε ποτέ! Είναι στιγμές που θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στη μνήμη μας και θα μας κάνουν να νιώθουμε εθνική υπερηφάνεια! Ευτυχείτε!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου