ΚΑΘΑΡΙΟΤΗΤΑ ΣΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ

Βάζουν σκούπα στο Διάστημα

Επιστήμονες θέλουν να καταστρέψουν με ακτίνες λέιζερ τα σκουπίδια από διαστημόπλοια και δορυφόρους

        

Αυστραλοί επιστήμονες αναπτύσσουν ένα σύστημα από ακτίνες λέιζερ οι οποίες θα μπορούν να παγιδεύουν τα διαστημικά σκουπίδια που περιφέρονται γύρω από τη Γη και να τα οδηγούν στα ανώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας, ώστε να καταστρέφονται από τη θερμότητα

 

Με ένα πανίσχυρο «όπλο» που θα εκπέμπει ακτίνες λέιζερ αυστραλοί επιστήμονες σχεδιάζουν να βάλουν τάξη στη διαστημική χωματερή - περιλαμβάνει εξαρτήματα διαστημοπλοίων και δορυφόρων - που περιφέρεται γύρω από τη Γη.

Αυτή η χωματερή με τα εκατομμύρια αντικείμενα που περιφέρονται με μεγάλη ταχύτητα γύρω από τον πλανήτη μας αποτελεί κίνδυνο για κάθε διαστημική αποστολή.

 Οι αυστραλοί επιστήμονες θα αξιοποιήσουν τις εγκαταστάσεις του αστεροσκοπείου Μάουντ Στρόμλο για να εντοπίζουν και να χαρτογραφούν αυτά τα σκουπίδια με υπέρυθρα λέιζερ.

 

Θα ενισχύσουν και θα τροποποιήσουν τις εκπεμπόμενες δέσμες λέιζερ ώστε αυτές να «γραπώνουν» τα περιφερόμενα εξαρτήματα και να τα προσελκύουν προς τα ανώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας όπου θα καταστρέφονται από τη μεγάλη θερμότητα.

«Πρόκειται για ένα πολύ ρεαλιστικό πρόγραμμα που αναμένουμε να τεθεί σε πλήρη λειτουργία μέσα σε 10 χρόνια» ανέφερε στο πρακτορείο Ρόιτερ ο Μάθιου Κόλες, διευθυντής της Ερευνητικής Σχολής Αστρονομίας και Αστροφυσικής του Εθνικού Πανεπιστημίου της Αυστραλίας.

Ο ίδιος πρόσθεσε ότι «το κακό έχει παραγίνει με τα διαστημικά σκουπίδια και είναι σχεδόν σίγουρο πως αν η κατάσταση παραμείνει ως έχει κάποια διαστημική τραγωδία θα συμβεί μέσα στα επόμενα 20 χρόνια».

Το πρόγραμμα δημιουργίας του λέιζερ-καταστροφέα χρηματοδοτείται με 20 εκατομμύρια δολάρια από την κυβέρνηση της Αυστραλίας και με 40 εκατ. δολάρια από ιδιωτικές επενδύσεις.

Τα διαστημικά σκουπίδια είναι εκατομμύρια μεταλλικά αντικείμενα που έκαναν την εμφάνισή τους μόλις χάραξε η διαστημική εποχή, το 1950. Απομεινάρια και εξαρτήματα από τα δεκάδες διαστημόπλοια που εκτοξεύθηκαν αλλά και τους εκατοντάδες δορυφόρους που βρίσκονται σε διάφορες τροχιές, αυτά τα αντικείμενα τρέχουν με μεγάλη ταχύτητα γύρω από τη Γη.

 Είναι δε τόσο πυκνό το δίχτυ που έχουν σχηματίσει γύρω από τον πλανήτη μας, σαν θηλιά στον λαιμό, ώστε η NASA προειδοποίησε ότι σύντομα η παρουσία τους θα εμποδίζει την εκτόξευση οποιουδήποτε διαστημοπλοίου.

Και αυτό γιατί τα συγκεκριμένα σκουπίδια, ασχέτως του μεγέθους τους, κινούνται με πολύ μεγάλες ταχύτητες και αν πέσουν πάνω σε κάποιο διαστημόπλοιο μπορεί και να το καταστρέψουν. Αλλωστε, παλαιότερα, μικρά τέτοια αντικείμενα είχαν προκαλέσει μικρορωγμές στην άτρακτο ή στα παράθυρα διαστημικών λεωφορείων.

Επί του παρόντος, από το πλήθος αυτών των αντικειμένων μπορεί να παρακολουθηθεί η τροχιά μερικών χιλιάδων εξ αυτών επειδή είναι πιο μεγάλα από τα άλλα. Συνολικά πιστεύεται ότι η διαστημική χωματερή γύρω από τον πλανήτη μας περιλαμβάνει πάνω από 100 εκατομμύρια αντικείμενα.

Τις δεκαετίες του 1960 και του 1970 μια από τις σημαντικότερες πηγές προέλευσης τέτοιων σκουπιδιών ήταν η δοκιμή αντιδορυφορικών όπλων από τις ΗΠΑ και τη Σοβιετική Ενωση. Σε πολλές περιπτώσεις προκλήθηκαν τα σκουπίδια αυτά και λόγω ατυχημάτων.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα, μεταξύ άλλων, είναι ότι από την καταστροφή ενός κινεζικού μετεωρολογικού δορυφόρου το 2007 και τη σύγκρουση ενός αμερικανικού με έναν ανενεργό ρωσικό δορυφόρο το 2009 με ταχύτητα 40.000 χλμ. την ώρα σκορπίστηκαν τόσο πολλά συντρίμμια σε τροχιά ώστε λέγεται ότι αποτελούν το 1/3 όλων των καταγεγραμμένων διαστημικών σκουπιδιών.

Τα διαστημικά σκουπίδια κινούνται με πολύ μεγάλες ταχύτητες. Οσα βρίσκονται χαμηλότερα από 2.000 χλμ. περιφέρονται με ταχύτητα 7-8 χλμ. ανά δευτερόλεπτο. Η μέση ταχύτητα σύγκρουσης αυτών των εξαρτημάτων με άλλα διαστημικά αντικείμενα είναι περίπου 10 χλμ. το δευτερόλεπτο.

Οι ειδικοί υποστηρίζουν ότι επειδή η επιφάνεια της Γης καλύπτεται από νερό κατά 70% είναι πάρα πολύ μικρή η πιθανότητα να χτυπήσει κάποιος άνθρωπος. Παρ' όλα αυτά, εξαρτήματα και μάλιστα μεγάλου μεγέθους έχουν πέσει στη Γη χωρίς να προκαλέσουν ζημιές ή θύματα. Μια τέτοια περίπτωση αφορούσε μια δεξαμενή ηλίου υψηλής πίεσης που αποκολλήθηκε από πύραυλο Ariane V 13 (εκτοξεύθηκε τον Μάιο του 1985) και κατέληξε άθικτη στην Ουγκάντα τον Μάρτιο του 2002.