Ίος, η Κυκλαδίτισσα που θα μείνει για πάντα... Νια!
Ίος
Το άγριο νιάτο των Κυκλάδων κλείνει πονηρά το μάτι στο παρελθόν και κοιτάζει με νόημα το... μέλλον.
Η Ίος, έχοντας μάθει πια από τα λάθη της, ξεδιπλώνει με σιγουριά τις κρυφές της χάρες!
Μόλις άκουσα την ανακοίνωση του πλοίου πως σε λίγα λεπτά προσεγγίζουμε την Ίο, πετάχτηκα αμέσως από τη θέση μου με την ανυπομονησία μικρού παιδιού!
Βλέπετε, εδώ πέρασα τις πρώτες μου διακοπές με φίλους και ο έρωτας μου για το νησί ήταν τέτοιος που τα επόμενα τρία καλοκαίρια δεν μπορούσα να το αποχωριστώ.
Με τις αναμνήσεις να στριφογυρίζουν στο μυαλό μου, λοιπόν -και 5 χρόνια να έχουν κυλήσει στο μεσοδιάστημα- βρέθηκα για ακόμη μια φορά στο αγαπημένο μου Κυκλαδονήσι, γεμάτη αγωνία για το τι μπορεί να είχε αλλάξει...
ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΒΗΜΑΤΑ...Ο δροσερός αέρας που έμπαινε από το παράθυρο του αυτοκινήτου ήταν η ομορφότερη συντροφιά και συνάμα το καλύτερο ξεκίνημα. Σήκωσα τα μάτια μου και τ' άφησα να περιπλανηθούν από τον γραφικό Γιαλό ως την Αγία Ειρήνη, «φρουρό» του λιμανιού. «Αυτή θα βλέπεις πρώτη όταν έρχεσαι και τελευταία όταν θα φεύγεις», μου έλεγε ένας ντόπιος όταν την είχα πρωτοεπισκεφτεί. Ήταν ο ίδιος που μου αποκάλυπτε πως το νησί είναι διάσπαρτο με 365 στο σύνολο εκκλησάκια -ένα για κάθε μέρα του χρόνου· κάτι που τότε μου είχε κάνει φοβερή εντύπωση!
ΧΩΡΑ
Πάτησα γκάζι κι άρχισα να κατευθύνομαι προς τη Χώρα. Στην κορυφή του λόφου, Παναγία η Γκρεμιώτισσα με τα τρία μικροσκοπικά εκκλησάκια πίσω της, έστεκε περήφανη. «Η θέα από εκεί πάνω είναι ασύλληπτη», σκέφτηκα, αλλά ανέβαλα την ανάβασή μου για αργότερα.
Πριν καλά καλά το καταλάβω, πέρασα το νεοκλασικό κτήριο του Δημαρχείου, το Αρχαιολογικό Μουσείο, την εκκλησία του Ευαγγελισμού με τους γαλάζιους τρούλους -στην είσοδο του οικισμού- και βρέθηκα να αλωνίζω στα γραφικά σοκάκια. Κάθε φορά που τα περπατώ, παρατηρώ τις χαρακτηριστικές «ντάμες» (τα σημεία ένωσης του πλακόστρωτου) και φαντάζομαι πιτσιρίκια με κιμωλίες να παίζουν ζωγραφίζοντας πάνω τους. Αυτές τις ντάμες ακολούθησα, για να οδηγηθώ στο πατρικό του ταλαντούχου ψηφιδογράφου, συγγραφέα και φίλου, Γιάννη Λουκιανού (www.pebblemosaic.gr).
Θαύμασα για άλλη μια φορά τα περίτεχνα δημιουργήματά του, συζητήσαμε για το θέμα του νέου βιβλίου «Τα βοτσαλωτά του Κόσμου» που ετοιμάζει, και με την καρδιά γεμάτη τον αποχαιρέτησα! Ο κόσμος είχε ήδη πλημμυρίσει τα στενά. Δεν δίστασα να ανακατευτώ με το πλήθος· διέσχισα μαζί του την κεντρική πλατεΐτσα με τα δέντρα και τις μπουκαμβίλιες και χάθηκα στα σοκάκια...
Η ώρα είχε πια περάσει. Επόμενη στάση ο διάσημος Μυλοπότας∙ αυτή άλλωστε θα ήταν η βάση μου. Κατηφορίζοντας ξεπρόβαλε μπροστά μου η χρυσή παραλία με τα κρυστάλλινα νερά, τις αμέτρητες ξαπλώστρες. Αν και είχε σχεδόν βραδιάσει, ο κόσμος δεν έλεγε να την εγκαταλείψει... Σε κλάσματα δευτερολέπτου έφταναν στα αυτιά μου οι ξεσηκωτικοί ήχοι του διάσημου beach bar Far Out!
Για την ώρα, ωστόσο, αυτό που χρειαζόμουν ήταν ένα κρύο ντους στο δωμάτιό μου, ώστε να αντεπεξέλθω στις... απαιτήσεις του νιώτικου nightlife! H Ίος έχει βρει το μυστικό της αιώνιας νεότητας κι αυτό το καταλαβαίνει κανείς από τα πρώτα λεπτά που διασχίζει νύχτα τη Χώρα. Νεανικά χαμογελαστά προσωπάκια κατευθύνονταν στα δύο κεντρικά σοκάκια, που συγκεντρώνουν τα περισσότερα μπαράκια. Ωστόσο, οι πιο χαλαροί ρυθμοί δεν είναι ουτοπία εδώ. Λίγα δρομάκια παρακάτω ο πανικός έδινε τη θέση του σε οικογένειες που έκαναν ήσυχα τη βόλτα τους. Το σκηνικό στη Νιο αλλάζει έτσι μαγικά!
Ο ΓΥΡΟΣ ΤΩΝ ΑΙΣΘΗΣΕΩΝ...
Το επόμενο πρωί με βρήκε στο λιμάνι. Ο Γιώργος Κουτσούρβεης με το σκάφος Ios Marine θα με σύστηνε στους υδάτινους θησαυρούς του νησιού (κιν. 6972 855708, www.iosmarine.gr). Μπήκα στο σκαρί και αφέθηκα σε εκείνη την αδιαφιλονίκητη αίσθηση ελευθερίας που αποπνέει η θάλασσα. Αφού περάσαμε τις κοντινές παραλίες Κουμπάρα, Τζαμαρία (πήρε το όνομά της επειδή δεν την επηρεάζουν οι άνεμοι και είναι πάντα «τζάμι»!) και Βαλμά, κατευθυνθήκαμε προς τους Κολιτσάνους όπου πραγματοποιούνταν cano safari.
Κι έπειτα ήρθαν κι άλλα... κι άλλα ακρογιάλια. Η Ίος διαθέτει αμέτρητες ακτές, η μία καλύτερη από την άλλη, δίχως υπερβολή! Αν και οι περισσότερες είναι προσβάσιμες οδικώς σας προτείνω ανεπιφύλακτα την προσέγγιση με σκάφος. Εντυπωσιάστηκα με την Τρυπητή, τα γαλαζοπράσινα νερά από τα τέσσερα κολπάκια στο Μαγγανάρι, την Αγία Θεοδότη... Στου παπά το Αυλάκι ένα παραμυθένιο σκηνικό απλώθηκε μπροστά μου.
Αν και οι επεμβάσεις ιδιώτη μου προκάλεσαν έναν εκνευρισμό, ένιωθα να μη χορταίνω την ομορφιά του τοπίου. «Μια μικρή στάση...;», είπα του Γιώργου, πήρα μια βαθιά ανάσα και βούτηξα χωρίς δεύτερη σκέψη στην αγκαλιά των παγωμένων νερών!
Στο πλοίο της επιστροφής, έζησα ξανά και ξανά αυτή τη βουτιά... και όχι μόνο! Με ενέργεια στο full και ανανεωμένη διάθεση, σχεδιάζα ήδη την επόμενη επίσκεψή μου. Η Ίος γνωρίζει καλά πως το μυστικό για να παραμείνεις παντοτινά νέος βρίσκεται στην καρδιά... θα κάνει και εσάς να το νιώσετε από το πρώτο λεπτό!
Η Ίος, έχοντας μάθει πια από τα λάθη της, ξεδιπλώνει με σιγουριά τις κρυφές της χάρες!
Μόλις άκουσα την ανακοίνωση του πλοίου πως σε λίγα λεπτά προσεγγίζουμε την Ίο, πετάχτηκα αμέσως από τη θέση μου με την ανυπομονησία μικρού παιδιού!
Βλέπετε, εδώ πέρασα τις πρώτες μου διακοπές με φίλους και ο έρωτας μου για το νησί ήταν τέτοιος που τα επόμενα τρία καλοκαίρια δεν μπορούσα να το αποχωριστώ.
Με τις αναμνήσεις να στριφογυρίζουν στο μυαλό μου, λοιπόν -και 5 χρόνια να έχουν κυλήσει στο μεσοδιάστημα- βρέθηκα για ακόμη μια φορά στο αγαπημένο μου Κυκλαδονήσι, γεμάτη αγωνία για το τι μπορεί να είχε αλλάξει...
ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΒΗΜΑΤΑ...Ο δροσερός αέρας που έμπαινε από το παράθυρο του αυτοκινήτου ήταν η ομορφότερη συντροφιά και συνάμα το καλύτερο ξεκίνημα. Σήκωσα τα μάτια μου και τ' άφησα να περιπλανηθούν από τον γραφικό Γιαλό ως την Αγία Ειρήνη, «φρουρό» του λιμανιού. «Αυτή θα βλέπεις πρώτη όταν έρχεσαι και τελευταία όταν θα φεύγεις», μου έλεγε ένας ντόπιος όταν την είχα πρωτοεπισκεφτεί. Ήταν ο ίδιος που μου αποκάλυπτε πως το νησί είναι διάσπαρτο με 365 στο σύνολο εκκλησάκια -ένα για κάθε μέρα του χρόνου· κάτι που τότε μου είχε κάνει φοβερή εντύπωση!
ΧΩΡΑ
Πάτησα γκάζι κι άρχισα να κατευθύνομαι προς τη Χώρα. Στην κορυφή του λόφου, Παναγία η Γκρεμιώτισσα με τα τρία μικροσκοπικά εκκλησάκια πίσω της, έστεκε περήφανη. «Η θέα από εκεί πάνω είναι ασύλληπτη», σκέφτηκα, αλλά ανέβαλα την ανάβασή μου για αργότερα.
Πριν καλά καλά το καταλάβω, πέρασα το νεοκλασικό κτήριο του Δημαρχείου, το Αρχαιολογικό Μουσείο, την εκκλησία του Ευαγγελισμού με τους γαλάζιους τρούλους -στην είσοδο του οικισμού- και βρέθηκα να αλωνίζω στα γραφικά σοκάκια. Κάθε φορά που τα περπατώ, παρατηρώ τις χαρακτηριστικές «ντάμες» (τα σημεία ένωσης του πλακόστρωτου) και φαντάζομαι πιτσιρίκια με κιμωλίες να παίζουν ζωγραφίζοντας πάνω τους. Αυτές τις ντάμες ακολούθησα, για να οδηγηθώ στο πατρικό του ταλαντούχου ψηφιδογράφου, συγγραφέα και φίλου, Γιάννη Λουκιανού (www.pebblemosaic.gr).
Θαύμασα για άλλη μια φορά τα περίτεχνα δημιουργήματά του, συζητήσαμε για το θέμα του νέου βιβλίου «Τα βοτσαλωτά του Κόσμου» που ετοιμάζει, και με την καρδιά γεμάτη τον αποχαιρέτησα! Ο κόσμος είχε ήδη πλημμυρίσει τα στενά. Δεν δίστασα να ανακατευτώ με το πλήθος· διέσχισα μαζί του την κεντρική πλατεΐτσα με τα δέντρα και τις μπουκαμβίλιες και χάθηκα στα σοκάκια...
Η ώρα είχε πια περάσει. Επόμενη στάση ο διάσημος Μυλοπότας∙ αυτή άλλωστε θα ήταν η βάση μου. Κατηφορίζοντας ξεπρόβαλε μπροστά μου η χρυσή παραλία με τα κρυστάλλινα νερά, τις αμέτρητες ξαπλώστρες. Αν και είχε σχεδόν βραδιάσει, ο κόσμος δεν έλεγε να την εγκαταλείψει... Σε κλάσματα δευτερολέπτου έφταναν στα αυτιά μου οι ξεσηκωτικοί ήχοι του διάσημου beach bar Far Out!
Για την ώρα, ωστόσο, αυτό που χρειαζόμουν ήταν ένα κρύο ντους στο δωμάτιό μου, ώστε να αντεπεξέλθω στις... απαιτήσεις του νιώτικου nightlife! H Ίος έχει βρει το μυστικό της αιώνιας νεότητας κι αυτό το καταλαβαίνει κανείς από τα πρώτα λεπτά που διασχίζει νύχτα τη Χώρα. Νεανικά χαμογελαστά προσωπάκια κατευθύνονταν στα δύο κεντρικά σοκάκια, που συγκεντρώνουν τα περισσότερα μπαράκια. Ωστόσο, οι πιο χαλαροί ρυθμοί δεν είναι ουτοπία εδώ. Λίγα δρομάκια παρακάτω ο πανικός έδινε τη θέση του σε οικογένειες που έκαναν ήσυχα τη βόλτα τους. Το σκηνικό στη Νιο αλλάζει έτσι μαγικά!
Ο ΓΥΡΟΣ ΤΩΝ ΑΙΣΘΗΣΕΩΝ...
Το επόμενο πρωί με βρήκε στο λιμάνι. Ο Γιώργος Κουτσούρβεης με το σκάφος Ios Marine θα με σύστηνε στους υδάτινους θησαυρούς του νησιού (κιν. 6972 855708, www.iosmarine.gr). Μπήκα στο σκαρί και αφέθηκα σε εκείνη την αδιαφιλονίκητη αίσθηση ελευθερίας που αποπνέει η θάλασσα. Αφού περάσαμε τις κοντινές παραλίες Κουμπάρα, Τζαμαρία (πήρε το όνομά της επειδή δεν την επηρεάζουν οι άνεμοι και είναι πάντα «τζάμι»!) και Βαλμά, κατευθυνθήκαμε προς τους Κολιτσάνους όπου πραγματοποιούνταν cano safari.
Κι έπειτα ήρθαν κι άλλα... κι άλλα ακρογιάλια. Η Ίος διαθέτει αμέτρητες ακτές, η μία καλύτερη από την άλλη, δίχως υπερβολή! Αν και οι περισσότερες είναι προσβάσιμες οδικώς σας προτείνω ανεπιφύλακτα την προσέγγιση με σκάφος. Εντυπωσιάστηκα με την Τρυπητή, τα γαλαζοπράσινα νερά από τα τέσσερα κολπάκια στο Μαγγανάρι, την Αγία Θεοδότη... Στου παπά το Αυλάκι ένα παραμυθένιο σκηνικό απλώθηκε μπροστά μου.
Αν και οι επεμβάσεις ιδιώτη μου προκάλεσαν έναν εκνευρισμό, ένιωθα να μη χορταίνω την ομορφιά του τοπίου. «Μια μικρή στάση...;», είπα του Γιώργου, πήρα μια βαθιά ανάσα και βούτηξα χωρίς δεύτερη σκέψη στην αγκαλιά των παγωμένων νερών!
Στο πλοίο της επιστροφής, έζησα ξανά και ξανά αυτή τη βουτιά... και όχι μόνο! Με ενέργεια στο full και ανανεωμένη διάθεση, σχεδιάζα ήδη την επόμενη επίσκεψή μου. Η Ίος γνωρίζει καλά πως το μυστικό για να παραμείνεις παντοτινά νέος βρίσκεται στην καρδιά... θα κάνει και εσάς να το νιώσετε από το πρώτο λεπτό!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου