O Τάσος Δούσης σάς περπατά στους δρόμους της Σιγκαπούρης!
Ο Τάσος Δούσης περπάτησε στους δρόµους της Σιγκαπούρης,ιχνηλάτησε κάθε γωνιά της και γνώρισε από κοντά τις συνήθειες των κατοίκων της.Με λίγα λόγια, βίωσε µια µοναδική εµπειρία ζωής. Έτοιµοι να τη µοιραστείτε µαζί του,µέσα από τη διερευνητική και παραστατική πένα του;
ΤΑΞΙΔΙ-KEIMENO: ΤΑΣΟΣ ΔΟΥΣΗΣ (tdousis@dousiscom.gr)
Tαξιδέψαµε στη Σιγκαπούρη, µία µικρή πόλη-κράτος, που για πολλούς θεωρείται το Μανχάταν της Ανατολής. Οι κάτοικοι αυτής της χώρας είναι ιδιαίτερα παραγωγικοί και είναι αλήθεια πως τα τελευταία 30 χρόνια χάρη στην εργατικότητά τους, την υποµονή και την τεχνολογική ανάπτυξη κατάφεραν να δηµιουργήσουν µια πόλη-µοντέλο. Σήµερα όµως καλούνται να πληρώσουν ακριβά αυτό ακριβώς το τίµηµα. Το πλούσιο χρώµα της πόλης έχει εντελώς χαθεί. Τα ήθη, τα έθιµα κι οι παραδόσεις έχουν εξαφανιστεί και οι ντόπιοι δουλεύουν περισσότερο σαν ροµπότ και λιγότερο ως άνθρωποι.
Για τους κατοίκους της Σιγκαπούρης το σωτήριο έτος είναι το 1819. Τότε ο σερ Στάµφορντ Ράφλες, ένας Άγγλος αξιωµατούχος της Εταιρείας Ανατολικών Ινδιών, έθεσε τον θεµέλιο λίθο του µικρού εµπορικού σταθµού της Μάλακα. Το σκεπτικό ήταν τότε, το «χτύπηµα» των Ολλανδών στην περιοχή. Κανένας δεν µπορούσε να φανταστεί ότι το µικρό ψαράδικο χωριό θα µεταµορφωνόταν στο πιο πολυσύχναστο λιµάνι του κόσµου.
Οι περισσότεροι όταν ακούµε Σιγκαπούρη, φανταζόµαστε µια τεράστια και πλούσια χώρα. Και όµως, είναι µικρότερη και από την Αίγινα! Έχει έκταση 42 επί 24 χλµ. και πληθυσµό γύρω στα 5.000.000. Αναρωτιέστε πώς γίνεται σε µια τόσο µικρή έκταση να ζουν τόσοι πολλοί άνθρωποι και να είναι γεµάτη µε πάρκα και πράσινο; Εδώ όλα γίνονται! Τα πιο απίθανα πράγµατα συναντώνται σε αυτό τον τόπο. Όσο για τη λέξη «υπερβολή», πιστεύω ότι στο λεξικό θα πρέπει να έχουν ακριβώς δίπλα της µία φωτογραφία της Σιγκαπούρης. Γιατί το λέω αυτό; Τους είπαν να φτιάξουν ουρανοξύστες και έχτισαν όλη την πόλη. Κάποιος µίλησε για εµπορικά κέντρα και αυτοί δηµιούργησαν εκατοντάδες, ακόµη και στο υπέδαφος.
Ένα στέλεχος της κυβέρνησης είδε ένα τελεφερίκ και οι άνθρωποι έφτιαξαν το µεγαλύτερο του κόσµου, για να συνδεθεί η πρωτεύουσα µε το Sentosa Island, ένα νησάκι που για να µην είναι ξερό και µόνο, δηµιούργησαν ένα θαλάσσιο πάρκο µε γυάλινο τούνελ -έτσι για να περνάει η ώρα. Μια απίστευτη κατασκευή για να βλέπεις µε άνεση 3.000 είδη ψαριών. Και επειδή ο κόσµος κάπου πρέπει να ξεκουράζεται, τις παλιές αποθήκες του ποταµού τις µετέτρεψαν σε clubs και bars. Όλα αυτά και πολλά ακόµη έγιναν σε χρονικό διάστηµα 30 ετών. Επειδή όµως οι «µηχανές», δηλαδή οι άνθρωποι, είχαν αρχίσει να «ρετάρουν», η κυβέρνηση έδωσε τις ευλογίες της
για ξεκούραση και διακοπές. Έτσι ακριβώς δίπλα τους ανακάλυψαν το Μπιντάν, ένα παρθένο νησάκι, µόλις 40 λεπτά µε το φεριµπότ. Εκεί ήθελαν να κάνουν πολλά πράγµατα, αλλά δεν έκαναν τελικά τίποτα, γιατί πολύ απλά δεν είναι ιδιοκτησία τους, αφού ανήκει στη γειτονική Ινδονησία. «Σινγκαπόρα» στα Σανσκριτικά σηµαίνει «Πόλη του Λιονταριού» -και για εµάς τουλάχιστον επιβεβαιώνει απόλυτα το όνοµά της. Για να καταλάβετε, η Σιγκαπούρη είναι µια κουκκίδα ανάµεσα στη Μαλαισία των 100.000.000 µουσουλµάνων και την Ινδονησία των 200.000.000 οµοθρήσκων. Κι όµως αυτή η «τελεία» στο χάρτη, που µόλις το 1965 αποσχίστηκε από τη Μαλαισία, είχε εκπληκτική εξέλιξη, κατέστη ένας από τους οικονοµικούς γίγαντες της Ανατολής και αναδείχτηκε σε ένα, όπως λένε, από τα σύγχρονα θαύµατα του κόσµου.
Βολτα µε το τρένο και γνωριµία µε τους περίεργους κατοίκους
Οι Σιγκαπουριανοί είναι πάρα πολύ περίεργοι, αλλά συγχρόνως έχουν µοναδική ευγένεια. Ξεκινάµε την περιήγησή µας από το σταθµό των τρένων, που σου δίνει την ευκαιρία να δεις όλη την πόλη από ψηλά, αλλά και να πάρεις µια γεύση αυτών των ανθρώπων. Στο σταθµό κανένας δεν περνάει την κίτρινη γραµµή, παρά µόνο όταν σταµατήσει η αµαξοστοιχία. Το πρωί οι Σιγκαπουριανοί δεν λένε καληµέρα· το πρώτο πράγµα που θα ρωτήσουν είναι «τι έφαγες σήµερα» -και ανάλογα µε την απάντηση θα είναι καλή η µέρα ή όχι. Μέσα στο βαγόνι οι περισσότεροι ή ασχολούνται µε το κινητό ή κοιµούνται. Οι χώροι γύρω από τις γραµµές ήταν λωρίδες πρασίνου µε δέντρα, τα οποία κόπηκαν για τις ανάγκες της πόλης που επεκτάθηκε και αναπτύχθηκε. Πριν από περίπου 200 χρόνια, που ξεκίνησε αυτή η διαδικασία, και την ώρα που αφανίζονταν όλα αυτά τα δάση της Σιγκαπούρης, 300 άτοµα κατασπαράχθηκαν από τίγρεις. Όσο κι αν ακούγεται απίστευτο, 300 εργάτες έχασαν τη ζωή τους προσπαθώντας να αποψιλώσουν αυτά τα µοναδικά δάση. Φυσικά στη Σιγκαπούρη οπουδήποτε κι αν γυρίσεις, το µάτι σου πέφτει πάνω σε πράσινο. Είναι µια πόλη γεµάτη πάρκα, στα οποία ο κόσµος πηγαίνει τις ελεύθερες ώρες του. Βεβαίως, οι Σιγκαπουριανοί δεν έχουν ποτέ ελεύθερο χρόνο, γιατί δουλεύουν από το πρωί µέχρι το βράδυ.
Η Άλλη Όψη της πόλης µέσα από τα παραδοσιακά βαρκάκια
Έπειτα από 20 λεπτά, αν και λίγο ανάποδα, φτάνω τελικά στο κέντρο. Η θέα κόβει την ανάσα. Οι γυάλινοι όγκοι των συγκροτηµάτων δίνουν την εντύπωση πως είσαι σε άλλη χώρα. Τώρα εύκολα καταλαβαίνει κάποιος πού χωράνε τα 5.000.000. Εδώ βρίσκονται και τα ψηλότερα κτήρια της Σιγκαπούρης, ύψους µέχρι 280 µ. -οι Σιγκαπουριανοί σταµάτησαν σε αυτό τον συγκεκριµένο αριθµό, γιατί τον θεωρούν τον τυχερό τους! Συνεχίζοντας τη βόλτα, επικρατεί ένας... βοµβαρδισµός από διαφηµίσεις.
Σε κάθε γωνιά παρουσιάζουν και από ένα προϊόν. Δεν πέφτω όµως στην παγίδα, προσπερνάω τα εµπορικά κέντρα -στα οποία έτσι κι αλλιώς θα αφιέρωνα µία ολόκληρη µέρα- και πηγαίνω στο ποτάµι, που χωρίζει την πόλη σε δύο µεγάλα µέρη, για να πάρω µια ανάσα. Από τη µία πλευρά βρίσκεται το εµπορικό κοµµάτι και από την άλλη το κυβερνητικό. Σκέφτηκα πως θα ήταν ωραία εµπειρία να δω την πόλη µέσα από το ποτάµι -άλλη οπτική γωνία και σίγουρα οµορφότερες εικόνες. Το καραβάκι φεύγει από τον προβλήτα της Boat Quay. Αν έχετε κουραστεί λοιπόν από τη βόλτα στο κέντρο της πόλης, κάντε ένα µικρό διάλειµµα και πάρτε ένα από τα καραβάκια από το Clarke Quay, για να µπείτε στον ποταµό.
Καθώς τον διασχίζετε, θα δείτε το σύµβολο της πόλης: το από τη µέση και πάνω λιοντάρι, που το υπόλοιπο σώµα του έχει τη µορφή ψαριού. Ίσως αναρωτηθείτε γιατί οι Σιγκαπουριανοί έχουν κατασκευάσει όλες τις τράπεζες ακριβώς δίπλα στο ποτάµι. Ο ξεναγός µού είπε πως αν δεις από ψηλά την περιοχή, µοιάζει σαν την κοιλιά του ψαριού και αυτό για τους Κινέζους είναι πολύ σηµαντικό, διότι φανερώνει δύναµη και χρήµα. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο -για την καλοτυχία κυρίως- κατασκεύασαν όλες τους τις τράπεζες και τα µεγάλα εµπορικά κέντρα σ' αυτό το σηµείο. Ξεκουράζοµαι για λίγο, απολαµβάνοντας τη δροσιά. Θαυµάζω τα επιτεύγµατα αυτών των ανθρώπων και συγχρόνως σκέφτοµαι ποιο είναι το αντίτιµο για όλα αυτά. Η απάντηση όµως βρίσκεται ακριβώς µπροστά µου. Η φοβερή αντίθεση· αφενός, ουρανοξύστες από γυαλί και µέταλλο και αφετέρου οι προβλήτες της Boat Quay και της Clarke Quay, και απέναντι η Παντάνγκ, η καρδιά της αποικιακής συνοικίας, µε ελάχιστα πια από την παλιά ατµόσφαιρα. Όλα ισοπεδώθηκαν από τους γυάλινους γίγαντες. Άραγε άξιζε τον κόπο; Εύκολα µπορεί κάποιος να απαντήσει σε αυτό το ερώτηµα. Μόλις επισκεφθεί την China Town, τη Little India και την Arab Street, θα καταλάβει πώς ήταν η πόλη πριν από 30 χρόνια.
Στα σοκάκια της Little India
Επιτέλους! Είχα βαρεθεί το σύγχρονο κοµµάτι της πόλης. Τώρα είχα µπροστά µου εντελώς διαφορετικές εικόνες και έτσι µπορούσα να ξεκουράσω τα µάτια µου µε χρώµα και άρωµα. Η Σιγκαπούρη είναι ένα απέραντο µωσαϊκό λαών, θρησκειών και γλωσσών. Όταν απέκτησε την ανεξαρτησία της, µέσα στη χώρα µιλούσαν 57 διαφορετικές διαλέκτους. Σήµερα οι Κινέζοι συνιστούν το 77%, οι Ινδοί το 14% και οι Μαλαίσιοι το 9% του πληθυσµού. Ευτυχώς όλοι κράτησαν ένα κοµµάτι, για να θυµούνται την καταγωγή και τη γλώσσα τους. Η πολυπολιτισµικότητα και η µείξη των λαών στη Σιγκαπούρη είναι ένα απαραίτητο συστατικό της ευηµερίας
και της επιτυχίας του λαού. Στη Little India, που βρίσκεται ακριβώς δίπλα στην China Town, κυριαρχεί µια µικρή γεύση Ινδίας. Η «Μικρή Ινδία» είναι βόρεια από την κινέζικη συνοικία και κοντά στον ποταµό Rochor. Στα µαγαζιά σερβίρεται ινδικό φαγητό και η αγορά είναι γεµάτη καταστήµατα λαχανικών, µπαχαρικών και λουλουδιών. Το διαφορετικό αναδύεται από κάθε σηµείο της γειτονιάς. Τα έντονα µεθυστικά αρώµατα σε συνδυασµό µε το όλο σκηνικό σε µαγεύουν. Η περιήγηση ολοκληρώνεται µε ένα πλούσιο γεύµα σε παραδοσιακό εστιατόριο της πόλης.
China Town: Η καρδιά της παλίας Κίνας
Στη Σιγκαπούρη ένα είναι το µέρος που συγκεντρώνει όλη την παράδοση της πόλης· η China Town. Πριν µπούµε σε αυτή, σειρά έχει ο µεγαλύτερος ναός της πόλης, ο Ναός του Παραδείσου. Είναι πραγµατικά πολύ όµορφος και κάθε θεότητα που απεικονίζεται συµβολίζει κάτι: το θεό του πλούτου και της ευηµερίας, το θεό της θάλασσας και το θεό της υγείας.
Οι ντόπιοι και ιδιαίτερα οι Κινέζοι πιστεύουν πάρα πολύ στην υγεία αλλά και στη µεταθανάτια ζωή. Στη Σιγκαπούρη όταν κάποιος πεθαίνει, καίνε µαζί µε τα πολύτιµα αντικείµενά του και τις πιστωτικές κάρτες και τα χαρτιά του αυτοκινήτου, για να ξεκινήσει στην άλλη ζωή πιο δυναµικά! Απίστευτο; Ώρα για την China Town, όµως, εκεί όπου χτυπάει η καρδιά της παλιάς Κίνας και εµφανίζεται ανάγλυφα η παραδοσιακή όψη της Ασίας. Οι ετοιµόρροπες αποθήκες έχουν γίνει εστιατόρια και καταστήµατα λαϊκής τέχνης.
Η κινέζικη συνοικία φαίνεται να αντιστέκεται στη λαίλαπα του εκσυγχρονισµού και της ανάπτυξης. Σίγουρα όµως δεν είναι αυτό που κάποιος περιµένει. Γύρισα κυριολεκτικά όλη τη γειτονιά µε τα πόδια και τελικά βρήκα κάτι που πιστεύω πως ανταποκρίνεται σε αυτό που λέµε «China Town». Σε ένα σηµείο οι Σιγκαπουριανοί διαφηµίζουν γραφικά την πραµάτεια τους - π.χ. σου λένε πως τα κοτόπουλά τους δεν έχουν τη νόσο των πουλερικών και έτσι µπορούν να φαγωθούν άφοβα. Όλα τα µαγαζάκια βρίσκονταν παλιότερα στο δρόµο και τα µάζεψαν οι Σιγκαπουριανοί σε έναν χώρο, σε ένα shopping mall. Και τώρα φυσικά χτυπούν το κεφάλι τους στον τοίχο, διότι έχουν χάσει όλη αυτή την ατµόσφαιρα της Ανατολής. Με λίγα λόγια δεν είναι όλα τα πράγµατα πλούτος στη ζωή -το κατάλαβαν έστω και λίγο αργά.
Πολύ καλή ώρα για περπάτηµα είναι το απόγευµα προς το σούρουπο, όπου όλα γίνονται πιο γλυκά. Αν είστε αποφασισµένοι να κουραστείτε και να δείτε πράγµατα που θα σας κεντρίσουν το ενδιαφέρον, επισκεφθείτε τους παραδοσιακούς φαρµακοποιούς και χειροµάντες. Θα βρείτε δεκάδες περίεργα είδη και σκευάσµατα για όλες τις παθήσεις του κόσµου. Το βράδυ όλα αλλάζουν και η συνοικία είναι λες και έχει βγει από όνειρο. Οι γυάλινοι όγκοι δεν φαίνονται, ο κόσµος απολαµβάνει πρόχειρο φαγητό στο δρόµο και τα κόκκινα φαναράκια µε τις κινέζικες επιγραφές σε βάζουν σε άλλη διαδικασία. Αν είστε τυχεροί, µπορεί να δείτε ακόµη και ερασιτεχνική όπερα.
Λαµπερά, πολύχρωµα κοστούµια, έντονα χρώµατα και δυνατή µουσική. Μία παράσταση µπορεί να κρατήσει και όλο το βράδυ. Η υποκριτική των ηθοποιών είναι χαρακτηριστική του είδους και η µουσική ηχεί παράξενα στα αυτιά των Δυτικών. Οι παραστάσεις διοργανώνονται από το κράτος και συνήθως τις παρακολουθούν ηλικιωµένοι που γνωρίζουν τα µανδαρίν, δηλαδή τη διάλεκτο των Κινέζων. Μέσα στην αίθουσα, οι άνθρωποι που πέτυχαν αυτό το θαύµα. Τα πρόσωπα και τα χαρακτηριστικά τους φανερώνουν έκδηλα την ένταση, ενώ το χαµόγελό τους αντανακλά την ξεκούραση µιας ζωής γεµάτη δουλειά, δουλειά, δουλειά.
Shopping: Η χαρά του καταναλωτή.Εξυπνες αγορές και µυστικά
Η Σιγκαπούρη είναι µία από τις χώρες της Ανατολής που, εδώ και 200 χρόνια, έχει τροµερή παράδοση στο εµπόριο. Στη συγκεκριµένη πόλη το µεγάλο θέµα δεν είναι άλλο από το shopping. Δεν µπορείτε να φανταστείτε τι έχουν
κάνει οι άνθρωποι! Στο City Suntec, µία πολιτεία καταστηµάτων, έφτιαξαν ένα τεράστιο σιντριβάνι και πριν µπεις στο εµπορικό κέντρο σού λένε να το γυρίσεις τρεις φορές για καλή τύχη. Όπως µπαίνεις σε περιµένει µία τροµερή δεξαµενή µε εκατοντάδες ψάρια, που λέγονται «ψάρια της τύχης» και, αν τα ταΐσεις, θα έχεις τύχη για όλο το χρόνο. Σε κάθε γωνιά της πόλης γίνεται παρουσίαση προϊόντων. Δέκα µε δεκαπέντε καλλίγραµµες κοπέλες δίνουν διαφηµιστικά και λανσάρουν προϊόντα. Στο Takashiyama, το µεγαλύτερο και καλύτερο εµπορικό κέντρο της Σιγκαπούρης, µέχρι και καρχαρίες έχουν βάλει οι αθεόφοβοι σε ένα µεγάλο ενυδρείο, για να κεντρίσουν το ενδιαφέρον του καταναλωτή. Οι Σιγκαπουριανοί από το πρωί µέχρι το βράδυ για 7 ηµέρες την εβδοµάδα γυροβολάνε χωρίς σταµατηµό σε όλα τα shopping centers της πόλης.
Η Σιγκαπούρη, απ' ό,τι έχω καταλάβει, είναι ένα απέραντο πολυκατάστηµα. Όπου κι αν στρέψεις το βλέµµα σου, βλέπεις τεράστια malls. Ήρθα στην Orchard street, που σηµατοδοτεί την αρχή και το τέλος του shopping. Όµως, δεν είναι µόνο τα καταστήµατα που βρίσκονται στην επιφάνεια. Όλη η γη είναι σκαµµένη και γεµάτη µέχρι τα τελευταία εµπορικά κέντρα. Περπατώ µέσα στο λαβύρινθό τους και καταλαβαίνω ότι σχεδόν όλα ενώνονται µεταξύ τους, ενώ παντού υπάρχουν είσοδοι και έξοδοι που σε στέλνουν στην καταναλωτική γη της Επαγγελίας. Boutiques και καταστήµατα µε γνωστές και άγνωστες ετικέτες από Παρίσι, Λονδίνο, Μιλάνο και Νέα Υόρκη πληροφορούν σε κάθε βήµα για την τελευταία λέξη της µόδας. Από την άλλη πλευρά, τεράστιες εκθέσεις µε τα πιο πρόσφατα επιτεύγµατα της ιαπωνικής τεχνολογίας. Μοναδικής αισθητικής κοσµηµατοπωλεία µε χαµογελαστούς πωλητές και πωλήτριες, πάντα έτοιµα να σε εξυπηρετήσουν.
Είναι πραγµατικά το βασίλειο του καταναλωτισµού και ο λάτρης των αγορών σίγουρα θα βρει τον παράδεισό του. Όσο για τις τιµές; Τα µεγάλα καταστήµατα διαθέτουν προς πώληση τις πολύ γνωστές µάρκες περίπου 20% φθηνότερα από ό,τι στην Ελλάδα. Υπάρχουν όµως και περιπτώσεις όπου µπορεί να τις βρεις έως και 50% φθηνότερα. Ωστόσο, το µεγάλο «στοίχηµα» είναι στις ηλεκτρονικές συσκευές. Το εµπορικό κέντρο Mustafa, στη Little India, είναι ξακουστό για τα ηλεκτρονικά και φωτογραφικά είδη.
Η Σιγκαπούρη, λόγω της πολιτικής µη φορολόγησης των εισαγωγών, προσφέρει πολλά προϊόντα φθηνότερα. Αν καταφέρετε να βρείτε το υπόγειο µε τα ηλεκτρονικά στο Mustafa -αφού επικρατεί πραγµατικά χαµός- θα δείτε πως υπάρχουν χιλιάδες πράγµατα τα οποία µπορείτε να αγοράσετε, αλλά και να χαζέψετε. Δεν λείπουν βέβαια τα «µαϊµού» προϊόντα, ενώ πολλά πωλούνται µεν σε φθηνότερες τιµές, αλλά δεν διαθέτουν εγγύηση.
Η πόλη που ποτέ δεν κοιµάται.Διασκέδαση και χορός στισ οχθές του ποταµού
Η καρδιά της νυχτερινής ζωής χτυπάει στην Boat Quay, µια περιοχή ακριβώς µπροστά από το παραδοσιακό κέντρο µε πραγµατικά µαγευτική θέα. Όταν θα έρθεις, θα χαζέψεις τα καραβάκια που περνάνε απέναντι, έχοντας ως φόντο τους τεράστιους ουρανοξύστες. Κατηφορίζω προς το δρόµο που συγκεντρώνει όλα σχεδόν τα night clubs της πόλης, στον οποίο έρχονται για να διασκεδάσουν κάθε Σάββατο εκατοντάδες άνθρωποι. Είναι αλήθεια ότι το βράδυ η πόλη αλλάζει. Οι όχθες του ποταµού είναι τα δύο πιο καυτά σηµεία. Τα καλόγουστα bars µε µουσική κάθε είδους και εποχής, discos και καραόκε, clubs, πολυτελή εστιατόρια µε διεθνή κουζίνα και τραπεζάκια κυριολεκτικά πάνω στο ποτάµι, µε θέα στους ουρανοξύστες και τα φωτισµένα νερά, θα σε εντυπωσιάσουν. Είναι αλήθεια πως, αν έχεις διάθεση και κέφι, µπορείς να µπαινοβγαίνεις στα bars χωρίς σταµατηµό µέχρι τις πρωινές ώρες. Tο πιο in σηµείο της πόλης, το China είναι ένας εκπληκτικός χώρος µε µοναδική ακουστική και διακόσµηση. Εδώ συγκεντρώνεται η αφρόκρεµα της νεολαίας. Μοντέρνα αγόρια και κορίτσια λικνίζονται στους έντονους ρυθµούς της µουσικής. Οι νεαροί στο συγκεκριµένο χώρο του δίνουν και καταλαβαίνει! Μπορεί στο club να σε συναρπάζουν οι θελκτικές παρουσίες, ο έντονος χορός και η ατµόσφαιρα, όµως το πραγµατικό show γίνεται από τους barmen. Οι άνθρωποι είναι κυρίως ταχυδακτυλουργοί και ζογκλέρ και λιγότερο υπάλληλοι του bar. Τους απόλαυσα για λίγο, γιατί την επόµενη µέρα είχα προγραµµατίσει να ταξιδέψω στον παράδεισο του Μπιντάν.
Μπιντάν: Ο παράδεισος της Ινδονησίας
Έχει ξεκινήσει µια τροπική βροχή, όπως συνηθίζεται στην Άπω Ανατολή, και εγώ βρίσκοµαι στον προβλήτα της Σιγκαπούρης και ετοιµάζοµαι να πάρω το φεριµπότ που θα µε πάει στο Μπιντάν και το Μεϊντάν. Όπως λένε οι πληροφορίες µου, η εικόνα στα δύο νησάκια θα είναι εντελώς διαφορετική. Ο παράδεισος µε υποδέχεται µε βροχή! Ευτυχώς, το επόµενο πρωί σταµάτησε, για να µου επιτρέψει να θαυµάσω το µοναδικό, εξωτικό τοπίο. Το Μπιντάν ανήκει στην οµάδα των 3.000 νησιών Ριάου της Ινδονησίας που µοιάζουν µε τσαµπιά πιπεριού, απλωµένα στη θάλασσα της Νότιας Κίνας. Αν κάποιος θελήσει να το εντοπίσει στο χάρτη, θα το βρει ακριβώς κάτω από τη Σιγκαπούρη. Άλλωστε το µικρό νησάκι επιβιώνει χάρη στον πλούσιο γείτονά του. Οι περισσότεροι επισκέπτες φτάνουν, όπως και εµείς, µε τα ταχύπλοα. Οι τουρίστες απολαµβάνουν τη διαµονή σε πολυτελή ξενοδοχειακά συγκροτήµατα, που ουσιαστικά αναπτύσσονται αυτόνοµα στις βόρειες ακτές. Η αποστολή µας, έπειτα από ένα ταξίδι 15 ηµερών και έντονης δουλειάς σε Λόµποκ και Σιγκαπούρη, έχει αποφασίσει να ξεκουραστεί για 24 ώρες µε φόντο τα γαλαζοπράσινα νερά, τις χρυσαφένιες παραλίες και τις πολυτελέστατες πισίνες µε τους καταρράκτες στο Club Med του Μπιντάν. Σκέφτηκα, θα πίνω τα cocktails µου στην παραλία µε τους άλλους τουρίστες και θα χαζεύω ανέµελα την υπέροχη θέα µε τους φοίνικες και τον ωκεανό. Όµως, τσάµπα τα σκεφτόµουν όλα αυτά!
Μαθήµατα καταδυσης στον Ινδικό ωκεανό
Οι υπεύθυνοι του Club Med ήθελαν σώνει και καλά να µου δείξουν πώς µπορεί να µάθει κάποιος υποβρύχια κατάδυση σε 24 ώρες. Έβαλαν, λοιπόν, έναν δάσκαλο να µου κάνει ιδιαίτερα µαθήµατα. Στην αρχή µου έδειξε τα βασικά: νοήµατα, πρακτική αναπνοή και διάφορα άλλα. Το επόµενο πρωί στις 07:00 κάναµε την πρώτη µας βουτιά στην πισίνα µε όλο µας τον εξοπλισµό. Μετά την πισίνα, θα βουτούσαµε στα 10 µέτρα. Κι αυτό το τεστ ήταν επιτυχηµένο. Για να ολοκληρωθεί ο κύκλος των µαθηµάτων, έπρεπε να πέσω και από το σκάφος. Δεν θα σας περιγράψω πόσο όµορφα ένιωθα στο βυθό, όµως δεν αντέχω να µη σας πω ότι είναι σαν να ξαναγεννιέσαι, νιώθεις ότι νικάς για λίγο τη φύση και µπορείς µε τον εξοπλισµό να γίνεις µέλος της υποθαλάσσιας οικογένειας. Ωραία όλα αυτά, ωραίο και το ξενοδοχειακό συγκρότηµα, αλλά είναι δυνατόν, σκέφτηκα, να έρθεις στο Μπιντάν και να µείνεις µόνο στο Club Med; Πρωί πρωί, λοιπόν, ξεκίνησα για την εξερεύνηση του νησιού.
Καουαλ: Ψάρεµα µε τους ντόπιους
Η ενδοχώρα θα σας ενθουσιάσει. Νοµίζω πως η αντίθεση είναι πραγµατικά µοναδική. Από τη µία πλευρά του νησιού η απόλυτη πολυτέλεια, τα resorts, τα µεγάλα ξενοδοχεία, οι πλούσιοι Ευρωπαίοι και Αµερικανοί που έρχονται να περάσουν λίγες ώρες ξεγνοιασιάς, και από την άλλη µια εντελώς διαφορετική εικόνα. Το πρώτο µεγάλο ψαροχώρι που συνάντησα είναι το Καουάλ. Σταµάτησα εδώ καθ' οδόν προς την πρωτεύουσα, για να δω πώς ζουν οι άνθρωποι. Τα σπίτια στο Καουάλ είναι κυριολεκτικά χτισµένα πάνω στη θάλασσα. Δεν έχουν µεγάλες τουριστικές µονάδες και δεν έχουν αναπτυχθεί καθόλου τουριστικά. Είναι η πρώτη φορά που δεν είχα πρόγραµµα κι αποφάσισα ν' αφήσω να µε κατευθύνουν οι αισθήσεις. Περνούσα χωριουδάκια µοναδικής οµορφιάς, όπου οι άνθρωποι χαµογελούν και δεν βιάζονται να φτάσουν κάπου. Κάποια στιγµή και ύστερα από ταξίδι τριών ωρών έφτασα στην πρωτεύουσα. Από αυτό το σηµείο το νησί συνδέεται µε την Τζακάρτα, τη Σιγκαπούρη και άλλα µεγαλύτερα νησιά.
Sentosa:
Το µεγαλύτερο τελεφερίκ του κόσµου...
Η γνωριµία µε τη Σιγκαπούρη ολοκληρώνεται µε µια επίσκεψη στο νησί-πάρκο της Sentosa. Βρίσκεται νότια της πόλης και για να το προσεγγίσετε, πρέπει να πάρετε το µεγαλύτερο τελεφερίκ του κόσµου από το λόφο Faber. Η θέα και µόνο από εκεί µπορεί να θεωρηθεί φανταστική. Μόλις αποβιβαστείτε, θα καταλάβετε πως µία µέρα δεν είναι αρκετή για να τα δείτε όλα. Για εµένα το πιο εντυπωσιακό ήταν το υποθαλάσσιο τούνελ µε τον κυλιόµενο διάδροµο, όπου θα έχετε την ευκαιρία να δείτε τα 3.000 ειδών ψάρια που φιλοξενούνται στο τεράστιο ενυδρείο. Αναµφισβήτητα το Sentosa είναι ο παράδεισος των παιδιών, µικρών και µεγάλων. Επίσης, αποτελεί ένα µέρος όπου θα καταλάβετε τι µπορεί να φτιάξει ο άνθρωπος για την ψυχαγωγία του. Και, πιστέψτε µε, οι Σιγκαπουριανοί είναι οι απόλυτοι άρχοντες και τεχνίτες σε αυτό τον τοµέα.
Η µαρίνα της... Βαβέλ!
Σε µία από τις πιο γρήγορα αναπτυσσόµενες γωνιές του πλανήτη, στη Marina Bay της Σιγκαπούρης, την παράσταση κλέβει αναµφίβολα το πεντάστερο ξενοδοχείο Marina Bay Sands. Στα µάτια µας φαντάζει σαν σύγχρονος Πύργος της Βαβέλ, που κοσµείται από έναν sci-fi «δούρειο ίππο» στην ταράτσα του. Κάπως έτσι ισορροπεί µεταξύ πολυτέλειας, φουτουριστικού design, οικονοµικής ανάπτυξης και υπερβολής.
Η Marina Bay βρίσκεται στο νότιο τµήµα της πόλης, ανατολικά του Downtown Core, συνιστώντας ένα από τα ταχύτερα αναπτυσσόµενα σηµεία του πλανήτη. Απαρτίζεται από υπόγειες σήραγγες, τεράστια πάρκα αναψυχής, τεχνητά δάση, λαβυρινθώδη εµπορικά κέντρα και πολυτελείς κατοικίες επιφανών προσωπικοτήτων. Πολυεθνικές δίνουν µάχες για να έχουν τα γραφεία τους στην περιοχή και µεγάλοι Οίκοι θα έκαναν τα πάντα για να αποκτήσουν µία γωνιά εκεί.
Δεν υπάρχει, λοιπόν, ιδανικότερο spot για να ορθωθεί το πιο εντυπωσιακό ξενοδοχείο του κόσµου, που κόστισε περισσότερο από κάθε άλλο στον πλανήτη. Το Marina Bay Sands είναι ένας από τους λόγους που ανέδειξαν τη Σιγκαπούρη σε µια από τις πιο ανερχόµενες πόλεις του πλανήτη. Αν µπει κανείς στη διαδικασία να χαρακτηρίσει το Marina Bay Sands µυθικό και απίστευτο, θα πέσει στην παγίδα να παραλείψει το πραγµατικό µέγεθος του εγχειρήµατος. Συνίσταται από τρεις ουρανοξύστες που καταλαµβάνουν 929.000 τ.µ. γης, «ανεβαίνουν» 55 ορόφους πάνω από το έδαφος και προσφέρουν 2.560 δωµάτια σε 18 διαφορετικούς τύπους, αλλά και πολλές θεµατικές σουίτες. Απόλυτη πρωταγωνίστρια, η 626 τ.µ. Chairman Suite στον 54ο όροφο, µε τις χρυσόµαυρες αποχρώσεις και τις γρανιτένιες επιφάνειες, που ενοικιάζεται αποκλειστικά σε VIP καλεσµένους, που µπορούν άλλωστε να ανταποκριθούν και στην υψηλή τιµή ενοικίασής της.
Το εγχείρηµα υλοποιήθηκε από τον αρχιτέκτονα Moshe Safdie, ο οποίος ξόδεψε περίπου 3,8 δις, παίρνοντας έµπνευση από την Τροία. To πολυξενοδοχείο αποτελείται από δύο µέρη: το πρώτο µε τους τρεις ουρανοξύστες και το δεύτερο µε την εντυπωσιακή οροφή, το SkyPark, που σχεδιαστικά θυµίζει πλοίο, αλλά πρακτικά είναι ένα πάρκο αναψυχής µε café, εστιατόρια, µουσείο, µία πισίνα στο roof garden, καζίνο, αίθουσες συνεδριάσεων, θέατρα και εµπορικά.
Highlight: H τεράστια πισίνα στο roof garden (στο µεγαλύτερο ύψος στον κόσµο), 200 µ. πάνω από το έδαφος, µοιάζει να ξεχύνεται στην πόλη. Από αυτό το ύψος, η πανοραµική θέα προς στεριά και θάλασσα κόβει την ανάσα.
Ο Τάσος Δούσης περπάτησε στους δρόµους της Σιγκαπούρης,ιχνηλάτησε κάθε γωνιά της και γνώρισε από κοντά τις συνήθειες των κατοίκων της.Με λίγα λόγια, βίωσε µια µοναδική εµπειρία ζωής. Έτοιµοι να τη µοιραστείτε µαζί του,µέσα από τη διερευνητική και παραστατική πένα του;
ΤΑΞΙΔΙ-KEIMENO: ΤΑΣΟΣ ΔΟΥΣΗΣ (tdousis@dousiscom.gr)
Tαξιδέψαµε στη Σιγκαπούρη, µία µικρή πόλη-κράτος, που για πολλούς θεωρείται το Μανχάταν της Ανατολής. Οι κάτοικοι αυτής της χώρας είναι ιδιαίτερα παραγωγικοί και είναι αλήθεια πως τα τελευταία 30 χρόνια χάρη στην εργατικότητά τους, την υποµονή και την τεχνολογική ανάπτυξη κατάφεραν να δηµιουργήσουν µια πόλη-µοντέλο. Σήµερα όµως καλούνται να πληρώσουν ακριβά αυτό ακριβώς το τίµηµα. Το πλούσιο χρώµα της πόλης έχει εντελώς χαθεί. Τα ήθη, τα έθιµα κι οι παραδόσεις έχουν εξαφανιστεί και οι ντόπιοι δουλεύουν περισσότερο σαν ροµπότ και λιγότερο ως άνθρωποι.
Για τους κατοίκους της Σιγκαπούρης το σωτήριο έτος είναι το 1819. Τότε ο σερ Στάµφορντ Ράφλες, ένας Άγγλος αξιωµατούχος της Εταιρείας Ανατολικών Ινδιών, έθεσε τον θεµέλιο λίθο του µικρού εµπορικού σταθµού της Μάλακα. Το σκεπτικό ήταν τότε, το «χτύπηµα» των Ολλανδών στην περιοχή. Κανένας δεν µπορούσε να φανταστεί ότι το µικρό ψαράδικο χωριό θα µεταµορφωνόταν στο πιο πολυσύχναστο λιµάνι του κόσµου.
Οι περισσότεροι όταν ακούµε Σιγκαπούρη, φανταζόµαστε µια τεράστια και πλούσια χώρα. Και όµως, είναι µικρότερη και από την Αίγινα! Έχει έκταση 42 επί 24 χλµ. και πληθυσµό γύρω στα 5.000.000. Αναρωτιέστε πώς γίνεται σε µια τόσο µικρή έκταση να ζουν τόσοι πολλοί άνθρωποι και να είναι γεµάτη µε πάρκα και πράσινο; Εδώ όλα γίνονται! Τα πιο απίθανα πράγµατα συναντώνται σε αυτό τον τόπο. Όσο για τη λέξη «υπερβολή», πιστεύω ότι στο λεξικό θα πρέπει να έχουν ακριβώς δίπλα της µία φωτογραφία της Σιγκαπούρης. Γιατί το λέω αυτό; Τους είπαν να φτιάξουν ουρανοξύστες και έχτισαν όλη την πόλη. Κάποιος µίλησε για εµπορικά κέντρα και αυτοί δηµιούργησαν εκατοντάδες, ακόµη και στο υπέδαφος.
Ένα στέλεχος της κυβέρνησης είδε ένα τελεφερίκ και οι άνθρωποι έφτιαξαν το µεγαλύτερο του κόσµου, για να συνδεθεί η πρωτεύουσα µε το Sentosa Island, ένα νησάκι που για να µην είναι ξερό και µόνο, δηµιούργησαν ένα θαλάσσιο πάρκο µε γυάλινο τούνελ -έτσι για να περνάει η ώρα. Μια απίστευτη κατασκευή για να βλέπεις µε άνεση 3.000 είδη ψαριών. Και επειδή ο κόσµος κάπου πρέπει να ξεκουράζεται, τις παλιές αποθήκες του ποταµού τις µετέτρεψαν σε clubs και bars. Όλα αυτά και πολλά ακόµη έγιναν σε χρονικό διάστηµα 30 ετών. Επειδή όµως οι «µηχανές», δηλαδή οι άνθρωποι, είχαν αρχίσει να «ρετάρουν», η κυβέρνηση έδωσε τις ευλογίες της
για ξεκούραση και διακοπές. Έτσι ακριβώς δίπλα τους ανακάλυψαν το Μπιντάν, ένα παρθένο νησάκι, µόλις 40 λεπτά µε το φεριµπότ. Εκεί ήθελαν να κάνουν πολλά πράγµατα, αλλά δεν έκαναν τελικά τίποτα, γιατί πολύ απλά δεν είναι ιδιοκτησία τους, αφού ανήκει στη γειτονική Ινδονησία. «Σινγκαπόρα» στα Σανσκριτικά σηµαίνει «Πόλη του Λιονταριού» -και για εµάς τουλάχιστον επιβεβαιώνει απόλυτα το όνοµά της. Για να καταλάβετε, η Σιγκαπούρη είναι µια κουκκίδα ανάµεσα στη Μαλαισία των 100.000.000 µουσουλµάνων και την Ινδονησία των 200.000.000 οµοθρήσκων. Κι όµως αυτή η «τελεία» στο χάρτη, που µόλις το 1965 αποσχίστηκε από τη Μαλαισία, είχε εκπληκτική εξέλιξη, κατέστη ένας από τους οικονοµικούς γίγαντες της Ανατολής και αναδείχτηκε σε ένα, όπως λένε, από τα σύγχρονα θαύµατα του κόσµου.
Βολτα µε το τρένο και γνωριµία µε τους περίεργους κατοίκους
Οι Σιγκαπουριανοί είναι πάρα πολύ περίεργοι, αλλά συγχρόνως έχουν µοναδική ευγένεια. Ξεκινάµε την περιήγησή µας από το σταθµό των τρένων, που σου δίνει την ευκαιρία να δεις όλη την πόλη από ψηλά, αλλά και να πάρεις µια γεύση αυτών των ανθρώπων. Στο σταθµό κανένας δεν περνάει την κίτρινη γραµµή, παρά µόνο όταν σταµατήσει η αµαξοστοιχία. Το πρωί οι Σιγκαπουριανοί δεν λένε καληµέρα· το πρώτο πράγµα που θα ρωτήσουν είναι «τι έφαγες σήµερα» -και ανάλογα µε την απάντηση θα είναι καλή η µέρα ή όχι. Μέσα στο βαγόνι οι περισσότεροι ή ασχολούνται µε το κινητό ή κοιµούνται. Οι χώροι γύρω από τις γραµµές ήταν λωρίδες πρασίνου µε δέντρα, τα οποία κόπηκαν για τις ανάγκες της πόλης που επεκτάθηκε και αναπτύχθηκε. Πριν από περίπου 200 χρόνια, που ξεκίνησε αυτή η διαδικασία, και την ώρα που αφανίζονταν όλα αυτά τα δάση της Σιγκαπούρης, 300 άτοµα κατασπαράχθηκαν από τίγρεις. Όσο κι αν ακούγεται απίστευτο, 300 εργάτες έχασαν τη ζωή τους προσπαθώντας να αποψιλώσουν αυτά τα µοναδικά δάση. Φυσικά στη Σιγκαπούρη οπουδήποτε κι αν γυρίσεις, το µάτι σου πέφτει πάνω σε πράσινο. Είναι µια πόλη γεµάτη πάρκα, στα οποία ο κόσµος πηγαίνει τις ελεύθερες ώρες του. Βεβαίως, οι Σιγκαπουριανοί δεν έχουν ποτέ ελεύθερο χρόνο, γιατί δουλεύουν από το πρωί µέχρι το βράδυ.
Η Άλλη Όψη της πόλης µέσα από τα παραδοσιακά βαρκάκια
Έπειτα από 20 λεπτά, αν και λίγο ανάποδα, φτάνω τελικά στο κέντρο. Η θέα κόβει την ανάσα. Οι γυάλινοι όγκοι των συγκροτηµάτων δίνουν την εντύπωση πως είσαι σε άλλη χώρα. Τώρα εύκολα καταλαβαίνει κάποιος πού χωράνε τα 5.000.000. Εδώ βρίσκονται και τα ψηλότερα κτήρια της Σιγκαπούρης, ύψους µέχρι 280 µ. -οι Σιγκαπουριανοί σταµάτησαν σε αυτό τον συγκεκριµένο αριθµό, γιατί τον θεωρούν τον τυχερό τους! Συνεχίζοντας τη βόλτα, επικρατεί ένας... βοµβαρδισµός από διαφηµίσεις.
Σε κάθε γωνιά παρουσιάζουν και από ένα προϊόν. Δεν πέφτω όµως στην παγίδα, προσπερνάω τα εµπορικά κέντρα -στα οποία έτσι κι αλλιώς θα αφιέρωνα µία ολόκληρη µέρα- και πηγαίνω στο ποτάµι, που χωρίζει την πόλη σε δύο µεγάλα µέρη, για να πάρω µια ανάσα. Από τη µία πλευρά βρίσκεται το εµπορικό κοµµάτι και από την άλλη το κυβερνητικό. Σκέφτηκα πως θα ήταν ωραία εµπειρία να δω την πόλη µέσα από το ποτάµι -άλλη οπτική γωνία και σίγουρα οµορφότερες εικόνες. Το καραβάκι φεύγει από τον προβλήτα της Boat Quay. Αν έχετε κουραστεί λοιπόν από τη βόλτα στο κέντρο της πόλης, κάντε ένα µικρό διάλειµµα και πάρτε ένα από τα καραβάκια από το Clarke Quay, για να µπείτε στον ποταµό.
Καθώς τον διασχίζετε, θα δείτε το σύµβολο της πόλης: το από τη µέση και πάνω λιοντάρι, που το υπόλοιπο σώµα του έχει τη µορφή ψαριού. Ίσως αναρωτηθείτε γιατί οι Σιγκαπουριανοί έχουν κατασκευάσει όλες τις τράπεζες ακριβώς δίπλα στο ποτάµι. Ο ξεναγός µού είπε πως αν δεις από ψηλά την περιοχή, µοιάζει σαν την κοιλιά του ψαριού και αυτό για τους Κινέζους είναι πολύ σηµαντικό, διότι φανερώνει δύναµη και χρήµα. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο -για την καλοτυχία κυρίως- κατασκεύασαν όλες τους τις τράπεζες και τα µεγάλα εµπορικά κέντρα σ' αυτό το σηµείο. Ξεκουράζοµαι για λίγο, απολαµβάνοντας τη δροσιά. Θαυµάζω τα επιτεύγµατα αυτών των ανθρώπων και συγχρόνως σκέφτοµαι ποιο είναι το αντίτιµο για όλα αυτά. Η απάντηση όµως βρίσκεται ακριβώς µπροστά µου. Η φοβερή αντίθεση· αφενός, ουρανοξύστες από γυαλί και µέταλλο και αφετέρου οι προβλήτες της Boat Quay και της Clarke Quay, και απέναντι η Παντάνγκ, η καρδιά της αποικιακής συνοικίας, µε ελάχιστα πια από την παλιά ατµόσφαιρα. Όλα ισοπεδώθηκαν από τους γυάλινους γίγαντες. Άραγε άξιζε τον κόπο; Εύκολα µπορεί κάποιος να απαντήσει σε αυτό το ερώτηµα. Μόλις επισκεφθεί την China Town, τη Little India και την Arab Street, θα καταλάβει πώς ήταν η πόλη πριν από 30 χρόνια.
Στα σοκάκια της Little India
Επιτέλους! Είχα βαρεθεί το σύγχρονο κοµµάτι της πόλης. Τώρα είχα µπροστά µου εντελώς διαφορετικές εικόνες και έτσι µπορούσα να ξεκουράσω τα µάτια µου µε χρώµα και άρωµα. Η Σιγκαπούρη είναι ένα απέραντο µωσαϊκό λαών, θρησκειών και γλωσσών. Όταν απέκτησε την ανεξαρτησία της, µέσα στη χώρα µιλούσαν 57 διαφορετικές διαλέκτους. Σήµερα οι Κινέζοι συνιστούν το 77%, οι Ινδοί το 14% και οι Μαλαίσιοι το 9% του πληθυσµού. Ευτυχώς όλοι κράτησαν ένα κοµµάτι, για να θυµούνται την καταγωγή και τη γλώσσα τους. Η πολυπολιτισµικότητα και η µείξη των λαών στη Σιγκαπούρη είναι ένα απαραίτητο συστατικό της ευηµερίας
και της επιτυχίας του λαού. Στη Little India, που βρίσκεται ακριβώς δίπλα στην China Town, κυριαρχεί µια µικρή γεύση Ινδίας. Η «Μικρή Ινδία» είναι βόρεια από την κινέζικη συνοικία και κοντά στον ποταµό Rochor. Στα µαγαζιά σερβίρεται ινδικό φαγητό και η αγορά είναι γεµάτη καταστήµατα λαχανικών, µπαχαρικών και λουλουδιών. Το διαφορετικό αναδύεται από κάθε σηµείο της γειτονιάς. Τα έντονα µεθυστικά αρώµατα σε συνδυασµό µε το όλο σκηνικό σε µαγεύουν. Η περιήγηση ολοκληρώνεται µε ένα πλούσιο γεύµα σε παραδοσιακό εστιατόριο της πόλης.
China Town: Η καρδιά της παλίας Κίνας
Στη Σιγκαπούρη ένα είναι το µέρος που συγκεντρώνει όλη την παράδοση της πόλης· η China Town. Πριν µπούµε σε αυτή, σειρά έχει ο µεγαλύτερος ναός της πόλης, ο Ναός του Παραδείσου. Είναι πραγµατικά πολύ όµορφος και κάθε θεότητα που απεικονίζεται συµβολίζει κάτι: το θεό του πλούτου και της ευηµερίας, το θεό της θάλασσας και το θεό της υγείας.
Οι ντόπιοι και ιδιαίτερα οι Κινέζοι πιστεύουν πάρα πολύ στην υγεία αλλά και στη µεταθανάτια ζωή. Στη Σιγκαπούρη όταν κάποιος πεθαίνει, καίνε µαζί µε τα πολύτιµα αντικείµενά του και τις πιστωτικές κάρτες και τα χαρτιά του αυτοκινήτου, για να ξεκινήσει στην άλλη ζωή πιο δυναµικά! Απίστευτο; Ώρα για την China Town, όµως, εκεί όπου χτυπάει η καρδιά της παλιάς Κίνας και εµφανίζεται ανάγλυφα η παραδοσιακή όψη της Ασίας. Οι ετοιµόρροπες αποθήκες έχουν γίνει εστιατόρια και καταστήµατα λαϊκής τέχνης.
Η κινέζικη συνοικία φαίνεται να αντιστέκεται στη λαίλαπα του εκσυγχρονισµού και της ανάπτυξης. Σίγουρα όµως δεν είναι αυτό που κάποιος περιµένει. Γύρισα κυριολεκτικά όλη τη γειτονιά µε τα πόδια και τελικά βρήκα κάτι που πιστεύω πως ανταποκρίνεται σε αυτό που λέµε «China Town». Σε ένα σηµείο οι Σιγκαπουριανοί διαφηµίζουν γραφικά την πραµάτεια τους - π.χ. σου λένε πως τα κοτόπουλά τους δεν έχουν τη νόσο των πουλερικών και έτσι µπορούν να φαγωθούν άφοβα. Όλα τα µαγαζάκια βρίσκονταν παλιότερα στο δρόµο και τα µάζεψαν οι Σιγκαπουριανοί σε έναν χώρο, σε ένα shopping mall. Και τώρα φυσικά χτυπούν το κεφάλι τους στον τοίχο, διότι έχουν χάσει όλη αυτή την ατµόσφαιρα της Ανατολής. Με λίγα λόγια δεν είναι όλα τα πράγµατα πλούτος στη ζωή -το κατάλαβαν έστω και λίγο αργά.
Πολύ καλή ώρα για περπάτηµα είναι το απόγευµα προς το σούρουπο, όπου όλα γίνονται πιο γλυκά. Αν είστε αποφασισµένοι να κουραστείτε και να δείτε πράγµατα που θα σας κεντρίσουν το ενδιαφέρον, επισκεφθείτε τους παραδοσιακούς φαρµακοποιούς και χειροµάντες. Θα βρείτε δεκάδες περίεργα είδη και σκευάσµατα για όλες τις παθήσεις του κόσµου. Το βράδυ όλα αλλάζουν και η συνοικία είναι λες και έχει βγει από όνειρο. Οι γυάλινοι όγκοι δεν φαίνονται, ο κόσµος απολαµβάνει πρόχειρο φαγητό στο δρόµο και τα κόκκινα φαναράκια µε τις κινέζικες επιγραφές σε βάζουν σε άλλη διαδικασία. Αν είστε τυχεροί, µπορεί να δείτε ακόµη και ερασιτεχνική όπερα.
Λαµπερά, πολύχρωµα κοστούµια, έντονα χρώµατα και δυνατή µουσική. Μία παράσταση µπορεί να κρατήσει και όλο το βράδυ. Η υποκριτική των ηθοποιών είναι χαρακτηριστική του είδους και η µουσική ηχεί παράξενα στα αυτιά των Δυτικών. Οι παραστάσεις διοργανώνονται από το κράτος και συνήθως τις παρακολουθούν ηλικιωµένοι που γνωρίζουν τα µανδαρίν, δηλαδή τη διάλεκτο των Κινέζων. Μέσα στην αίθουσα, οι άνθρωποι που πέτυχαν αυτό το θαύµα. Τα πρόσωπα και τα χαρακτηριστικά τους φανερώνουν έκδηλα την ένταση, ενώ το χαµόγελό τους αντανακλά την ξεκούραση µιας ζωής γεµάτη δουλειά, δουλειά, δουλειά.
Shopping: Η χαρά του καταναλωτή.Εξυπνες αγορές και µυστικά
Η Σιγκαπούρη είναι µία από τις χώρες της Ανατολής που, εδώ και 200 χρόνια, έχει τροµερή παράδοση στο εµπόριο. Στη συγκεκριµένη πόλη το µεγάλο θέµα δεν είναι άλλο από το shopping. Δεν µπορείτε να φανταστείτε τι έχουν
κάνει οι άνθρωποι! Στο City Suntec, µία πολιτεία καταστηµάτων, έφτιαξαν ένα τεράστιο σιντριβάνι και πριν µπεις στο εµπορικό κέντρο σού λένε να το γυρίσεις τρεις φορές για καλή τύχη. Όπως µπαίνεις σε περιµένει µία τροµερή δεξαµενή µε εκατοντάδες ψάρια, που λέγονται «ψάρια της τύχης» και, αν τα ταΐσεις, θα έχεις τύχη για όλο το χρόνο. Σε κάθε γωνιά της πόλης γίνεται παρουσίαση προϊόντων. Δέκα µε δεκαπέντε καλλίγραµµες κοπέλες δίνουν διαφηµιστικά και λανσάρουν προϊόντα. Στο Takashiyama, το µεγαλύτερο και καλύτερο εµπορικό κέντρο της Σιγκαπούρης, µέχρι και καρχαρίες έχουν βάλει οι αθεόφοβοι σε ένα µεγάλο ενυδρείο, για να κεντρίσουν το ενδιαφέρον του καταναλωτή. Οι Σιγκαπουριανοί από το πρωί µέχρι το βράδυ για 7 ηµέρες την εβδοµάδα γυροβολάνε χωρίς σταµατηµό σε όλα τα shopping centers της πόλης.
Η Σιγκαπούρη, απ' ό,τι έχω καταλάβει, είναι ένα απέραντο πολυκατάστηµα. Όπου κι αν στρέψεις το βλέµµα σου, βλέπεις τεράστια malls. Ήρθα στην Orchard street, που σηµατοδοτεί την αρχή και το τέλος του shopping. Όµως, δεν είναι µόνο τα καταστήµατα που βρίσκονται στην επιφάνεια. Όλη η γη είναι σκαµµένη και γεµάτη µέχρι τα τελευταία εµπορικά κέντρα. Περπατώ µέσα στο λαβύρινθό τους και καταλαβαίνω ότι σχεδόν όλα ενώνονται µεταξύ τους, ενώ παντού υπάρχουν είσοδοι και έξοδοι που σε στέλνουν στην καταναλωτική γη της Επαγγελίας. Boutiques και καταστήµατα µε γνωστές και άγνωστες ετικέτες από Παρίσι, Λονδίνο, Μιλάνο και Νέα Υόρκη πληροφορούν σε κάθε βήµα για την τελευταία λέξη της µόδας. Από την άλλη πλευρά, τεράστιες εκθέσεις µε τα πιο πρόσφατα επιτεύγµατα της ιαπωνικής τεχνολογίας. Μοναδικής αισθητικής κοσµηµατοπωλεία µε χαµογελαστούς πωλητές και πωλήτριες, πάντα έτοιµα να σε εξυπηρετήσουν.
Είναι πραγµατικά το βασίλειο του καταναλωτισµού και ο λάτρης των αγορών σίγουρα θα βρει τον παράδεισό του. Όσο για τις τιµές; Τα µεγάλα καταστήµατα διαθέτουν προς πώληση τις πολύ γνωστές µάρκες περίπου 20% φθηνότερα από ό,τι στην Ελλάδα. Υπάρχουν όµως και περιπτώσεις όπου µπορεί να τις βρεις έως και 50% φθηνότερα. Ωστόσο, το µεγάλο «στοίχηµα» είναι στις ηλεκτρονικές συσκευές. Το εµπορικό κέντρο Mustafa, στη Little India, είναι ξακουστό για τα ηλεκτρονικά και φωτογραφικά είδη.
Η Σιγκαπούρη, λόγω της πολιτικής µη φορολόγησης των εισαγωγών, προσφέρει πολλά προϊόντα φθηνότερα. Αν καταφέρετε να βρείτε το υπόγειο µε τα ηλεκτρονικά στο Mustafa -αφού επικρατεί πραγµατικά χαµός- θα δείτε πως υπάρχουν χιλιάδες πράγµατα τα οποία µπορείτε να αγοράσετε, αλλά και να χαζέψετε. Δεν λείπουν βέβαια τα «µαϊµού» προϊόντα, ενώ πολλά πωλούνται µεν σε φθηνότερες τιµές, αλλά δεν διαθέτουν εγγύηση.
Η πόλη που ποτέ δεν κοιµάται.Διασκέδαση και χορός στισ οχθές του ποταµού
Η καρδιά της νυχτερινής ζωής χτυπάει στην Boat Quay, µια περιοχή ακριβώς µπροστά από το παραδοσιακό κέντρο µε πραγµατικά µαγευτική θέα. Όταν θα έρθεις, θα χαζέψεις τα καραβάκια που περνάνε απέναντι, έχοντας ως φόντο τους τεράστιους ουρανοξύστες. Κατηφορίζω προς το δρόµο που συγκεντρώνει όλα σχεδόν τα night clubs της πόλης, στον οποίο έρχονται για να διασκεδάσουν κάθε Σάββατο εκατοντάδες άνθρωποι. Είναι αλήθεια ότι το βράδυ η πόλη αλλάζει. Οι όχθες του ποταµού είναι τα δύο πιο καυτά σηµεία. Τα καλόγουστα bars µε µουσική κάθε είδους και εποχής, discos και καραόκε, clubs, πολυτελή εστιατόρια µε διεθνή κουζίνα και τραπεζάκια κυριολεκτικά πάνω στο ποτάµι, µε θέα στους ουρανοξύστες και τα φωτισµένα νερά, θα σε εντυπωσιάσουν. Είναι αλήθεια πως, αν έχεις διάθεση και κέφι, µπορείς να µπαινοβγαίνεις στα bars χωρίς σταµατηµό µέχρι τις πρωινές ώρες. Tο πιο in σηµείο της πόλης, το China είναι ένας εκπληκτικός χώρος µε µοναδική ακουστική και διακόσµηση. Εδώ συγκεντρώνεται η αφρόκρεµα της νεολαίας. Μοντέρνα αγόρια και κορίτσια λικνίζονται στους έντονους ρυθµούς της µουσικής. Οι νεαροί στο συγκεκριµένο χώρο του δίνουν και καταλαβαίνει! Μπορεί στο club να σε συναρπάζουν οι θελκτικές παρουσίες, ο έντονος χορός και η ατµόσφαιρα, όµως το πραγµατικό show γίνεται από τους barmen. Οι άνθρωποι είναι κυρίως ταχυδακτυλουργοί και ζογκλέρ και λιγότερο υπάλληλοι του bar. Τους απόλαυσα για λίγο, γιατί την επόµενη µέρα είχα προγραµµατίσει να ταξιδέψω στον παράδεισο του Μπιντάν.
Μπιντάν: Ο παράδεισος της Ινδονησίας
Έχει ξεκινήσει µια τροπική βροχή, όπως συνηθίζεται στην Άπω Ανατολή, και εγώ βρίσκοµαι στον προβλήτα της Σιγκαπούρης και ετοιµάζοµαι να πάρω το φεριµπότ που θα µε πάει στο Μπιντάν και το Μεϊντάν. Όπως λένε οι πληροφορίες µου, η εικόνα στα δύο νησάκια θα είναι εντελώς διαφορετική. Ο παράδεισος µε υποδέχεται µε βροχή! Ευτυχώς, το επόµενο πρωί σταµάτησε, για να µου επιτρέψει να θαυµάσω το µοναδικό, εξωτικό τοπίο. Το Μπιντάν ανήκει στην οµάδα των 3.000 νησιών Ριάου της Ινδονησίας που µοιάζουν µε τσαµπιά πιπεριού, απλωµένα στη θάλασσα της Νότιας Κίνας. Αν κάποιος θελήσει να το εντοπίσει στο χάρτη, θα το βρει ακριβώς κάτω από τη Σιγκαπούρη. Άλλωστε το µικρό νησάκι επιβιώνει χάρη στον πλούσιο γείτονά του. Οι περισσότεροι επισκέπτες φτάνουν, όπως και εµείς, µε τα ταχύπλοα. Οι τουρίστες απολαµβάνουν τη διαµονή σε πολυτελή ξενοδοχειακά συγκροτήµατα, που ουσιαστικά αναπτύσσονται αυτόνοµα στις βόρειες ακτές. Η αποστολή µας, έπειτα από ένα ταξίδι 15 ηµερών και έντονης δουλειάς σε Λόµποκ και Σιγκαπούρη, έχει αποφασίσει να ξεκουραστεί για 24 ώρες µε φόντο τα γαλαζοπράσινα νερά, τις χρυσαφένιες παραλίες και τις πολυτελέστατες πισίνες µε τους καταρράκτες στο Club Med του Μπιντάν. Σκέφτηκα, θα πίνω τα cocktails µου στην παραλία µε τους άλλους τουρίστες και θα χαζεύω ανέµελα την υπέροχη θέα µε τους φοίνικες και τον ωκεανό. Όµως, τσάµπα τα σκεφτόµουν όλα αυτά!
Μαθήµατα καταδυσης στον Ινδικό ωκεανό
Οι υπεύθυνοι του Club Med ήθελαν σώνει και καλά να µου δείξουν πώς µπορεί να µάθει κάποιος υποβρύχια κατάδυση σε 24 ώρες. Έβαλαν, λοιπόν, έναν δάσκαλο να µου κάνει ιδιαίτερα µαθήµατα. Στην αρχή µου έδειξε τα βασικά: νοήµατα, πρακτική αναπνοή και διάφορα άλλα. Το επόµενο πρωί στις 07:00 κάναµε την πρώτη µας βουτιά στην πισίνα µε όλο µας τον εξοπλισµό. Μετά την πισίνα, θα βουτούσαµε στα 10 µέτρα. Κι αυτό το τεστ ήταν επιτυχηµένο. Για να ολοκληρωθεί ο κύκλος των µαθηµάτων, έπρεπε να πέσω και από το σκάφος. Δεν θα σας περιγράψω πόσο όµορφα ένιωθα στο βυθό, όµως δεν αντέχω να µη σας πω ότι είναι σαν να ξαναγεννιέσαι, νιώθεις ότι νικάς για λίγο τη φύση και µπορείς µε τον εξοπλισµό να γίνεις µέλος της υποθαλάσσιας οικογένειας. Ωραία όλα αυτά, ωραίο και το ξενοδοχειακό συγκρότηµα, αλλά είναι δυνατόν, σκέφτηκα, να έρθεις στο Μπιντάν και να µείνεις µόνο στο Club Med; Πρωί πρωί, λοιπόν, ξεκίνησα για την εξερεύνηση του νησιού.
Καουαλ: Ψάρεµα µε τους ντόπιους
Η ενδοχώρα θα σας ενθουσιάσει. Νοµίζω πως η αντίθεση είναι πραγµατικά µοναδική. Από τη µία πλευρά του νησιού η απόλυτη πολυτέλεια, τα resorts, τα µεγάλα ξενοδοχεία, οι πλούσιοι Ευρωπαίοι και Αµερικανοί που έρχονται να περάσουν λίγες ώρες ξεγνοιασιάς, και από την άλλη µια εντελώς διαφορετική εικόνα. Το πρώτο µεγάλο ψαροχώρι που συνάντησα είναι το Καουάλ. Σταµάτησα εδώ καθ' οδόν προς την πρωτεύουσα, για να δω πώς ζουν οι άνθρωποι. Τα σπίτια στο Καουάλ είναι κυριολεκτικά χτισµένα πάνω στη θάλασσα. Δεν έχουν µεγάλες τουριστικές µονάδες και δεν έχουν αναπτυχθεί καθόλου τουριστικά. Είναι η πρώτη φορά που δεν είχα πρόγραµµα κι αποφάσισα ν' αφήσω να µε κατευθύνουν οι αισθήσεις. Περνούσα χωριουδάκια µοναδικής οµορφιάς, όπου οι άνθρωποι χαµογελούν και δεν βιάζονται να φτάσουν κάπου. Κάποια στιγµή και ύστερα από ταξίδι τριών ωρών έφτασα στην πρωτεύουσα. Από αυτό το σηµείο το νησί συνδέεται µε την Τζακάρτα, τη Σιγκαπούρη και άλλα µεγαλύτερα νησιά.
Sentosa:
Το µεγαλύτερο τελεφερίκ του κόσµου...
Η γνωριµία µε τη Σιγκαπούρη ολοκληρώνεται µε µια επίσκεψη στο νησί-πάρκο της Sentosa. Βρίσκεται νότια της πόλης και για να το προσεγγίσετε, πρέπει να πάρετε το µεγαλύτερο τελεφερίκ του κόσµου από το λόφο Faber. Η θέα και µόνο από εκεί µπορεί να θεωρηθεί φανταστική. Μόλις αποβιβαστείτε, θα καταλάβετε πως µία µέρα δεν είναι αρκετή για να τα δείτε όλα. Για εµένα το πιο εντυπωσιακό ήταν το υποθαλάσσιο τούνελ µε τον κυλιόµενο διάδροµο, όπου θα έχετε την ευκαιρία να δείτε τα 3.000 ειδών ψάρια που φιλοξενούνται στο τεράστιο ενυδρείο. Αναµφισβήτητα το Sentosa είναι ο παράδεισος των παιδιών, µικρών και µεγάλων. Επίσης, αποτελεί ένα µέρος όπου θα καταλάβετε τι µπορεί να φτιάξει ο άνθρωπος για την ψυχαγωγία του. Και, πιστέψτε µε, οι Σιγκαπουριανοί είναι οι απόλυτοι άρχοντες και τεχνίτες σε αυτό τον τοµέα.
Η µαρίνα της... Βαβέλ!
Σε µία από τις πιο γρήγορα αναπτυσσόµενες γωνιές του πλανήτη, στη Marina Bay της Σιγκαπούρης, την παράσταση κλέβει αναµφίβολα το πεντάστερο ξενοδοχείο Marina Bay Sands. Στα µάτια µας φαντάζει σαν σύγχρονος Πύργος της Βαβέλ, που κοσµείται από έναν sci-fi «δούρειο ίππο» στην ταράτσα του. Κάπως έτσι ισορροπεί µεταξύ πολυτέλειας, φουτουριστικού design, οικονοµικής ανάπτυξης και υπερβολής.
Η Marina Bay βρίσκεται στο νότιο τµήµα της πόλης, ανατολικά του Downtown Core, συνιστώντας ένα από τα ταχύτερα αναπτυσσόµενα σηµεία του πλανήτη. Απαρτίζεται από υπόγειες σήραγγες, τεράστια πάρκα αναψυχής, τεχνητά δάση, λαβυρινθώδη εµπορικά κέντρα και πολυτελείς κατοικίες επιφανών προσωπικοτήτων. Πολυεθνικές δίνουν µάχες για να έχουν τα γραφεία τους στην περιοχή και µεγάλοι Οίκοι θα έκαναν τα πάντα για να αποκτήσουν µία γωνιά εκεί.
Δεν υπάρχει, λοιπόν, ιδανικότερο spot για να ορθωθεί το πιο εντυπωσιακό ξενοδοχείο του κόσµου, που κόστισε περισσότερο από κάθε άλλο στον πλανήτη. Το Marina Bay Sands είναι ένας από τους λόγους που ανέδειξαν τη Σιγκαπούρη σε µια από τις πιο ανερχόµενες πόλεις του πλανήτη. Αν µπει κανείς στη διαδικασία να χαρακτηρίσει το Marina Bay Sands µυθικό και απίστευτο, θα πέσει στην παγίδα να παραλείψει το πραγµατικό µέγεθος του εγχειρήµατος. Συνίσταται από τρεις ουρανοξύστες που καταλαµβάνουν 929.000 τ.µ. γης, «ανεβαίνουν» 55 ορόφους πάνω από το έδαφος και προσφέρουν 2.560 δωµάτια σε 18 διαφορετικούς τύπους, αλλά και πολλές θεµατικές σουίτες. Απόλυτη πρωταγωνίστρια, η 626 τ.µ. Chairman Suite στον 54ο όροφο, µε τις χρυσόµαυρες αποχρώσεις και τις γρανιτένιες επιφάνειες, που ενοικιάζεται αποκλειστικά σε VIP καλεσµένους, που µπορούν άλλωστε να ανταποκριθούν και στην υψηλή τιµή ενοικίασής της.
Το εγχείρηµα υλοποιήθηκε από τον αρχιτέκτονα Moshe Safdie, ο οποίος ξόδεψε περίπου 3,8 δις, παίρνοντας έµπνευση από την Τροία. To πολυξενοδοχείο αποτελείται από δύο µέρη: το πρώτο µε τους τρεις ουρανοξύστες και το δεύτερο µε την εντυπωσιακή οροφή, το SkyPark, που σχεδιαστικά θυµίζει πλοίο, αλλά πρακτικά είναι ένα πάρκο αναψυχής µε café, εστιατόρια, µουσείο, µία πισίνα στο roof garden, καζίνο, αίθουσες συνεδριάσεων, θέατρα και εµπορικά.
Highlight: H τεράστια πισίνα στο roof garden (στο µεγαλύτερο ύψος στον κόσµο), 200 µ. πάνω από το έδαφος, µοιάζει να ξεχύνεται στην πόλη. Από αυτό το ύψος, η πανοραµική θέα προς στεριά και θάλασσα κόβει την ανάσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου