ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΙΚΟ

Κυριακή, 1 Μαΐου 2011

O Mανώλης Λιδάκης έκλαψε για τον Νικο....

 

Όσοι βρεθήκαν χθές στην μουσική σκηνή Σφίγγα όπου εμφανίζεται ο Μανώλης Λιδάκης έζησαν πραγματικά κάτι που δύσκολα μπορεί κανείς να το περιγράψεις με λέξεις. Ο ερμηνευτής ξεκίνησε το πρόγραμμα του ιδιαίτερα ευδιάθετος.
Από την πρώτη στιγμή που βρέθηκε στη σκηνή άρχισε να κάνει αστεία με τον κόσμο και να πειράζει φίλους και γνωστούς του, που είχαν βρεθεί στο χώρο για να τον απολαύσουν. Κανείς δεν περίμενε τι θα επακολουθούσε. Λίγο μετά το διάλλειμα, ο Μανώλης Λιδάκης εμφανίζεται και πάλι on stage και ξεκινάει να μας ταξιδεύει με τη μοναδική φωνή του…

Κάποια στιγμή κατευθύνεται προς τον μαέστρο του και του ζητάει χαμηλόφωνα να παίξει ένα συγκεκριμένο τραγούδι. «Κάποιος πολύ φίλος μου αποφάσισε ξαφνικά να μας αφήσει και να φύγει από αυτό τον κόσμο. Αυτό το τραγούδι θα το πω σήμερα για πρώτη φορά», λέει στο μικρόφωνο και η εισαγωγή από τον «Αύγουστο» του Νίκου Παπάζογλου ξεκινάει να ακούγεται στο χώρο.
Ο κόσμος χειροκροτάει και ο Μανώλης με μια κίνηση ζητάει από τους υπόλοιπους μουσικούς του να σταματήσουν να παίζουν, αφού ήθελε μόνο ο ήχος των πλήκτρων να τον συνοδεύει σε αυτό το τραγούδι… Με κατεβασμένο κεφάλι και με τον κόσμο να τραγουδάει μαζί του, ο Μανώλης Λιδάκης βουρκώνει και ο κόμπος στη φωνή του φαίνεται να τον πνίγει. Οι θαμώνες καταλαβαίνουν τη συγκίνηση του ερμηνευτή και οι φωνές τους αρχίζουν να χαμηλώνουν.
Ο Μανώλης Λιδάκης δεν μπορεί να συγκρατήσει τα δάκρυα του … ζητάει, ενώ τραγουδάει, από τον φωτιστή να σβήσει το φως που πέφτει επάνω του… Σκουπίζει τα δάκρυα του. Ο Μανώλης Λιδάκης με λυγμούς ερμηνεύει τα κουπλέ και το ρεφρέν του «Αύγουστου», ξανά και ξανά...Μπερδεύει τους στίχους… κλαίει με κατεβασμένο κεφάλι. Ο κόσμος σωπαίνει… δεν ξέρει πώς να αντιδράσει… απλά σωπαίνει… Ξέρει άλλωστε ότι εκείνη την ώρα ο τραγουδιστής δεν ερμηνεύει για εκείνους. Τραγουδάει στον Νίκο…
Τραγουδάει για τον Νίκο! Με τα χέρια στο πρόσωπο του, σα τα μικρά παιδιά που θέλουν να κρυφτούν και να μη τους δει κανείς να κλαίει, αφήνει το μικρόφωνο και με σκυμμένο κεφάλι φεύγει από τη σκηνή. Τα χειροκροτήματα και τα σφυρίγματα δυνατά, πολύ δυνατά, τόσο δυνατά ώστε να φτάσουν στο καμαρίνι του Μανώλη Λιδάκη…. Και να τον αγγίξουν! Όλοι ελπίζαμε απλά να «έφτασαν»!

Διαβάστε περισσότερα: http://rc-cafe.blogspot.com/#ixzz1L8NUdSLj