Steak & Blowjob Day: Η μπριζόλα είναι ανδρική υπόθεση
Ανήμερα της Steak & Blowjob Day, το Oneman γράφει για το ανδρικότερο των δύο αυτών στοιχείων.
Ενα ξεκάθαρα σεξιστικό άρθρο, εφάμιλλο της ανούσιας ύπαρξης της ημέρας την οποία καλείται να εορτάσει.
Σαν σήμερα πριν μερικά χρόνια, Αμερικανοί εόρτασαν και καθιέρωσαν με μεγάλη επιτυχία
την Παγκόσμια Ημέρας Steak & Blowjob.
Δεν θα κάνω μετάφραση γιατί μιλάμε για μία εκ των χειροτέρων λέξεων που θα βρεις στο λεξικό σου.
Το blowjob ακούγεται τόσο πιο ωραίο.
Έκτοτε κάθε 14 του Μάρτη ακούγονται χοντροκομμένα αστεία για τον συνδυασμό
των δύο και το κατά πόσο κάποιος θα εορτάσει ή όχι με το κορίτσι του την ημέρα.
Μόνο που αν η ύπαρξη της ημέρας του Αγίου Βαλεντίνου αναδεικνύει την ρομαντική πλευρά
του κάθε άνδρα, η συγκεκριμένη ημέρα αναδεικνύει την πλέον χοντροκομμένη του.
Η μέρα όμως είναι μέρα. Και επειδή δεν πρόκειται να ασχοληθούμε εδώ στο Oneman με τα blowjobs (το μόνο BJ που έχουμε στην καρδιά είναι το Burger Joint), αποφασίσαμε να ασχοληθούμε με τα steaks. Με τις μπριζόλες. Μπριτζόλες αν προτιμάτε.
Και ήθελα απλά να καταδείξω γιατί η υπόθεση μπριζόλα είναι μία καθαρά ανδρική υπόθεση. Μην βιαστούν αι κορασίδαι να κράξουν. Και άλλα πράγματα είναι ανδρική υπόθεση και απολαμβάνουμε τα κορίτσια να τα καπηλεύονται. Όπως ζητάμε την άδειά σας λόγου χάρη να βλέπουμε Downton, Scandal και Gilmore Girls.
Θα εξηγήσω σε μερικά λιτά επιχειρήματα γιατί η μπριζόλα είναι μεν δικαίωμα όλων αλλά ανήκει ψυχή τε και αίματι στον άνδρα.
Το μέγεθος μετράει
Υπάρχουν οι άνθρωποι σαν τον Ηλία Αναστασιάδη που τρώνε μία μπριζολίτσα και νιώθουν ότι έχουν φάει 2 αρνιά και υπάρχει και το υπόλοιπο 99% που τρώει μία μπριζόλα και αναρωτιέται πού είναι η δεύτερη. Ηλία σε αγαπάμε για πολλούς άλλους, μη διατροφικούς, λόγους. Και όσες ιστορίες κι αν έχεις ακούσει για κάτι πολύ νόστιμες μπριζόλες, παραδέξου ότι δεν συγκρίνονται σε αριθμό με τις ιστορίες που έχει ακούσει για κάτι γιγαντιαίες μπριζόλες που έφαγε ο τάδε στη δείνα ταβέρνα ή σε εκείνο το καλά κρυμμένο στεικάδικο.
Δεν είναι ανάγκη να πάρεις T-bone για να βρεθεί στο πιάτο σου μια πραγματικά μεγάλη και ζουμερή μπριζόλα. Αν και η x σταβλίσια είναι σχεδόν συνώνυμο του ξεκοιλιάσματος. Υπάρχουν πολλά μαγαζιά εκεί έξω που σέβονται τόσο πολύ τον πελάτη τους που κάθε κρέας που φτάνει στο πιάτο μετριέται σε Instagram uploads και σε ζυγαριά που δεν γράφει από μισόκιλο και κάτω.
Το ορατό λίπος τρώγεται
Όπως είχα γράψει παλαιότερα και στο “Βλέπεις λίπος, είναι καλό”, είναι τουλάχιστον ασέβεια προς το ζώο το οποίο θυσιάστηκε στο βωμό της απόλαυσης για χάρη σου, να κόβεις προσεκτικά με το μαχαίρι το λίπος και να το πετάς λες και είναι τα ψωμάκια της πίτσας. Και αν σταθούμε απέναντι σε ένα τραπέζι 20 άνδρες και 20 γυναίκες, σε ποια πιάτα λες να βρεις μετά το τσιμπούσι το καημένο το ορατό λίπος αφάγωτο;
Εντάξει, δεν είμαστε και κτήνη για να πάρουμε ένα γουρουνόπουλο και να μην αφήσουμε πέτσα για πέτσα. Αλλά αυτό το να αφαιρείς με σχεδόν χειρουργικές τομές το λίπος είναι τόσο υπερβολικό όσο και το να επιλέγεις τη Zero αντί για τη Light γιατί η μία έχει ξερωγώ 0 θερμίδες και η άλλη έχει 1.
Το “πάμε για μπριζόλες”
Δείξε μου μία γυναικοπαρέα, μία, που να μαζευτεί ένα βράδυ και να πει “καλά ε, σήμερα λέω να πάμε για μπριζόλες. Να φάμε, να τιγκάρουμε”. Το γεγονός βέβαια ότι δεν το λένε είναι από εκείνα που τις διαχωρίζουν και τις ανεβάζουν στην εκτίμησή μας οπότε μπράβο κορίτσια, φιλάκια. Αλλά. Επειδή σε μια ανδροπαρέα η φάση είναι φαγητό (που θα έλεγε και η Τζένη) περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη φάση αυτόν τον καιρό, είναι τουλάχιστον λογικό να περιμένεις μια τέτοια ατάκα από έναν άνδρα.
Και είναι πάντα μια τόσο ωραία έξοδος αυτή. Είτε σε ένα steak house για να μετρήσει ο ένας τις γνώσεις του άλλους σε τρόπους ψησίματος, μέρη κρέατος και την ανατομία ενός μοσχαριού. Είτε σε πιο παραδοσιακά ταβερνεία όπου η σταβλίσια αποθεώνεται, η γάλακτος εκτιμάται και μια καλή χοιρινή μπορεί να νικήσει όποια μπριζόλα σταθεί ποτέ δίπλα της.
Η μυσταγωγία που λέγεται ψήσιμο στα κάρβουνα
Η εικόνα ενός ανθρώπου να βάζει φωτιά για κάρβουνα, με την όρεξη μικρού παιδιού που βγαίνει στο πάρκο για να παίξει, είναι κάτι που λείπει αρκετά από τους σύγχρονους 20άρηδες. Από εκείνα τα μεράκια που σβήνουν στο πέρασμα του χρόνου. Αλλά όσο και να προσπαθήσεις να σκάψεις στη μνήμη για μία γυναίκα σε αυτό το κάδρο, δύσκολα θα το συναντήσεις. Κυρίως γιατί κάνει όλη τη δουλειά πριν, κατά τη διάρκεια και μετά, πολύ πιο πολλή δουλειά από τον άνδρα δηλαδή αλλά δεν είναι ώρα να αρχίσετε να με βρίζετε.
Τα κάρβουνα θέλουν παραδοσιακά ανδρικό χέρι. Όχι επειδή μας το επέβαλε κάποια ξενόφερτη εικόνα, κάποιο ξενόφερτο έθιμο αλλά γιατί είναι τόσοι οι μπαμπάδες εκεί έξω που μπορεί να μην μπαίνουν ποτέ στην κουζίνα αλλά γύρω στις 10-20 Κυριακές του χρόνου δίνουν και την ψυχή τους μέσα στην τσίκνα για να έχουν να λένε τα παιδιά τους “ο μπαμπάς μου κάνει τέλειες μπριζόλες”.
Τα ανδρικά εξτραδάκια
Δύο είναι τα εξτραδάκια στις μπριζόλες. Τις μοσχαρίσιες δηλαδή γιατί στις χοιρινές ρίχνεις λίγο δενδρολίβανο και είσαι μια χαρά. Είναι το βούτυρο και το σκόρδο. Και επειδή και τα δύο είναι σχεδόν απαγορευμένες κινήσεις αν έχεις καλέσει ένα κορίτσι σπίτι σου γιατί α) δεν θέλει να δει την μπριζόλα να κολυμπάει στο βούτυρο και β) δεν το τρώει και τόσο πολύ το σκόρδο, ο τίτλος επιβεβαιώνεται ακόμα περισσότερο.
Είναι τόσο απλό να πάρεις μια σκελίδα σκόρδο και απλά να την τρίψεις λίγο πάνω στην μπριζόλα που ψήνεται. Είναι τόσο απλό να πάρεις ένα μικρό κομμάτι (αρωματισμένο ή μη) βούτυρο και να το αφήσεις απλά πάνω σε μία ήδη ψημένη μπριζόλα να λιώσει και να αναμειχθεί με τα ζουμιά του κρέατος.
Η μπριζόλα είναι υπόθεση οικουμενική. Αλλά λίγο περισσότερο ανδρική.
Ρώτα μια μπριζόλα και θα σου πει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου