Η ΓΗ ΣΟΥΠΕΡΝΟΒΑ

Κρύβεται ένας πυρηνικός αντιδραστήρας στον πυρήνα της Γης;

Αρχές του 1939, οι Otto Hahn και Fritz Strassmann δημοσίευσαν την ανακάλυψη της πυρηνικής διάσπαση, δηλαδή τον διαχωρισμό του πυρήνα των ατόμων του ουρανίου. 

Αργότερα κατά την ίδια χρονιά, ο Siegfried Flόgge σκέφτηκε την πιθανότητα των αλυσιδωτών πυρηνικών αντιδράσεων να εμφανίζονται και στη φύση.

Το 1956, ο Paul Kuroda δημοσίευσε μια σύντομη εργασία στο περιοδικό Chemical Physics, που έδειξε την πιθανότητα κάποια μεταλλεύματα του ουρανίου, 

πριν 2 δισεκατομμύρια χρόνια, να ήταν σε θέση να υποστηρίξουν τις αλυσιδωτές αντιδράσεις και να λειτουργήσουν ως φυσικοί πυρηνικοί γεω-αντιδραστήρες.

Το 1972, επιστήμονες στη Γαλλική Επιτροπή Ατομικής Ενέργειας ανακάλυψαν τα άθικτα υπολείμματα ενός φυσικού πυρηνικού αντιδραστήρα σε μια περιοχή με μεταλλεύματα ουρανίου, σε ορυχείο της περιοχής Oklo στη Γκαμπόν της Δυτικής Αφρικής. Οι Γάλλοι αμέσως ήρθαν σε επαφή με τον Kuroda για να του ανακοινώσουν την ανακάλυψη τους, ενώ αργότερα ο γεωφυσικός Marvin Herndon έμαθε από τον ίδιο για τον φυσικό αυτό αντιδραστήρα.

Το 1990, η προσοχή του Marvin Herndon κατευθύνθηκε στον πλανήτη του Δία. Οι αστρονόμοι είχαν ανακαλύψει προς το τέλος της δεκαετίας του ’60 ότι ο Δίας ακτινοβολεί διπλάσια ενέργεια από αυτή που λαμβάνει από τον ήλιο. Οι πλανητικοί επιστήμονες ανακοίνωσαν τότε, ότι αφού είχαν εξετάσει όλες τις πιθανές πηγές της ενέργειας, η μόνη μορφή ενέργειας στην οποία πρέπει να οφείλεται το φαινόμενο, πρέπει να είναι η βαρυτική ενέργεια που απελευθερώνεται όταν σχηματίστηκε ο πλανήτης, περίπου, πριν 4.500 εκατομμύρια χρόνια.

Αλλά αυτή η εξήγηση αμφισβητήθηκε κυρίως από τον Marvin Herndon, γιατί ο Δίας αποτελείται από υδρογόνο και ήλιο κατά 98%, που και τα δύο στοιχεία είναι εξαιρετικά αποδοτικά μέσα μεταφοράς της θερμότητας. Έτσι, οδηγήθηκε στο συμπέρασμα ότι ο Δίας έχει όλα τα απαραίτητα συστατικά για έναν αντιδραστήρα πυρηνικής διάσπασης πλανητικής κλίμακας. Γι αυτό το λόγο το 1992 έκανε μια δημοσίευση στο Naturwissenschaften με θέμα ότι οι γιγάντιοι εξωτερικοί πλανήτες έχουν ως πηγές ενέργειας τους αντιδραστήρες πυρηνικής διάσπασης.

Σύντομα συνειδητοποίησε ότι το υδρογόνο με βραδεία νετρόνια δεν ήταν απαραίτητα για έναν πλανητικό αντιδραστήρα και αυτή η παρατήρηση άνοιξε την πόρτα στην πιθανότητα ενός αντιδραστήρα πυρηνικής διάσπασης και στο κέντρο της Γης. Το 1993, δημοσίευσε μια εργασία στο περιοδικό Geomagnetism and Geoelectricity, για τη δυνατότητα να υπάρχει ένας γεωαντιδραστήρας πυρηνικής διάσπασης που να προσφέρει ενέργεια στο γεωμαγνητικό πεδίο. 

Η δομή της Γης: ο εξωτερικός φλοιός, ο μανδύας, το εξωτερικό υγρό τμήμα του πυρήνα και το εσωτερικό στερεό τμήμα του πυρήνα

Μέχρι σήμερα βέβαια η επικρατούσα θεωρία δέχεται ότι ο εσωτερικός πυρήνας της Γης είναι στερεός και αποτελείται από κρυσταλλικό σίδηρο, σε αντίθεση με τον υγρό εξωτερικό πυρήνα που αποτελείται από ένα κράμα σιδήρου και νικελίου.  Η κίνηση δε του υγρού τηγμένου υλικού δημιουργεί ένα αυτοσυντηρούμενο μαγνητικό πεδίο, το γνωστό γεωδυναμό. Υπάρχουν βέβαια και διασπάσεις ραδιενεργών στοιχείων – ουράνιο-235 ή καλίου-40 – που προσφέρουν ένα τμήμα της απαραίτητης θερμότητας για τη συντήρηση του μαγνητικού πεδίου της Γης.

Στο μοντέλο του Herndon υπάρχει στον πυρήνα της Γης και μεγάλη ποσότητα ραδιενεργού ουρανίου 235 και 238, που τροφοδοτεί έναν φυσικό πυρηνικό αντιδραστήρα ή γεωαντιδραστήρα όπως ονομάστηκε. Κι αυτός ο αντιδραστήρας – μια τεράστια σφαίρα διαμέτρου 8 χιλιομέτρων – είναι η πραγματική αιτία του γεωμαγνητισμού.

Οι περισσότεροι όμως επιστήμονες αντιδρούν στο μοντέλο του Herndon για τον πυρήνα της Γης, παρόλο που αυτή δίνει πειστικές απαντήσεις σε θέματα, όπως τις διακυμάνσεις της έντασης του μαγνητικού πεδίου της Γης, την αναστροφή του μαγνητικού πεδίου, τις αυξημένες ποσότητες ηλίου-3 που συναντώνται σε πετρώματα της Ισλανδίας και της Χαβάης, καθώς και τα μεγάλα γεωλογικά καταστροφικά γεγονότα που συνέβησαν στη Γη κατά το παρελθόν. Όπως, επίσης, και το περίεργο φαινόμενο της διπλάσιας ενέργειας που εκπέμπει ο Δίας σε σχέση με αυτή που απορροφά από τον Ήλιο. Αλλά, σύμφωνα με τον εμπνευστή της θεωρίας όχι μόνο ο Δίας αλλά και η Γη, ο Κρόνος και ο Ποσειδώνας έχουν έναν πυρηνικό φυσικό αντιδραστήρα στον πυρήνα τους.

Σύμφωνα με τους γεωφυσικούς στην αρχή της δημιουργίας της, η Γη, είχε πολύ ουράνιο που όμως αργότερα συγκεντρώθηκε στον πυρήνα της Γης. Έτσι, υποκίνησε την έναρξη μιας αλυσιδωτής πυρηνικής αντίδρασης.

Η κυρίαρχη άποψη δέχεται ότι η Γη προέκυψε από υλικό παρόμοιο με τους χονδρίτες (ένα είδος μετεωριτών). Καθώς ο πλανήτης μας μεγάλωνε η θερμότητα έλιωσε τις πρώτες ύλες και τα βαριά υλικά (σίδηρος, νικέλιο κλπ) συσσωρεύτηκαν στο κέντρο της Γης, ενώ τα ελαφρύτερα (όπως τα πετρώματα) στο μανδύα και τον φλοιό. Επειδή, το ουράνιο σύμφωνα με το καθιερωμένο μοντέλο οξειδώνεται και κάνει πετρώματα πηγαίνει κι αυτό στο φλοιό και το μανδύα.

Σύμφωνα όμως με το νέο μοντέλο του γεωφυσικού Herndon, δεν υπήρχε αρκετό οξυγόνο για να οξειδωθεί το ουράνιο κι έτσι αυτό ενώθηκε με το θείο και κατέληξε στον πυρήνα λόγω βαρύτηας. Αυτή είναι και η εξήγηση που έδωσε για την παρουσία τόσο μεγάλης ποσότητας ουρανίου στον πυρήνα της Γης. Όπως δε εκτιμά, ο Herndon, το 64% του ουρανίου της Γης βρίσκεται στον πυρήνα της αποκτώντας αυτή την κρίσιμη μάζα για την έναρξη του γεωαντιδραστήρα.

Ορισμένοι επιστήμονες λένε ότι η απόδειξη αυτής της θεωρίας θα έρθει από την ανίχνευση των αντινετρίνων (γεωνετρίνων) από το κέντρο της Γης. Προτείνουν έτσι την πραγματοποίηση κατάλληλων πειραμάτων στο KamLAND, που βρίσκεται στο νησί Honsu της Ιαπωνίας.

Προς το παρόν τα μόνα αποδεικτικά στοιχεία για τη θεωρία του Herndon είναι ο φυσικός πυρηνικός αντιδραστήρας στο Oklo και το ήλιο-3 που βρέθηκε τη λάβα ορισμένων περιοχών, που όπως λένε οι ειδικοί προέρχεται από στρώματα βαθιά μέσα στη Γη.

Η κλασσική άποψη για το ήλιο-3 δέχεται ότι αυτό δημιουργήθηκε στον πλανήτη μας πριν 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια, ενώ ο Herndon δέχεται ότι αυτό δημιουργήθηκε από τη διάσπαση του ισότοπου του υδρογόνου τρίτιο, κάτω από κατάλληλες συνθήκες. Όμως το τρίτιο είναι σαφώς ένα προϊόν πυρηνικής σχάσης. Γι αυτό και η ανακάλυψη του ηλίου-3 σε ηφαιστειακά πετρώματα κατά τον γεωφυσικό Herndon είναι μια απόδειξη για τη θεωρία του.

Πηγές: Wikipedia, Discovery Magazine, Περισκόπιο της Επιστήμης