Κύπρος: Το παραμυθάκι μας ξεκινάει κάπως έτσι....Τελικά, όλα έγιναν, κανένας δεν ήξερε!!!
Το παρακάτω κείμενο είναι παρμένο από ένα κυπριακό blogspot. Δώστε προσοχή στις δύο τελευταίες παραγράφους!!! Αυτά που γράφει είναι σαν να έγιναν την εβδομάδα που πέρασε! Το αξιοσημείωτο όμως είναι ότι...γράφτηκε στις 12 Μαΐου 2012! Τελικά, όλα έγιναν .... ξαφνικά, κανένας δεν ήξερε, κανένας δεν φανταζόταν τίποτα.
Bank Run
Το παραμυθάκι μας ξεκινάει κάπως έτσι...
Κάποτε υπήρχε ένα εύρωστο και δυνατό τραπεζικό σύστημα στην βλακονησίδα που λέγεται Κύπρος. Για κάποιον λόγο η μικρή, ασήμαντη και ταλαιπωρημένη αυτή χώρα έπεισε πολλές εταιρίες ξένων συμφερόντων να εγκατασταθούν στο νησί και να φέρουν τα λεφτά τους. Η κίνηση απογειώθηκε όταν ο χογλακόροτσος μπήκε στην Ευρωπαϊκή ένωση και στο κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα και έθεσε τον εταιρικό του φόρο στο 10%.
Τότε έγινε το έλα να δεις. Πανικός στην βλακονησίδα. Το μαύρο χρήμα έρεε στην οικονομία άφθονο. Μαύρα κατάμαυρα λεφτά έρχονταν από Ρωσίες Λετονίες, Ουκρανίες και άλλες δημοκρατικές χώρες. Πλένονταν καθαρίζονταν ξυριζόταν γυαλίζονταν από τις Κυπριακές τράπεζες με την βοήθεια κυβέρνησης λογιστών και δικηγόρων και ήταν πλέον έτοιμα για ανακύκλωση στην υπόλοιπη Ευρώπη. Οι κάτοικοι της βλακονησίδας έγραφαν στα τεράστια τριχωτά τους παπάρια όλες τις προειδοποιήσεις των Ευρωπαίων για το λεγόμενο money laundering. Τι λένε ρε οι βλάκες. Σιγά, τι θα πει μαύρο χρήμα.
Έστησε λοιπόν το uber νησί της μεσογείου όλη την οικονομία του σε αυτό το ψέμα. Το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού της βλακονησίδας ήταν πλέον δικηγόροι, λογιστές, τραπεζικοί. Όσοι από αυτούς βαριόντουσαν να δουλέψουν ήταν κυβερνητικοί, ενώ οι υπόλοιποι εγαλεύκαν τουρίστες ή έπαιζαν τους developers. Το χρήμα έρεε άφθονο. Το μεγαλύτερο ποσοστό των κατοίκων κυκλοφορούσε πλέον με γερμανικά αυτοκίνητα και ύφος κόντε ρεπανάκια.
Οι Κύπριοι άντρες είχαν λύσει πλέον όλα τους τα σοβαρά προβλήματα και το μόνο που είχε απομείνει ήταν οι τρίχες. Ο Κύπριος άντρας κυβερνητικός, τραπεζικός, δικηγόρος, λογιστής μη έχοντας να ασχοληθεί πλέον με βιοποριστικά θέματα κήρυξε ιερό πόλεμο κατά της φύσης και της τρίχας με όπλο την χαλάουα και το λέιζερ. Επίσης δεύτερο του σπίτι έγινε πλέον το γυμναστήριο και το σφίξιμο μέχρι πορδής.
Η Κύπρια γυναίκα από την άλλη συγκεντρώθηκε αποκλειστικά στο αιδοίο της. Ξαλαφρωμένη και αυτή από όλα τα βιοποριστικά προβλήματα της έκανε το ξύρισμα επιστήμη. Χωρίς τρίχες, με ολίγη, με γραμμή, με καρδούλα, κωλοτρυπίδα bleach και πάει λέγοντας. Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα.
Επίσης η μικρή-μικρός Κύπρια-Κύπριος σπουδασμένη-ος 25άρης χλιδάνεργος κυκλοφορούσε με το αυτοκίνητο που του αγόρασε ο μπαμπάς ενώ παραπονιόταν γιατί τάχα δεν βρίσκει την δουλειά που θέλει. Ποία είναι αυτή; Μα φυσικά κάποια από τις πιο πάνω που αναφέραμε. Οτιδήποτε άλλο θα ήταν προσβολή για την μικρή-μικρό Κύπρια-Κύπριο σπουδασμένη-ο 25άρη.
Άλλο φρούτο που άνθισε την τελευταία δεκαετία ήταν φυσικά και οι μικροί καυλιτέχνες που πέρασαν και αυτοί μια τεράστια περίοδο άνθησης. Αυτούς τους μικρούς ατάλαντους με το ζόρι καυλιτέχνες τους οποίους σπούδασε ο μπαμπάς στο εξωτερικό και γύρισαν στην Κύπρο διψασμένοι για κουλτούρα και καθόλου άγχος αφού θα τους ταίζει έτσι και αλλιώς ο μπαμπάκης μια ζωή.
Ήταν όλοι τους πλέον άρχοντες. Έγιναν μάλιστα και ρατσιστές. Η Κύπρια φυλή έπρεπε να μείνει καθαρή. Όλοι αυτοί οι λευκοί ευρωπαίοι Κύπριοι δεν μπορούσαν να συνυπάρξουν με τους σκουρόχρωμους μη Ευρωπαίους αλλά και ούτε και με τους φτωχούς ανατολικοευρωπαίους. Παρόλα αυτά είχαν όλοι τους μια σκουρόχρωμη Φιλιππινέζα να τους υπηρετεί, ένα Ρουμάνο να τους χτίζει το σπίτι, ένα Σριλανκέζο να τους ξεσκατίζει τον γέρο τους και μια Μολδαβή να τους παίρνει τσιμπούκι τις Κυριακές.
Και ξαφνικά όλα άλλαξαν. Στην βλακονησίδα βγήκε πρόεδρος ο αρχι-κομμουνιστής ο οποίος φρόντισε να επισπεύσει την διαδικασία διάλυσης. Όλα τα σκατά που μάζεψαν οι πιο πάνω «επαγγελματίες» αλλά και το σάπιο σύστημα που έστησαν οι προκάτοχοι του ξαφνικά αποκαλύφτηκαν. Ήταν που ήταν όλα χτισμένα στην άμμο τους έδωσε ο κομμουνιστής πρόεδρος-νίντζα μια αριστερή κλωτσιά με τις Εσέλ κλάτσες και το παπουτσάκι-γαλόσια και τα έκανε όλα μαντάρα. Διαλύθηκε το μικρό συννεφάκι του Κύπριου-Κύπριας και ξαφνικά είναι όλα διαφορετικά.
Ο Κύπριος κυβερνητικός νιώθει την απειλή της μείωσης μισθού. Ο τραπεζικός-δικηγόρος- λογιστής νιώθει την απειλή της απόλυσης. Ο developer είναι ήδη άνεργος ενώ οι απόλυτες εταιρίες, οι Κυπριακές τράπεζες, βρίσκονται πλέον στο χείλος του γκρεμού.
Η επόμενη σελίδα της ιστοριούλας μας έχει τίτλο Bank run. Εκεί όπου καταρρέει μια τράπεζα γιατί όλοι οι καταθέτες τρομοκρατημένοι ζητούν ανάληψη των χρημάτων τους ταυτόχρονα. Και το βιβλίο κλείνει με την χρεοκοπία της τράπεζας και με τους καταθέτες αγανακτισμένους να χάνουν τα λεφτά τους. Θα τους σώσει όλους η κυβέρνηση λένε οι ειδικοί. Αμ δε λέω εγώ.
Η ιστοριούλα με την Northern Rock δεν είναι μακριά. Υπάρχει όμως μια τεράστια διαφορά στα δύο παραμύθια. Στο δικό τους παραμύθι το Ηνωμένο Βασίλειο είχε την οικονομία αλλά και την ράχη να την σώσει. Στο δικό μας όμως η μικρή και ασήμαντη βλακονησίδα ούτε τον εαυτό της δεν μπορεί να σώσει.
Λέτε να το δούμε και αυτό; Ποιος ξέρει μπορεί. Τίποτε δεν είναι πλέον απίθανο.
Τέλος του παραμυθιού. Καληνύχτα σας.(γράφτηκε στις 12 Μαΐου 2012)
Το παρακάτω κείμενο είναι παρμένο από ένα κυπριακό blogspot. Δώστε προσοχή στις δύο τελευταίες παραγράφους!!! Αυτά που γράφει είναι σαν να έγιναν την εβδομάδα που πέρασε! Το αξιοσημείωτο όμως είναι ότι...γράφτηκε στις 12 Μαΐου 2012! Τελικά, όλα έγιναν .... ξαφνικά, κανένας δεν ήξερε, κανένας δεν φανταζόταν τίποτα.
Bank Run
Το παραμυθάκι μας ξεκινάει κάπως έτσι...
Κάποτε υπήρχε ένα εύρωστο και δυνατό τραπεζικό σύστημα στην βλακονησίδα που λέγεται Κύπρος. Για κάποιον λόγο η μικρή, ασήμαντη και ταλαιπωρημένη αυτή χώρα έπεισε πολλές εταιρίες ξένων συμφερόντων να εγκατασταθούν στο νησί και να φέρουν τα λεφτά τους. Η κίνηση απογειώθηκε όταν ο χογλακόροτσος μπήκε στην Ευρωπαϊκή ένωση και στο κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα και έθεσε τον εταιρικό του φόρο στο 10%.
Τότε έγινε το έλα να δεις. Πανικός στην βλακονησίδα. Το μαύρο χρήμα έρεε στην οικονομία άφθονο. Μαύρα κατάμαυρα λεφτά έρχονταν από Ρωσίες Λετονίες, Ουκρανίες και άλλες δημοκρατικές χώρες. Πλένονταν καθαρίζονταν ξυριζόταν γυαλίζονταν από τις Κυπριακές τράπεζες με την βοήθεια κυβέρνησης λογιστών και δικηγόρων και ήταν πλέον έτοιμα για ανακύκλωση στην υπόλοιπη Ευρώπη. Οι κάτοικοι της βλακονησίδας έγραφαν στα τεράστια τριχωτά τους παπάρια όλες τις προειδοποιήσεις των Ευρωπαίων για το λεγόμενο money laundering. Τι λένε ρε οι βλάκες. Σιγά, τι θα πει μαύρο χρήμα.
Έστησε λοιπόν το uber νησί της μεσογείου όλη την οικονομία του σε αυτό το ψέμα. Το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού της βλακονησίδας ήταν πλέον δικηγόροι, λογιστές, τραπεζικοί. Όσοι από αυτούς βαριόντουσαν να δουλέψουν ήταν κυβερνητικοί, ενώ οι υπόλοιποι εγαλεύκαν τουρίστες ή έπαιζαν τους developers. Το χρήμα έρεε άφθονο. Το μεγαλύτερο ποσοστό των κατοίκων κυκλοφορούσε πλέον με γερμανικά αυτοκίνητα και ύφος κόντε ρεπανάκια.
Οι Κύπριοι άντρες είχαν λύσει πλέον όλα τους τα σοβαρά προβλήματα και το μόνο που είχε απομείνει ήταν οι τρίχες. Ο Κύπριος άντρας κυβερνητικός, τραπεζικός, δικηγόρος, λογιστής μη έχοντας να ασχοληθεί πλέον με βιοποριστικά θέματα κήρυξε ιερό πόλεμο κατά της φύσης και της τρίχας με όπλο την χαλάουα και το λέιζερ. Επίσης δεύτερο του σπίτι έγινε πλέον το γυμναστήριο και το σφίξιμο μέχρι πορδής.
Η Κύπρια γυναίκα από την άλλη συγκεντρώθηκε αποκλειστικά στο αιδοίο της. Ξαλαφρωμένη και αυτή από όλα τα βιοποριστικά προβλήματα της έκανε το ξύρισμα επιστήμη. Χωρίς τρίχες, με ολίγη, με γραμμή, με καρδούλα, κωλοτρυπίδα bleach και πάει λέγοντας. Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα.
Επίσης η μικρή-μικρός Κύπρια-Κύπριος σπουδασμένη-ος 25άρης χλιδάνεργος κυκλοφορούσε με το αυτοκίνητο που του αγόρασε ο μπαμπάς ενώ παραπονιόταν γιατί τάχα δεν βρίσκει την δουλειά που θέλει. Ποία είναι αυτή; Μα φυσικά κάποια από τις πιο πάνω που αναφέραμε. Οτιδήποτε άλλο θα ήταν προσβολή για την μικρή-μικρό Κύπρια-Κύπριο σπουδασμένη-ο 25άρη.
Άλλο φρούτο που άνθισε την τελευταία δεκαετία ήταν φυσικά και οι μικροί καυλιτέχνες που πέρασαν και αυτοί μια τεράστια περίοδο άνθησης. Αυτούς τους μικρούς ατάλαντους με το ζόρι καυλιτέχνες τους οποίους σπούδασε ο μπαμπάς στο εξωτερικό και γύρισαν στην Κύπρο διψασμένοι για κουλτούρα και καθόλου άγχος αφού θα τους ταίζει έτσι και αλλιώς ο μπαμπάκης μια ζωή.
Ήταν όλοι τους πλέον άρχοντες. Έγιναν μάλιστα και ρατσιστές. Η Κύπρια φυλή έπρεπε να μείνει καθαρή. Όλοι αυτοί οι λευκοί ευρωπαίοι Κύπριοι δεν μπορούσαν να συνυπάρξουν με τους σκουρόχρωμους μη Ευρωπαίους αλλά και ούτε και με τους φτωχούς ανατολικοευρωπαίους. Παρόλα αυτά είχαν όλοι τους μια σκουρόχρωμη Φιλιππινέζα να τους υπηρετεί, ένα Ρουμάνο να τους χτίζει το σπίτι, ένα Σριλανκέζο να τους ξεσκατίζει τον γέρο τους και μια Μολδαβή να τους παίρνει τσιμπούκι τις Κυριακές.
Και ξαφνικά όλα άλλαξαν. Στην βλακονησίδα βγήκε πρόεδρος ο αρχι-κομμουνιστής ο οποίος φρόντισε να επισπεύσει την διαδικασία διάλυσης. Όλα τα σκατά που μάζεψαν οι πιο πάνω «επαγγελματίες» αλλά και το σάπιο σύστημα που έστησαν οι προκάτοχοι του ξαφνικά αποκαλύφτηκαν. Ήταν που ήταν όλα χτισμένα στην άμμο τους έδωσε ο κομμουνιστής πρόεδρος-νίντζα μια αριστερή κλωτσιά με τις Εσέλ κλάτσες και το παπουτσάκι-γαλόσια και τα έκανε όλα μαντάρα. Διαλύθηκε το μικρό συννεφάκι του Κύπριου-Κύπριας και ξαφνικά είναι όλα διαφορετικά.
Ο Κύπριος κυβερνητικός νιώθει την απειλή της μείωσης μισθού. Ο τραπεζικός-δικηγόρος- λογιστής νιώθει την απειλή της απόλυσης. Ο developer είναι ήδη άνεργος ενώ οι απόλυτες εταιρίες, οι Κυπριακές τράπεζες, βρίσκονται πλέον στο χείλος του γκρεμού.
Η επόμενη σελίδα της ιστοριούλας μας έχει τίτλο Bank run. Εκεί όπου καταρρέει μια τράπεζα γιατί όλοι οι καταθέτες τρομοκρατημένοι ζητούν ανάληψη των χρημάτων τους ταυτόχρονα. Και το βιβλίο κλείνει με την χρεοκοπία της τράπεζας και με τους καταθέτες αγανακτισμένους να χάνουν τα λεφτά τους. Θα τους σώσει όλους η κυβέρνηση λένε οι ειδικοί. Αμ δε λέω εγώ.
Η ιστοριούλα με την Northern Rock δεν είναι μακριά. Υπάρχει όμως μια τεράστια διαφορά στα δύο παραμύθια. Στο δικό τους παραμύθι το Ηνωμένο Βασίλειο είχε την οικονομία αλλά και την ράχη να την σώσει. Στο δικό μας όμως η μικρή και ασήμαντη βλακονησίδα ούτε τον εαυτό της δεν μπορεί να σώσει.
Λέτε να το δούμε και αυτό; Ποιος ξέρει μπορεί. Τίποτε δεν είναι πλέον απίθανο.
Τέλος του παραμυθιού. Καληνύχτα σας.(γράφτηκε στις 12 Μαΐου 2012)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου