17 - 5 - 15
ΡΕΑΛ - ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΣΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟ ΤΕΛΙΚΟ
ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΣΤΗ ΜΑΔΡΙΤΗ: ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΚΟΥΝΤΗΣ
Ομολογώ πως πάντοτε τέτοιες μέρες με κυριεύει ακόμη περισσότερο η εμμονή που έχω με τις επετείους των ιστορικών γεγονότων κι αφού επιβεβαιώθηκε η πρώτη, αναρωτιέμαι γιατί να μην πιάσει και η δεύτερη...
Ανήμερα του ημιτελικού με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας ο Ολυμπιακός έγινε (και μάλιστα όχι για πρώτη φορά) ένας αντιρρησίας συνείδησης και σήμερα, που γιορτάζεται η διεθνής ημέρα κατά της ομοφυλοφοβίας, η Ρεάλ Μαδρίτης έχει έναν πολύ μεγαλύτερο μπελά...
Να καταπολεμήσει την περιρρέουσα... Ολυμπιακοφοβία!
Πριν από δεκατρείς μήνες, σε αυτό το γήπεδο και με τον ίδιο αντίπαλο, ο Ολυμπιακός συνειδητοποίησε για δεύτερη φορά στην ιστορία του το βαθύτερο νόημα της ταινίας «Mourir a Madrid» («Πεθαίνοντας στη Μαδρίτη»): όπως το 1996, στον δρόμο που δεν τον έβγαλε στο Παρίσι (1-2), ομοίως και πέρυσι η πορεία προς το Μιλάνο έμεινε ημιτελής (2-3) με θύτη τη Ρεάλ, στην οποία προφανώς νιώθει ότι πρέπει να ξεπληρώσει ένα γραμμάτιο μετά των νομίμων τόκων υπερημερίας!
Βεβαίως, το ίδιο χρέος έχουν να εξοφλήσουν και οι οικοδεσπότες από τον αλήστου μνήμης τελικό του Λονδίνου, όταν προηγήθηκαν με 27-10 στη λήξη της πρώτης περιόδου και ξαφνικά, χωρίς να το καταλάβουν, είδαν τα ραδίκια ανάποδα! Στη λήξη του αγώνα ο Ολυμπιακός επικράτησε με 100-88 και μπορούσε να κοκορεύεται πως, απέναντι σε μια μαρμαρωμένη «βασίλισσα», ελόγου του ήταν σκέτος «λόρδος»!
Η οικοδέσποινα του εφετινού Φάιναλ Φορ είναι πράγματι μια μαρμαρωμένη «βασίλισσα»: το ρολόι του χρόνου έχει σταματήσει εκείνην τη νύχτα της 13ης Απριλίου του 1995 στο γήπεδο «Principe Felipe» της Σαραγόσα, όπου η Ρεάλ νίκησε τον Ολυμπιακό με 73-61 και κατέκτησε τον όγδοο τίτλο της, που έκτοτε παραμένει στοιχειωμένος!
Γελώ τώρα που το γράφω, αλλά για να καταστεί σαφές πόσα χρόνια και ζαμάνια έχουν περάσει από τότε, υπενθυμίζω ότι προπονητής της Ρεάλ ήταν ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς και σούπερ σταρ της ο Αρβιντας Σαμπόνις, που έφυγε σφαίρα μετά από λίγες μέρες για το Πόρτλαντ, ενώ στον πάγκο του Ολυμπιακού καθόταν ο μουντζωμένος από την κακή τύχη του Γιάννης Ιωαννίδης, με πρωτοπαλίκαρο τον Εντι Τζόνσον!
Α, για να μην το ξεχάσω: παρών και τότε και έναν χρόνο νωρίτερα στο Τελ Αβίβ, και μετά από δύο σεζόν στη Ρώμη, και -για να μην τα πολυλογώ-σε όλα τα Φάιναλ Φορ των «ερυθρολεύκων» είναι ο Μίλαν Τόμιτς, που κάποτε μπορεί να καθίσει να γράψει τα απομνημονεύματά του από την Οδύσσεια του Ολυμπιακού, ο οποίος γλυκάθηκε με τους καρπούς της Ιθάκης και θέλει να τους δρέψει για τέταρτη φορά...
Ο Ολυμπιακός εμφανίζεται στον τέταρτο τελικό του στα τελευταία πέντε χρόνια και στον έβδομό του από το 1994 και εντεύθεν. Στον αντίποδα, οι οκτάκις πρωταθλητές Ευρώπης Μαδριλένοι προέρχονται από δυο απανωτές αποτυχίες (στο Λονδίνο από τον Ολυμπιακό και στο Μιλάνο από τη Μακαμπί Τελ Αβίβ) και επίσης έχουν να καταπολεμήσουν τα φαντάσματα της «πέτρινης» εικοσαετίας εν αναμονή της «novena», την πίεση από τον νωπό αποκλεισμό της ποδοσφαιρικής αδερφής τους από τη Γιουβέντους αλλά και την κατάρα την οποία εκπέμπει αυτό το γήπεδο για όλες τις ισπανικές ομάδες, σε συλλογικό ή και εθνικό επίπεδο: εδώ απέτυχαν στα Μουντομπάσκετ του 1986 και του 2014, στο Ευρωμπάσκετ του 2007 και στο Φάιναλ φορ του 2008, και συν τοις άλλοις αυτό το γήπεδο κάηκε ολοσχερώς πριν από δεκαπέντε χρόνια και ξανακτίστηκε εκ θεμελίων!
Ε, δεν μένει παρά να του βάλει φωτιά απόψε και ο Ολυμπιακός και να ρίξει τα αποκαΐδια του, όπως συνέβη στη Ρώμη, στην Πόλη και στο Λονδίνο...
Για τον Ολυμπιακό και για το ελληνικό μπάσκετ η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, διότι σε τέτοιες περιπτώσεις (όπως έλεγαν οι μπολσεβίκοι πρόγονοι του Κιριλένκο) καταλήγει σε φάρσα ή σε τραγωδία. Στα καθ' ημάς, η Ιστορία απλώς συνεχίζεται και (σε πείσμα των στεγανών και της αθεράπευτης μισαλλοδοξίας την οποία προκαλούν οι οπαδικές διαφορές) τέτοιες στιγμές μοιάζουν με βάλσαμο για τον ελληνικό λαό, που μπορεί να σηκώνει το κεφάλι, όταν κάποιοι εδώ και χρόνια προσπαθούν να του το βουτήξουν στον υπόνομο!
ΡΕΑΛ - ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΣΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟ ΤΕΛΙΚΟ
Ξαναζώντας στη Μαδρίτη!
Ομολογώ πως πάντοτε τέτοιες μέρες με κυριεύει ακόμη περισσότερο η εμμονή που έχω με τις επετείους των ιστορικών γεγονότων κι αφού επιβεβαιώθηκε η πρώτη, αναρωτιέμαι γιατί να μην πιάσει και η δεύτερη...
Ανήμερα του ημιτελικού με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας ο Ολυμπιακός έγινε (και μάλιστα όχι για πρώτη φορά) ένας αντιρρησίας συνείδησης και σήμερα, που γιορτάζεται η διεθνής ημέρα κατά της ομοφυλοφοβίας, η Ρεάλ Μαδρίτης έχει έναν πολύ μεγαλύτερο μπελά...
Να καταπολεμήσει την περιρρέουσα... Ολυμπιακοφοβία!
Βεβαίως, το ίδιο χρέος έχουν να εξοφλήσουν και οι οικοδεσπότες από τον αλήστου μνήμης τελικό του Λονδίνου, όταν προηγήθηκαν με 27-10 στη λήξη της πρώτης περιόδου και ξαφνικά, χωρίς να το καταλάβουν, είδαν τα ραδίκια ανάποδα! Στη λήξη του αγώνα ο Ολυμπιακός επικράτησε με 100-88 και μπορούσε να κοκορεύεται πως, απέναντι σε μια μαρμαρωμένη «βασίλισσα», ελόγου του ήταν σκέτος «λόρδος»!
Η οικοδέσποινα του εφετινού Φάιναλ Φορ είναι πράγματι μια μαρμαρωμένη «βασίλισσα»: το ρολόι του χρόνου έχει σταματήσει εκείνην τη νύχτα της 13ης Απριλίου του 1995 στο γήπεδο «Principe Felipe» της Σαραγόσα, όπου η Ρεάλ νίκησε τον Ολυμπιακό με 73-61 και κατέκτησε τον όγδοο τίτλο της, που έκτοτε παραμένει στοιχειωμένος!
Γελώ τώρα που το γράφω, αλλά για να καταστεί σαφές πόσα χρόνια και ζαμάνια έχουν περάσει από τότε, υπενθυμίζω ότι προπονητής της Ρεάλ ήταν ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς και σούπερ σταρ της ο Αρβιντας Σαμπόνις, που έφυγε σφαίρα μετά από λίγες μέρες για το Πόρτλαντ, ενώ στον πάγκο του Ολυμπιακού καθόταν ο μουντζωμένος από την κακή τύχη του Γιάννης Ιωαννίδης, με πρωτοπαλίκαρο τον Εντι Τζόνσον!
Α, για να μην το ξεχάσω: παρών και τότε και έναν χρόνο νωρίτερα στο Τελ Αβίβ, και μετά από δύο σεζόν στη Ρώμη, και -για να μην τα πολυλογώ-σε όλα τα Φάιναλ Φορ των «ερυθρολεύκων» είναι ο Μίλαν Τόμιτς, που κάποτε μπορεί να καθίσει να γράψει τα απομνημονεύματά του από την Οδύσσεια του Ολυμπιακού, ο οποίος γλυκάθηκε με τους καρπούς της Ιθάκης και θέλει να τους δρέψει για τέταρτη φορά...
Ο Ολυμπιακός εμφανίζεται στον τέταρτο τελικό του στα τελευταία πέντε χρόνια και στον έβδομό του από το 1994 και εντεύθεν. Στον αντίποδα, οι οκτάκις πρωταθλητές Ευρώπης Μαδριλένοι προέρχονται από δυο απανωτές αποτυχίες (στο Λονδίνο από τον Ολυμπιακό και στο Μιλάνο από τη Μακαμπί Τελ Αβίβ) και επίσης έχουν να καταπολεμήσουν τα φαντάσματα της «πέτρινης» εικοσαετίας εν αναμονή της «novena», την πίεση από τον νωπό αποκλεισμό της ποδοσφαιρικής αδερφής τους από τη Γιουβέντους αλλά και την κατάρα την οποία εκπέμπει αυτό το γήπεδο για όλες τις ισπανικές ομάδες, σε συλλογικό ή και εθνικό επίπεδο: εδώ απέτυχαν στα Μουντομπάσκετ του 1986 και του 2014, στο Ευρωμπάσκετ του 2007 και στο Φάιναλ φορ του 2008, και συν τοις άλλοις αυτό το γήπεδο κάηκε ολοσχερώς πριν από δεκαπέντε χρόνια και ξανακτίστηκε εκ θεμελίων!
Ε, δεν μένει παρά να του βάλει φωτιά απόψε και ο Ολυμπιακός και να ρίξει τα αποκαΐδια του, όπως συνέβη στη Ρώμη, στην Πόλη και στο Λονδίνο...
Για τον Ολυμπιακό και για το ελληνικό μπάσκετ η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, διότι σε τέτοιες περιπτώσεις (όπως έλεγαν οι μπολσεβίκοι πρόγονοι του Κιριλένκο) καταλήγει σε φάρσα ή σε τραγωδία. Στα καθ' ημάς, η Ιστορία απλώς συνεχίζεται και (σε πείσμα των στεγανών και της αθεράπευτης μισαλλοδοξίας την οποία προκαλούν οι οπαδικές διαφορές) τέτοιες στιγμές μοιάζουν με βάλσαμο για τον ελληνικό λαό, που μπορεί να σηκώνει το κεφάλι, όταν κάποιοι εδώ και χρόνια προσπαθούν να του το βουτήξουν στον υπόνομο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου