ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ

Τριάντα δύο χρόνια φέτος χωρίς το σχολικό μας φετίχ

6 - 2 - 14

Ποδιές προλάβατε αρκετοί από εδώ μέσα, μην μου κρύβεστε τώρα.

Στις 6 Φεβρουαρίου του 1982, με απόφαση του τότε υπουργού Παιδείας, Λευτέρη Βερυβάκη, καταργείται η σχολική ποδιά απ' όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης.

Σύμφωνα με τους πολέμιους, έκανε τα σχολεία να μοιάζουν με παιδικά στρατόπεδα, σύμφωνα με τους νοσταλγούς της, τα σχολεία σήμερα μοιάζουν με παιδικές πασαρέλες.

Τα σχολεία ήταν ανέκαθεν πασαρέλες –μην γελιόμαστε. Ακόμη και τότε που ήταν μόνο «θηλέων» και δεν υπήρχε ο πειρασμός του αρσενικού στο διπλανό θρανίο, ακόμη και τότε , στα χρόνια της «ισοπεδωτικής» σχολικής ποδιάς, βρίσκαμε τρόπους να κάνουμε τα καλλιστεία της εποχής.

Το σετάκι της ποδιάς ανάλογα με την χρονιά, συμπληρωνόταν από all star παπούτσια ή αλυσίδα ελβιέλα(!)που ήταν το ντόπιο υποκατάστατο. Το χειμώνα από πάσης φύσεως μποτάκια. Καστόρινα, στρατιωτικά, με φερμουάρ, με κορδόνια. Θυμάμαι μια χρονιά που η μόδα, ήθελε τα καλτσάκια να πέφτουν ξεχειλωμένα, πάνω στα παπούτσια μας. Κρυφά από τις μανάδες σπάζαμε τα λάστιχα τραβώντας τα, τάχα ότι χαλούσαν μόνα τους. Ήταν ακόμη καιροί που όσο περισσότερη γάμπα αποκάλυπτες, τόσο πιο σέξι γινόσουν -

Πάντως όσο υπήρχαν, στην αρχή κάθε σχολικής χρονιάς συνέρεαν όλοι -μαθητές, γονείς και κηδεμόνες- από βιοτεχνίες, μέχρι και σε υπερ-καταστήματα, όπως ήταν το ΜΙΝΙΟΝ, προκειμένου να αγοράσουν το ...ιντερνάσιοναλ μπλου.

Φυσικά δεν μιλάμε καν για τις περίφημες σχολικές ποδιές «Tseklenis», που κόστιζαν τα διπλά χρήματα και έφταναν περίπου στο 1/3 ενός βασικού –τότε- μισθού...

Όταν τα σχολεία έγιναν μικτά, η σχολική ποδιά ίσχυε ακόμη. Ο Τσεκλένης, σχεδιάζοντας τις δικιές του, είχε αναβαθμίσει την υπόθεση και πλέον όλες νομίζαμε ότι είχαμε κάτι από τον αέρα της αεροσυνοδού της Ολυμπιακής, αφού μοιραζόμασταν στολές του ίδιου designer. Συμπληρώναμε δε το look με κοσμήματα, ασορτί καλσόν και πανωφόρια. Τους καιρούς του ερωτικού οίστρου, δήθεν ξεκουμπώνονταν μόνα τους τα τελευταία κουμπιά για να δίνουν οπτική τροφή στους συμμαθητές μας. Τα κουμπιά μπορεί να ήταν και του μπούστου -αναλόγως τον διαθέσιμων προσόντων της καθεμιάς. Σε παρέες μετά το σχολείο, κάναμε και ένα ιδιότυπο στριπτίζ, τις βγάζαμε, τις ρίχναμε μέσα στο σάκο και δίναμε μια ιδέα από τον έσω εαυτό μας, με τα μακό και τις φούστες που φορούσαμε από κάτω.

Δεν θυμάμαι άλλο ρούχο περισσότερο από αυτό στη ζωή μου. Έχω την εικόνα του σε κρεμάστρες, σε καρέκλες, στην σιδερώστρα, στην απλώστρα, στα χέρια της μάνας μου, στο καλάθι με τα άπλυτα, σαβουριασμένο σε σχολικές τσάντες, ανάμεσα σε αγορίστικα δάκτυλα, φθαρμένο, ιδρωμένο, φωτογραφημένο με άλλα όμοιά του στις αναμνηστικές πόζες του τέλους της χρονιάς.

Οι μαθητές αλλά και πολλοί γονείς δέχτηκαν με χαρά την κατάργηση αυτή, υποστηρίζοντας πως η ποδιά περιόριζε την ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας και καταπίεζε τους μαθητές που ασφυκτιούσαν μέσα στους άσπρους γιακάδες.

Τέλος τα ραντεβού με το ατού της σχισμένης τσέπης.

Τέλος οι αντανακλάσεις του λευκού triumph νούμερο 0 μέσα απ' το μισάνοιχτο κουμπί μιας μπλε Λάουρα.

Θα εκφράζαμε πλέον πιο ελεύθερα την σεξουαλικότητά μας, θα κάναμε το ντεμπούτο μας ως ξεχωριστές μορφές και προσωπικότητες. Και οι μανάδες χάρηκαν. Απαλλάχτηκαν από τις ατελείωτες βόλτες στην Ερμού κάθε Σεπτέμβριο για να ικανοποιήσουν τα ολοένα και πιο περίεργα γούστα μας.

06 Φεβρουαρίου του 1982 και το εκτυφλωτικό μπλε παύει να φωτίζει υποβλητικά διαδρόμους και αίθουσες.

Μόνο ο Τσεκλένης δεν χάρηκε...Του έμειναν 350.00 μέτρα μπλε ύφασμα αμανάτι...

ΠΗΓΗ: parallaximag.gr | videotex.gr | lifo.gr