ΣΑΝ ΣΙΡΟ - Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΓΗΠΕΔΟΥ

«Σαν Σίρο», η «Σκάλα του Κάλτσιο»

 

 

Η ιστορία του γηπέδου-σύμβολο του Μιλάνο που φιλοξενεί τα πάθη χιλιάδων οπαδών

Το στάδιο «Σαν Σίρο» (το όνομά του το πήρε από έναν Άγιο, στον οποίο ήταν αφιερωμένη μια εκκλησία στην περιοχή) υπήρξε δώρο του προέδρου της Μίλαν Πιέρο Πιρέλι (στον θώκο από το 1909 για 20 χρόνια) στο «δικό» του Μιλάνο.

Το νέο γήπεδο χτίστηκε σε μόλις 13 μήνες και 15 ημέρες χάρις στην δουλειά 120 εργατών.

Το κόστος του έργου ήταν περίπου στα 5 εκατομμύρια παλιές ιταλικές λιρέτες.

Το πρότζεκτ φέρει την υπογραφή των αρχιτεκτόνων Στακίνι (δικό του το σχέδιο του Κεντρικού Σταθμού) και Κουτζίνι.

Τα εγκαίνια

 

Το «πρώτο» «Σαν Σίρο» υπήρξε ένα τυπικό γήπεδο αγγλικού στυλ, με τέσσερις εξέδρες, ικανές να φιλοξενήσουν 35.000 θεατές. Εγκαινιάστηκε με ένα φιλικό ντέρμπι και δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς.

Τελείωσε το ματς 6-3 για την Ιντερ (19 Σεπτεμβρίου 1926). Το πρώτο παιχνίδι για το Καμπιονάτο διεξήχθη αντίθετα στις 6 Οκτωβρίου (Μίλαν-Σαμπιερνταρενέζε 1-2), ενώ το διεθνές… βάπτισμα έγινε στις 20 Φεβρουαρίου 1927 (Ιταλία-Τσεχοσλοβακία 2-2).

Ως το 1945 το «Σαν Σίρο» έμεινε το… σπίτι αποκλειστικά της Μίλαν. Η Ιντερ τώρα έδινε τα εντός έδρας ματς της στην «Αρένα Τσιβίκα» και ξεκίνησε να αγωνίζεται στο «Σαν Σίρο» από το 1947, όταν το γήπεδο έγινε ιδιοκτησίας του Δήμου του Μιλάνου, ο οποίος το απέκτησε από τη Μίλαν το 1935.

Το επονομαζόμενο και «Σκάλα του κάλτσιο» καθώς πρόκειται για το μεγαλύτερο σε χωρητικότητα στην Ιταλία (81.277 θέσεις, εκ των οποίων οι 80.018 μοιράζονται σε τρία διαζώματα) και ένα από τα πιο διάσημα στον κόσμο, υπέστη στην διάρκεια της ιστορίας του πολλές ανακαινίσεις για να γίνει το επιβλητικό μνημείο που είναι σήμερα.

Η πρώτη επέκταση



Το 1935 ο Δήμος αγόρασε το γήπεδο από την Μίλαν και τρία χρόνια μετά αποφάσισε να το επεκτείνει. Το ποδόσφαιρο έγινε όλο και περισσότερο ένα μαζικό φαινόμενο και το «Σαν Σίρο» έπρεπε να προσαρμοστεί.

Το έργο σχεδιάστηκε από τους αρχιτέκτονες Μπερτέρα και Περλάσκα. Οι εργασίες ολοκληρώθηκαν το 1939 και το γήπεδο σε εκείνη την περίοδο παρουσίαζε το σχήμα μιας λεκάνης, όπου οι εξέδρες ήταν συνεχείς και ομοιόμορφες σε όλες τις 4 πλευρές. Η επίσημη χωρητικότητά του ανέβηκε στις 55.000 θέσεις.



Τα έξοδα ανήλθαν στα 5.100.000 λιρέτες και εγκαινιάστηκε η επέκταση στις 13 Μαΐου 1939 με τον αγώνα Ιταλία-Αγγλία (2-2), ο οποίος έφερε στα ταμεία έσοδα 1.200.000 λιρέτες.

Η δεύτερη αλλαγή

Το 1954 ξεκίνησαν οι εργασίες της δεύτερης επέκτασης, με την κατασκευή του δευτέρου διαζώματος, ολοκληρώθηκαν 12 μήνες μετά και τα εγκαίνια έγιναν στις 26 Οκτωβρίου 1955. Η χωρητικότητα ανήλθε αρχικά στις 90.000 θέσεις και μειώθηκε το 1962 στις 85.000. Το πρώτο σύστημα φωτισμού χρονολογείται το 1957.

Το 1967 τοποθετήθηκε ο πρώτος ηλεκτρονικός πίνακας και το 1979 , το σύστημα φωτισμού αντικαταστάθηκε από ένα πιο σύγχρονο και ανακαινίστηκε το δεύτερο διάζωμα. Στις 3 Μαρτίου 1980, το γήπεδο επονομάστηκε με μια πινακίδα που τοποθετήθηκε στην κεντρική είσοδο Τζουζέπε Μεάτσα, δίνοντάς το όνομά του στον αξέχαστο πρωταθλητή της Ιντερ και της Μίλαν και πρωταθλητή κόσμου με την εθνική Ιταλίας το 1934 και 1938, ο οποίος είχε πεθάνει ένα χρόνο νωρίτερα.

Το 1986 το πρώτο διάζωμα αριθμήθηκε εξ ολοκλήρου με χρωματιστές θέσεις: κόκκινες στην κεντρική εξέδρα, πορτοκαλί στην ευθεία απέναντι, πράσινες στην περιοχή κάτω από την κούρβα νορντ και μπλε κάτω από εκείνη των οπαδών της Μίλαν.

Το τρίτο διάζωμα



Με την ευκαιρία του Παγκοσμίου Κυπέλλου το 1990, ο Δήμος του Μιλάνου αποφασίζει να ξεκινήσει μια βαθιά ανανέωση του σταδίου, αφού εγκατέλειψε την ιδέα της κατασκευής ενός νέου γηπέδου για λόγους κόστους και του περιορισμένου διαθέσιμου χρόνου.



Η πρώτη σκέψη κατευθύνεται προς το σχεδιασμό μιας φουτουριστικής λύσης και αρχιτεκτονικά εντυπωσιακής: η κατασκευή του τρίτου διαζώματος και καλυμμένες όλες οι θέσεις. Το έργο προβλέπει αυτόνομα υποστηρίγματα πάνω στα οποία θα τοποθετηθεί το τρίτο διάζωμα. Ετσι κατασκευάζονται για τον σκοπό αυτό έντεκα κυλινδρικοί πύργοι από σκυρόδεμα.

Για να εξασφαλιστεί η μέγιστη δυνατή άνεση για τους θεατές όλα τα καθίσματα που εγκαθίστανται είναι εργονομικά, αριθμημένα και χωρισμένα χρωματικά σε τέσσερις τομείς. Οι 85.700 θέσεις που προκύπτουν καλύπτονται όλες από πολυκαρβονικά φύλλα που παρέχουν μεγαλύτερη άνεση για τους θεατές.




Παρέχεται ένα νέο σύστημα φωτισμού και ένα σύστημα θέρμανσης του χλοοτάπητα για να κρατάει συνεχώς ελεγχόμενη την θερμοκρασία του εδάφους εμποδίζοντας τον σχηματισμό πάγου. Στις 8 Ιουνίου 1990, το γήπεδο φιλοξενεί τον εναρκτήριο αγώνα του Παγκοσμίου Κυπέλλου Αργεντινή-Καμερούν.



Από τότε , η «Σκάλα του κάλτσιο» έχει φιλοξενήσει και φιλοξενεί κάθε Κυριακή τα πάθη χιλιάδων οπαδών. Το καλοκαίρι του 2008, μετά το έργο της ανάπλασης του σταδίου για την προσαρμογή της δομής στα πρότυπα της ΟΥΕΦΑ, η χωρητικότητά του πέρασε στις 80.018 θέσεις.

Οι διαστάσεις του γηπέδου είναι 105 μέτρα μήκος και 68 μέτρα πλάτος. Το στάδιο «Σαν Σίρο» βρίσκεται κοντά στον ιππόδρομο και είναι περίπου 6 χλμ. από το κέντρο της πόλης.

Οχι μόνο ποδόσφαιρο


Το στάδιο «Σαν Σίρο», το σύμβολο του Μιλάνου, όπως η Σκάλα και ο καθεδρικός ναός, το Ντουόμο, δεν είναι μόνο γνωστό στον κόσμο για το ποδόσφαιρο, έχοντας φιλοξενήσει διάφορες εκδηλώσεις, οι οποίες έμειναν στην ιστορία. Όπως ο αγώνας πυγμαχίας μεταξύ του Ντουίλιο Λόι και του Κάρλος Ορτίς (1 Σεπτεμβρίου 1960), ο οποίος υπήρξε εκδίκηση για τον παγκόσμιο τίτλο ελαφρών βαρών στους νέους.

Ήταν παρόντες στην περίσταση 53.043 θεατές, 8.000 επί του ρινγκ. Αυτό το ματς, που κέρδισε ο Ιταλός, απέδωσε έσοδα 130 εκατομμύρια λιρέτες. Το γήπεδο στο Μιλάνο έχει φιλοξενήσει τώρα και πάρα πολλές συναυλίες.

Το μουσείο



Σήμερα, κάτω από την κούρβα σουντ, υπάρχει ένα μουσείο με τα… ίχνη από έναν αιώνα της Μίλαν και της Ιντερ μέσω των αναμνηστικών των προσωπικοτήτων που έγραψαν την ιστορία. Το γήπεδο επισκέπτονται κατά τη διάρκεια της ποδοσφαιρικής περιόδου, στις ημέρες που δεν υπάρχουν παιχνίδια φίλοι του ποδοσφαίρου από όλο τον κόσμο. Από την 1η Ιουλίου 2000, το γήπεδο διοικείται από κοινού από τη Μίλαν και την Iντερ…